دانلود ترجمه مقاله بازدارندگی و تردید در فضای مجازی (سال 2017) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

بازدارندگی و تردید در فضای مجازی

Deterrence and Dissuasion in Cyberspace

ابهامات تهدیدهای سایبری برای امنیت ملی

مساله تخصیص

بازدارندگی چیست؟

چهار معنای بازدارندگی و جلوگیری

مجازات

عدم پذیرش (انکار)

گرفتاری

هنجارها

خلاصه

زمینه بازدارندگی: چه کسی و چه چیزی

نتیجه‌گیری

آیا کشورها می‌توانند دیگران را از وارد کردن آسیب به خود در فضای سایبری بازدارند؟ به گفته رئیس جمهور سابق استونی، توماس ایلوز،  «بزرگترین مشکل در سایبر همچنان بازدارندگی باقی است. ما درباره نیاز به مقابله با آن در ناتو برای چندین سال تا کنون صحبت کرده‌ایم». 

از شروع قرن حاضر، اینترنت تبدیل به فناوری عمومی شده است که در سال 2016 بیش از 4 تریلیون دلار به اقتصاد جهان کمک کرده و تقریبا نیمی از جمعیت جهان را متصل کرده است. در مقابل، تنهت بیست سال قبل، تنها 16 میلیون کاربر اینترنت یا نیم درصد از جمعیت جهان وجود داشت. ترافیک داده‌های مرزی، تنها در دهه گذشته به اندازه چهل و پنج برابر افزایش یافته است. با این حال، قدرت و وابستگی متقابل همراه باهم پیش می‌روند و وابستگی رو به رشد در اینترنت با آسیب‌پذیری فزاینده‌ای همراه بوده است که بُعد جدیدی از نا امنی بین‌المللی را ایجاد کرده است. پیش‌بینی می‌شود که بیش از نیم میلیارد دستگاه در پنج سال آینده در «اینترنت اشیاء» متصل شوند و برخی از تحلیلگران پیش‌بینی می‌کنند که چنین اتصال فوق‌العاده‌ای، دامنه اهداف حمله سایبری را به شدت افزایش خواهد داد. 

ایالات متحده به طور فزاینده‌ای به فضای سایبری برای جریان کالاها و خدمات، پشتیبانی برای زیرساخت‌های حیاتی از قبیل برق، آب، بانکداری، ارتباطات، و حمل و نقل، و فرماندهی و کنترل سیستم‌های نظامی وابسته شده است. در عین حال، میزان فعالیت‌های مخرب در فضای سایبری توسط عوامل دولتی-ملی و عوامل غیر دولتی به شدت توانا افزایش یافته است. به طور متناقض، این حقیقت که ایالات متحده در خط مقدم توسعه فناوری سایبری و اینترنت قرار داشته است آن را به گونه‌ای نامتناسب نسبت به آسیب‌های ناشی از ابزارهای سایبری آسیب‌پذیر ساخته است. تا سال 2007، فعالیت‌های سابری مخرب، در فهرست مدیر اطلاعات ملی  از تهدیدهای مهم برای امنیت ملی ثبت نشده بودند. 

نتیجه‌گیری

پاسخ به این سوال که آیا بازدارندگی در فضای سایبری کار می‌کند این است که «بستگی به چگونگی، کیستی و چه چیزی دارد». جدول 1، برخی از روابط مهم توصیف شده در بالا را خلاصه می‌کند. 

به طور خلاصه، ابهامات تخصیص و انواع دشمنان، بازدارندگی و جلوگیری در فضای سایبری را غیر ممکن می‌سازند، اما مجازات، میزان کمتری از فضای استراتژی را در مقایسه با حالت سلاح‌های هسته‌ای اشغال می‌کند. مجازات برعلیه هر دوی دولت‌ها و مجرمان امکان‌پذیر است، اما مشکلات تخصیص اغلب، تاثیر بازدارندگی آن را کُند و محو می‌کنند. عدم پذیرش، نقش بزرگتری در مقابله با دولت‌های مهمی دارد که خدمات اطلاعاتی آن‌ها می‌توانند تهدید پایدار پیشرفته‌ای را فرمولبندی کنند. با زمان و تلاش، یک نهاد نظامی یا اطلاعاتی به احتمال زیاد در اکثر دفاعیات نفوذ می‌کند، اما ترکیب تهدید مجازات به اضافه دفاع کارامد می‌تواند روی محاسبات هزینه‌ها و مزایا تاثیر بگذارد.

dissuade others from doing them harm in cyberspace? In the words of former Estonian President Toomas Ilves, “The biggest problem in cyber remains deterrence. We have been talking about the need to deal with it within NATO for years now.”1

Since the turn of this century, the Internet has become a general purpose technology that contributed some $4 trillion to the world economy in 2016 and connects nearly half the world’s population. In contrast, a mere twenty years ago, there were only 16 million Internet users, or one-half percent of the world’s population. Cross-border data trafªc increased by a factor of forty-ªve times in the past decade alone. Power and interdependence go together, however, and burgeoning dependence on the Internet has been accompanied by a growing vulnerability that has created a new dimension of international insecurity. More than 20 billion devices are forecast to be connected to the “Internet of Things” in the next ªve years, and some analysts foresee such hyperconnectivity enormously expanding the range of targets for cyberattack.2

The United States has become increasingly dependent on cyberspace for the ºow of goods and services; support for critical infrastructure such as electricity, water, banking, communication, and transportation; and the command and control of military systems. At the same time, the amount of malicious activity in cyberspace by nation-states and highly capable nonstate actors has increased. Paradoxically, the fact that the United States was at the forefront of the development of cyber technology and the Internet made it disproportionately vulnerable to damage by cyber instruments. As recently as 2007, malicious cyber activities did not register on the director of national intelligence’s list of major threats to national security. In 2015 they ranked ªrst.3

Conclusion

The answer to the question of whether deterrence works in cyberspace is “it depends on how, who, and what.” Table 1 summarizes some of the major relationships described above.

In short, ambiguities of attribution and the diversity of adversaries do not make deterrence and dissuasion impossible in cyberspace, but punishment occupies a lesser degree of the strategy space than in the case of nuclear weapons. Punishment is possible against both states and criminals, but attribution problems often slow and blunt its deterrent effects. Denial plays a larger role in dealing with nonstate actors than with major states whose intelligence services can formulate an advanced persistent threat. With time and effort, a major military or intelligence agency is likely to penetrate most defenses, but the combination of threat of punishment plus effective defense can inºuence calculations of costs and beneªts.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

بازدارندگی و تردید در فضای مجازی

Deterrence and Dissuasion in Cyberspace