دانلود ترجمه مقاله الکترونگاتیویته از آووگادرو تا پائولینگ (ACS 2003) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

الکترونگاتیویته از آووگادرو تا پائولینگ: دوم. تحولات اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم

Electronegativity from Avogadro to Pauling: II. Late Nineteenth- and Early Twentieth-Century Developments

الکترونگاتیوی و ظرفیت کلاسیک

الکترونگاتیوی و قانون تناوبی

الکترونگاتیوی و ترموشیمی (شیمی گرمایی)

الکترونگاتیوی و نظریه الکتریکی ماده

نتیجه گیری

چکیده

قسمت اول این مجموعه منشأ مفهوم الکترونگاتیوی را در نوشته های آووئو آووگادرو و جانز ژاکوب برزلیوس بین سال های ۱۸۰۹-۱۸۱۳ دنبال کرده است (۱). آووگادرو بر اساس مفاهیم اسیدی و قلیایی خصوصیات نسبی را تعمیم داده است، استفاده از پتانسیل های تماس به عنوان معیار اندازه گیری الکترونگاتیوی نسبی، و یک آگاهی از اختلالات احتمالی اثرات جرمی در برقراری نظم پیوستگی نسبی، از آن دو پیچیده تر بود. با این حال، رویکرد کمتر سختگیرانه از برزلیوس، هنگامی که با موفقیت بیشتر او در ایجاد جدول کاملی از الکترونگاتیوی نسبی برای عناصر شناخته شد و شهرت بسیار موثر او در بین شیمیدانان اروپایی دوره همراه بود، به سرعت سهم اساسی تر آووگادرو را گرفت.

الکترونگاتیوی و ظرفیت کلاسیک

می توان با بررسی جلد۱۸۷۰کتاب متنی شیمی ابتدایی، نوشته شیمیدان آمریکایی جورج بارکر ، نمونه ای از روشی که در آن الکترونگاتیوی با مفاهیم جدیدتری از ظرفیت و ساختار شیمیایی تطبیق داده شد را مشاهده کرد. به عنوان اولین کتاب آمریکایی که صریحا بر اساس نظریه ساختار جدید بنا شده است، متن بارکر در نظر گرفته که شیمیدانان اکنون می توانند سه ویژگی اتمی مختلف را تعیین کنند: وزن اتمی، ظرفیت اتمی و الکترونگاتیوی اتمی. اولین مورد از این ها، “مقدار ماده” موجود را اندازه گیری می کرد، به شیمیدانان اجازه می داد فرمول های ترکیبی را محاسبه کرده و واکنش های شیمیایی را کمی سازی کنند. دوم، که اندازه گیری “قدرت ترکیب یک اتم” است، به شیمیدانان اجازه می داد ساختار شیمیایی را منطقی جلوه دهند و تعداد هم پار های ممکن را مطابق با یک ترکیب خاص پیش بینی کنند. سرانجام، پارامتر سوم، که “کیفیت ترکیب قدرت یک اتم” را اندازه گیری می-کرد، به شیمیدانان اجازه داد تا تفاوت های در واکنش پذیری شیمیایی برای مولکول های آلی دیگر را توجیه کنند. بارکر همچنین جداول هر یک از این سه ویژگی را نشان می داد- جدول الکترونگاتیوی نسبی وی (شکل۱) که در مقایسه با جدول برزلیوس در سال ۱۸۳۶با افزوده شدن نه عنصر جدید (Nb, Ru, Tl, La, D, Er, Rb, Cs) که در این مدت کشف شده بود متفاوت است.

نتیجه گیری

در قسمت اول (۱) ذکر شد كه لینوس پائولینگ که در هیچ كجا از مقاله سال ۱۹۳۲ خود در مورد الکترونگاتیوی، توضیحی صریح از مفهوم ارائه نداده است. اکنون دلایل این امر باید آشکار باشد. در دهه ۱۹۳۰ مفهوم الکترونگاتیوی که بیش از ۱۲۰ سال قدمت داشته و تجدید تجسم اخیر آن، از نظر توانایی اتم در جذب و نگه داشتن الکترون های ظرفیت، تقریبا ۳۰ سال قدمت دارد. در نتیجه، پائولینگ یقین حاصل کرد که خوانندگان او دقیقا می دانند منظور او از این اصطلاح چیست.

Abstract

Part I of this series traced the origins of the electronegativity concept in the writings of Amedeo Avogadro and Jöns Jacob Berzelius in the period 1809–۱۸۱۳ (۱). Avogadro’s approach—based on the concepts of acidity and alkalinity as generalized relative properties, the use of contact or Volta potentials as a measure of relative electronegativity orders, and an awareness of the potential perturbations of mass–action effects in establishing relative affinity orders—was the more sophisticated of the two. However, the less rigorous approach of Berzelius, when coupled with his greater success in establishing a complete table of relative electronegativities for the then known elements and his far more influential reputation among European chemists of the period, soon eclipsed Avogadro’s more fundamental contribution.

Electronegativity and Classical Valence

An example of the way in which electronegativity was adapted to the newer concepts of valence and chemical structure can be seen by examining the 1870 volume, A Text-Book of Elementary Chemistry, by the American chemist George Barker (5). Generally regarded as the first American book to be explicitly based on the new structure theory, Barker’s text noted that chemists were now able to determine three different atomic properties: atomic weight, atomic valence, and atomic electronegativity. 1 The first of these, which measured the “quantity of matter” present, allowed chemists to calculate compositional formulas and to quantify chemical reactions. The second, which measured the “quantity of an atom’s combining power”, allowed chemists to rationalize chemical structure and to predict the number of possible isomers consistent with a given composition. Lastly, the third parameter, which measured the “quality of an atom’s combining power”, allowed chemists to rationalize differences in chemical reactivity for otherwise isostructural molecules. Barker also included tables of each of the three properties—his table of relative electronegativities (Figure 1) differing from Berzelius’s table of 1836 only in the addition of nine new elements (Nb, Ru, In, Tl, La, D, Er, Rb, and Cs) that had been discovered in the interim.2

Conclusions

In Part I (1) it was noted that nowhere in his 1932 paper on electronegativity did Linus Pauling bother to give an explicit definition of the concept. The reasons for this should now be apparent. By the 1930s the electronegativity concept was more than 120 years old and its most recent reincarnation, in terms of an atom’s ability to attract and retain valence electrons, was almost 30 years old. Consequently Pauling could be certain that his readers knew exactly what he meant by the term.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

الکترونگاتیویته از آووگادرو تا پائولینگ: دوم. تحولات اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم

Electronegativity from Avogadro to Pauling: II. Late Nineteenth- and Early Twentieth-Century Developments