مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب) (ترجمه به صورت ناقص انجام شده است)

مدل فزاینده
در مدل فزاینده، به اجرای نسبی سیستمی کلی می پردازیم، و سپس به تدریج کارکردهای دیگری را نیز به آن اضافه می کنیم. مدل فزاینده به ملزومات سیستم اولویت می دهد و سچس در گروه هایی آنها را اجرا می سازد. در هر نسخه جدید این سیستم نسبت به نسخه پیشین امکاناتی اضافه می شود، تا زمانی که تمام کارکردها اجرا شود.

نقاط قوت مدل فزاینده
۱٫ کارکردهای دارای خطر بالا یا عمده را در ابتدا توسعه می دهد.
۲٫ هر نسخه محصولی عملیاتی را تحویل می دهد.
۳٫ کاربر می تواند به هر شکلی واکنش نشان دهد.
۴٫ از تفکیک تقسیم و تسخیر وظایف استفاده می کند.
۵٫ تحویل محصول اولیه سریع تر است.

نقاط ضعف مدل فزاینده
۱٫ نیازمند برنامه ریزی و طراحی خوب است.
۲٫ نیازمند تعریف اولیه سیستمی کامل و کاملا کاربردی است تا تعریف افزایش ها را به حساب آورد.
۳٫ نیازمند سطوح مشترک واحد مشخص است (برخی از آنها پیش از سایرین توسعه می یابند).

مدل نمونه
نمونه سازی نرم افزار فرایند ایجاد مدل ناقصی از نرم افزارهای کامل است. این فرایندها شامل معرفی ملزومات اصلی، توسعه نمونه اولیه، بازبینی توسط کاربران و بررسی و تقویت می باشد.

مزایای مدل عبارت هستند از برداشت های غلط بین کاربران نرم افزار و توسعه دهندگان عیان است، خدمات ازدست رفته ممکن است شناسایی شود و خدمات آشفته کننده ممکن است مشخص شوند، یک سیستم کاری در اوایل فرایند در دسترس است، نمونه می تواند به عنوان مبنایی برای به دست آوردن مشخصات سیستم استفاده شود، و سیستم می تواند از آموزش کاربر و ازمودن سیستم پشتیبانی نماید.

مدل XP
در مدل XP، برنامه ریزی به صورت جفت صورت می گیرد. این مدل شامل توسعه مبتنی بر آزمون، برنامه ریزی مستمر، تغییر و تحویل می باشد. هیچ کار اضافی لازم نیست.
نقاط قوت XP
۱٫ شیوه های سبک مناسب پروژه های کوچک و متوسط هستند.
۲٫ انسجام گروهی خوبی ایجاد می کنند.
۳٫ بر محصول نهایی تاکید می ورزند.

نقاط ضعف XP
۱٫ ارتقای آن برای پروژه های بزرگ که در آنها ارائه سند ضروری است، مشکل است.
۲٫ نیازمند تجربه و مهارت است.
۳٫ برنامه ریزی به صورت جفتی هزینه بر است.
از آن جا که مدل های متنوعی از چرخه های دوام توسعه نرم افزار وجود دارد، هر کدام از این مدل ها دارای مزایا و معایب خاص خود هستند که بر اساس آنها باید تصمیم بگیریم چه مدلی را باید انتخاب نماییم. برای مثال، اگر ملزومات ما از قبل مشخص و به خوبی درک شده باشند وبخواهیم همیشه نظارت کاملی را بر پروژه داشته باشیم، آنگاه می توانیم از مدل آبشار استفاده کنیم. مدل های SDLC مختلف دارای ویژگی ها و ملزومات منحصربه فرد خود می باشند. بر اساس این جنبه ها، این مقاله به تحلیل تناسب مدل های SDLC گوناگون با کاربرد آن برای توسعه پروژه های نرم افزاری می پردازد. مدل فزاینده در بطن فرایند چرخه ای توسعه نرم افزار قرار دارد. این مدل با برنامه ریزی اولیه آغاز می شود و با آماده سازی تعاملات چرخه ای در میان پایان می یابد. آزمودن و رفع عیب کردناز این مدل در طول تکرار کوچک تر آسان تر است. مدیریت این مدل نیز آسان تر است، چون قسمت های خطرناک شناسایی شده و در طول تکرار آن رسیدگی به آن صورت می گیرد. مدل مارپیچی برای پروژه های حساس و بزرگ مثل پرتاب ماهواره مناسب است که در آنها تحلیل خطر بالایی ضروری است. مدل RAD انعطاف پذیر و قابل انطباق با تغییزات است، چون چرخه های کوچک توسعه را وارد می کند؛ به عبارت دیگر، کاربران محصول RAD را به سرعت می بینند. این مدل شامل مشارکت کاربر و در نتیجه افزایش احتمال پذیرش زودهنگام کاربر در جامعه و کاشه کلی در خطر پروژه می شود.