دانلود ترجمه مقاله سفارت داستان دو تمدن

• بخشی از ترجمه:

چکیده
این مقاله کوششی است برای نشان دادن این واقعیت که معماری ایرانی زنده است و سرشار از تحرک و فعالیت. امید است که ساخته شدن این پروژه ها، ایرانی بودن “شخصیت” آنها را عیان کند. اگر بپذیریم که معماری گونه ای زبان است، وظیفه ی ما در مقام معماران ایرانی این است که واژه ها، دستور زبان و نحوه زبان خود را بشناسیم. اما همان طور که هر انسان باسوادی لزوما قادر به شعر گفتن نیست، هر معماری هم نمی تواند با فضا شعر بسازد. اکثر پروژه هایی که بررسی کردیم حاکی از این هستند که طراحانشان گنجینه ی اصلی باغ ایرانی را برگرفته اند و هر آنچه از سرچشمه های خارجی به آنها افزوده اند در مقام گونه ای وام گیری بوده است هدایایی که بینش فضای آنها را غنا می بخشند، اما “شخصیت” این فضاها را تعیین نمی کنند.
١.مقدمه
همان طور که به قول هایدگر “انسان در زبان است”، نوربرگ شولتز می گفت که “انسان در معماری است”، که این تحقیقات صحیح است. اتفاقا واژه ی کهن آلمانی ” بان” در عین حال به “بودن” و “سکنا داشتن” یا “زیستن” یا “باشیدن” قابل ترجمه است. از نظر نوربرگ شولتز “زیستن یعنی متعلق بودن به یک مکان”، که بی شباهت به گفته ی هایدگر نیست که “هستی مکانگیر است”. از دید نوربرگ شولتز، کار اصلی معماری “تبدیل فضا به نظامی از مکان ها است و نگهبانی از روح مکان که چیزی نیست جز ترکیبی از عناصر طبیعی و مصنوعی.” اهمیت زمین سار که انسان با استفاده از آن و روی آن می سازد از مفهوم همین “روح مکان” بر آمده است. این مفهوم “ساختن زمین” در دست بسیاری از نظریه پردازان معماری، از جمله کنت فرامپتون ، پرورانده شد، اما نوربرگ شولتز چیزی حدود ٢٥ سال پیشتر، با مطرح کردن این مفهوم به عنوان “استعداد زمین سار”، از آن به شکلی بسیار شاعرانه سخن می گفت.

• بخشی از مقاله انگلیسی:

Abstract

In the winter and spring of 1974, Christian Norberg-Schulz was guest professor of Architecture at MIT and I had the chance of taking the two courses he taught during that semester. One of them was entitled ―The Meaning of Architecture‖ and its lectures formed the basis of his book, Meaning in Western Architecture (Praeger, New York, 1975). Christian Norberg-Schulz tried to do for architecture what Heidegger had done for language. His main thesis was that ―Architecture shows‖ in a similar way to what Heidegger meant when he said, ―Language speaks.‖ Heidegger implied that each language speaks of a specific culture which it serves and from which it evolved, and thus there is a dialectical relationship between language and culture—each culture speaks through a specific language which is never adequately translatable and each language speaks of that specific culture.In the same way, architecture reveals the modes of being of a specific culture, and can thus be read as a language. This was quite different from the semiological approach which was prevalent at the time and which also looked at architecture as a language where, roughly speaking, the materials could be seen as words, the structure as syntax, the resulting forms as text, and the spaces which are actually the voids in between the forms as the meaning which emerges from the text.

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

خرید ترجمه فارسی مقاله