دانلود رایگان ترجمه مقاله تحریک فوق عادی گیرنده های دوپامین D1 در کورتکس پرفرونتال جوندگان (نشریه Jneurosci 1997)

این مقاله انگلیسی ISI در نشریه Jneurosci در 8 صفحه در سال 1997 منتشر شده و ترجمه آن 21 صفحه میباشد. کیفیت ترجمه این مقاله ارزان – نقره ای ⭐️⭐️ بوده و به صورت کامل ترجمه شده است.

 

دانلود رایگان مقاله انگلیسی + خرید ترجمه فارسی
عنوان فارسی مقاله:

تحریک فوق عادی گیرنده های دوپامین D1 در کورتکس پرفرونتال جوندگان باعث نقص عملکرد حافظه کاری فضایی می شود.

عنوان انگلیسی مقاله:

Supranormal Stimulation of D1 Dopamine Receptors in the Rodent Prefrontal Cortex Impairs Spatial Working Memory Performance

 
 
 
 
 

 

مشخصات مقاله انگلیسی (PDF)
سال انتشار 1997
تعداد صفحات مقاله انگلیسی 8 صفحه با فرمت pdf
رشته های مرتبط با این مقاله زیست شناسی، پزشکی
گرایش های مرتبط با این مقاله مغز و اعصاب، علوم سلولی و مولکولی، روانپزشکی، بیوشیمی
چاپ شده در مجله (ژورنال) مجله علوم اعصاب – The Journal of Neuroscience
کلمات کلیدی دوپامین، گیرنده D1، کورتکس پیشانی، حافظه در حال کار، استرس، شیزوفرنی
ارائه شده از دانشگاه گروه روانپزشکی ، دانشکده پزشکی یل، نیو هاون، کنتیکت
رفرنس دارد  
کد محصول F1581
نشریه Jneurosci

 

مشخصات و وضعیت ترجمه فارسی این مقاله (Word)
وضعیت ترجمه انجام شده و آماده دانلود
تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش  21 صفحه (2 صفحه رفرنس انگلیسی) با فونت 14 B Nazanin
ترجمه عناوین تصاویر و جداول ترجمه شده است ✓ 
ترجمه متون داخل تصاویر ترجمه نشده است  
ترجمه متون داخل جداول ترجمه شده است  
درج تصاویر در فایل ترجمه درج شده است  
درج جداول در فایل ترجمه درج شده است  
منابع داخل متن درج نشده است 
کیفیت ترجمه کیفیت ترجمه این مقاله متوسط میباشد 

 

فهرست مطالب

مواد و روشها
نتایج
ازمایش 1: اثرات تزریقات داخل PFC ی SKF 81297 روی عملکرد تغییر تاخیری
ازمایش 2: معکوس سازی پاسخ SKF 81297 با انتاگونیست گیرنده D1
همبستگی موضع کانول یا فاصله تاخیری با کارایی دارو
بحث
تحریک گیرنده فوق عادی D1 در PFC عملکرد تغییر تاخیری را معیوب می سازد.
رابطه با مطالعات الکتروفیزیولوژیکی
ارتباط بالینی

 

بخشی از ترجمه
 هرچند تحقیق قبلی تاکیدی براثرات دوپامین یا DA بر عملکردهای کورتکس پرفرونتال یا PFC داشته است، مطالعات اخیر روی حیواناتی که در معرض استرس خفیف بوده اند نشان می دهد که تحریک بیش از حد گیرنده DA ممکن است برای عملکردهای حافظه در حال کار فضایی PFC مضر باشد. بویژه، این مطالعات حاکی از آنست که تحریک فوق عادی گیرنده های DA در PFC ممکن است در عملکردهای مضر DA در PFC نقش داشته باشد. مطالعه کنونی مستقیما این فرضیه را با بررسی اثرات ترکیب یک آگونیست گیرنده کامل D1 یعنی SKF81297 با PFC موشهایی که یک کار حافظه در حال کار فضایی یعنی جایگشت تاخیری را انجام می دادند، به آزمون گذاشت. SKF81297 تولید یک نقص وابسته به دوز در عملکرد جایگشت تاخیری را نمود. این نقص با پیش تیمار آنتاگونیست گیرنده D1 یعنی SCH 23390 همراه با عمکلردهای دارویی در گیرنده های D1 معکوس سازی گردید. SCH 23390 به تنهایی اثری بر عملکرد نداشت هرچند دوزهای نسبتا بالاتر عملکرد را دچار نقص کرد. یک رابطه معنی داری میان جایگاه تزریق و کارایی دارو وجود داشت. حیوانات با حلقه قدامی برای PFC با تزریق SKF 81297 معیوب نگردیدند. رویهمرفته این نتایج نشان می دهد که تحریک گیرنده D1 فوق عادی در PFC برای نقص عملکرد حافظه در حال کار PFC کافی است. این داده های شناختی هماهنگ با مطالعات اخیر الکتروفیزیولوژیکی مکانیسم های گیرنده D1 است که بر PFC اثر دارد. تحریک افزایش یافته گیرنده D1 طی استرس ممکن است برای قطع ارتباط PFC جهت امکان به تنظیم رفتاری ساختارهای کورتکس و زیرکورتکس خلفی عمل کند اما ممکن است در نفوذپذیری PFC در بسیاری اختلالات عصبی روانشناختی هم نقش داشته باشد.
 
برای سالیان تایید شده است که دوپامین DA یک اثر مفید قدرتمند بر عملکردهای حافظه در حال کار فضایی کورتکس پرفرونتال یا PFC در میمونها و موشها دارد. مطالعات بعدی اهمیت مکانیسم های گیرنده D1 DA را در این پاسخ شناسایی نمود. تزریق انتاگونیست های گیرنده D1 یعنی SCH 23390 یا SCH 39166 بهPFC میمونها یا موشها یک نقص مرتبط تاخیری را در عملکرد حافظه در حال کار فضایی ایجاد کرد که به موجب آن تزریقات قابل مقایسه انتاگونیست های گیرنده D2 DA بدون اثر باقی ماندند. یک الگوی مشابه پاسخ بعد از تجویز سیستمیک انتاگونیست گیرنده D1 یعنی SCH 23390 در میمونهای بالغ جوان مشاهده گردید که نشان می دهد نقص بعد از تزریقات داخل کورتکسی به سادگی نتیجه عملکردهای بیهوشی موضعی نبوده بلکه بیشتر عملکرد دارو در گیرنده های D1 بوده است. اهمیت مکانیسم های گیرنده D1 با مطالعات الکتروفیزیولوژیکی سلولهای هرمی PFC در میمونها و موشها اثبات شده است. این تحقیق پایه یک اثر اصلی بر تئوریهای اختلال عملکرد PFC درشیزوفرنی و سایر اختلالاتی دارد که ممکن است در انتقال DA تغیر یافته دخالت داشته باشد.
هرچند متون تحقیقاتی درباره تاثیر مفید مکانیسم های گیرنده D1 در PFC وجود دارد، مطالعات تازه تر حاکی از یک رابطه معکوس U است که به موجب آن تحریک بیش از اندازه و نیز ناکافی گیرنده D1 DA عملکرد شناختی PFC را معیوب می کند. مطالعات بیوشیمیایی در جوندگان نشان داده است که استرس زاهای خفیف به طور ترجیحی برگشت DA را در PFC در مقایسه با سایر حوزه های ترمینال DA افزایش می دهد. تماس استرس خفیف در میمونها یا موشها باعث نقص حافظه در حال کار می شود که می تواند توسط موادی مسدودسازی شود که از افزایش برگشت DA در جوندگان جلوگیری می کنند یا گیرنده های DA را بلوکه می کنند (یعنی هالوپریدول، SCH 23390 یا کلوزاپین). نقص شناختی در جوندگان با برگشت افزایش یافته DA در PFC همبستگی داشته که با یک مکانیسم هپردوپامینرژیکی هماهنگ است. کارایی انتاگونیست گیرنده D1 انتخابی SCH 23390 در این پارادیگم حاکی از انست که تحریک گیرنده D1 DA بیش از حد ممکن است زیربنای نقص های PFC القایی توسط استرس باشد. هماهنگ با این فرضیه، تجویز سیستمیک انتاگونیست های گیرنده D1 (دی هیدرکسیدین، SKF 81297، و A 77636) یا میمونهای پیر تولید منحنی های دوز-پاسخ U شکل معکوس را می کند که دوزهای بالاتر، عملکرد پاسخ تاخیری را از طریق یک مکانیسم گیرنده D1 معیوب می سازد.
هرچند این مطالعات حاکی از آنست که تحریک گیرنده DA D1 بیش از حد باعث نقص عملکرد شناختی PFC می شود، نتایج قاطع نیست. برای مثال مطالعات انتاگونیست های D1 در میمونها از تجویز سیستمیک استفاده کرده بوده اند و با این حساب نتیجه گیری ها راجع به عملکردها در PFC استنباط نگردید. استرس اثرات گسترده ای در سیستم عصبی داشته است و حتی درون PFC رهایی بسیاری نوروترانسمیترها را (برای مثال نوراپی نفرین)علاوه بر DA تغییر می دهد. با اینحساب مشخص نیست که ایا تحریک افزایش یافته گیرنده DA در PFC برای تولید نقص های شناختی PFC کافی است یا خیر. بویژه نقش مکانیسم های گیرنده D1 تحت حمایت در مطالعه تازه ای واقع نگردید که از انتاگونیست گیرنده NMDA غیررقابتی کتامین برای افزایش رهایی DA در PFC در موشها استفاده کرده بود. کتامین نقص های تغییر تاخیری را القا کرد که توسط D2 معکوس سازی گردید اما نه توسط D1 که انتاگونیست های گیرنده بوده اند.
مطالعه حاضر مستقیما این فرضیه را مورد ازمون قرار داد که تحریک گیرنده فوق عادی D1 در PFC برای نقص عملکردهای حافظه در حال کار فضایی PFC کافی است. این ازمایشات از SKF 81297 استفاده کرد که یک انتاگونیست گیرنده کامل D1 بوده است (فعالیت قابل مقایسه با خود DA). موشها درباره کار تغییر تاخیری مورد ازمون قرار گرفتند، یعنی تست حافظه در حال کار فضایی که با PFC در جوندگان بیشترین رابطه را دارد. ازمایش شماره 1 اثرات تزریقات داخل PFC ی SKF 81297 را روی عملکرد تغییر تاخیری بررسی نمود.در ازمایش 2، نقش مکانیسم های گیرنده D1 با مسدودسازی پاسخ SKF81297 با انتاگونیست گیرنده D1 یعنی SCH 23390 مورد تایید قرار گرفت. بالاخره کارایی پاسخ SKF 81297 مرتبط با موضع گیری اناتومیکی کانولا و به فواصل تاخیری استفاده شده طی تست تغییر تاخیری مرتبط بوده است.

 

بخشی از مقاله انگلیسی

Although previous research has emphasized the beneficial effects of dopamine (DA) on functions of the prefrontal cortex (PFC), recent studies of animals exposed to mild stress indicate that excessive DA receptor stimulation may be detrimental to the spatial working memory functions of the PFC (Arnsten and Goldman-Rakic, 1990; Murphy et al., 1994, 1996a,b, 1997). In particular, these studies have suggested that supranormal stimulation of D1 receptors may contribute to the detrimental actions of DA in the PFC (Murphy et al., 1994, 1996a). The current study directly tested this hypothesis by examining the effects of infusing a full D1 receptor agonist, SKF 81297, into the PFC of rats performing a spatial working memory task, delayed alternation. SKF 81297 produced a dose-related impairment in delayed-alternation performance. The impairment was reversed by pretreatment with a D1 receptor antagonist, SCH 23390, consistent with drug actions at D1 receptors. SCH 23390 by itself had no effect on performance, although slightly higher doses impaired performance (Murphy et al., 1994, 1996a). There was a significant relationship between infusion location and drug efficacy; animals with cannulae anterior to the PFC were not impaired by SKF 81297 infusions. Taken together, these results demonstrate that supranormal D1 receptor stimulation in the PFC is sufficient to impair PFC working memory function. These cognitive data are consistent with recent electrophysiological studies of D1 receptor mechanisms affecting the PFC (Williams and Goldman-Rakic, 1995; Yang and Seamans, 1996). Increased D1 receptor stimulation during stress may serve to take the PFC “off-line” to allow posterior cortical and subcortical structures to regulate behavior, but may contribute to the vulnerability of the PFC in many neuropsychiatric disorders.

For many years it has been appreciated that dopamine (DA) has a powerful beneficial influence on the spatial working memory functions of the prefrontal cortex (PFC) in monkeys (Brozoski et al., 1979) and rats (Simon, 1981; Bubser and Schmidt, 1990). Later studies identified the importance of D1 DA receptor mechanisms in this response. Infusions of the D1 receptor antagonists SCH 23390 or SCH 39166 into the PFC of monkeys (Sawaguchi and Goldman-Rakic, 1991) or rats (Seamans et al., 1995) produced a delay-related impairment in spatial working memory performance, whereas comparable infusions of D2 DA receptor antagonists were without effect. A similar pattern of response was observed after systemic administration of the D1 receptor antagonist SCH 23390 in young adult monkeys (Arnsten et al., 1994), indicating that the impairments after intracortical infusions were not simply the result of local anesthetic actions but rather drug actions at D1 receptors. The importance of D1 receptor mechanisms has been corroborated by electrophysiological studies of PFC pyramidal cells in monkeys (Sawaguchi et al., 1988; Sawaguchi and Kubota, 1996) and rats (Yang and Seamans, 1996). This basic research has had a major impact on theories of PFC dysfunction in schizophrenia and other disorders that may involve altered DA transmission (Daniel et al., 1991; Davis et al., 1991; Grace, 1993).

Although there is a body of work upholding the beneficial influence of D1 receptor mechanisms in the PFC, more recent studies suggest an inverted “U” relationship whereby excessive as well as insufficient D1 DA receptor stimulation impairs PFC cognitive function (Arnsten and Goldman-Rakic, 1986, 1990; Arnsten et al., 1994; Murphy et al., 1994, 1996a,b, 1997; Williams and Goldman-Rakic, 1995; Verma and Moghaddam, 1996). Biochemical studies in rodents have shown that mild stressors preferentially increase DA turnover in the PFC compared with other DA terminal fields (Thierry et al., 1976; for review, see Deutch and Roth, 1990). Mild stress exposure in monkeys or rats produced working memory deficits that could be blocked by agents that prevent the rise in DA turnover in rodents (Arnsten and Goldman-Rakic, 1986; Murphy et al., 1996b) or that block DA receptors (i.e., haloperidol, SCH 23390, or clozapine; Arnsten and Goldman-Rakic, 1990; Murphy et al., 1994, 1996a, 1997). Cognitive impairment in rodents correlated with increased DA turnover in the PFC (Murphy et al., 1994, 1996a), consistent with a hyperdopaminergic mechanism. The efficacy of the selective D1 receptor antagonist SCH 23390 in this paradigm suggests that excessive D1 DA receptor stimulation may underlie the PFC deficits induced by stress. Consistent with this hypothesis, systemic administration of D1 receptor agonists (dihydrexidine, SKF 81297, and A 77636) to aged monkeys produces inverted Ushaped dose–response curves, with higher doses impairing delayed-response performance through a D1 receptor mechanism (Arnsten et al., 1994; Cai and Arnsten, 1997).

Although these studies suggest that excessive DA D1 receptor stimulation impairs PFC cognitive function, the results are not conclusive. For example, studies of D1 agonists in monkeys (Arnsten et al., 1994; Cai and Arnsten, 1997) used systemic adminis tration, and thus conclusions cannot be drawn regarding actions in the PFC. Stress has widespread effects in the nervous system and, even within the PFC, alters the release of many neurotransmitters (e.g., norepinephrine) in addition to DA (e.g., Goldstein et al., 1996). Thus it is not known whether increased DA receptor stimulation in the PFC is sufficient to produce PFC cognitive deficits. In particular, a role for D1 receptor mechanisms was not supported in a recent study that used the noncompetitive NMDA receptor antagonist ketamine to increase DA release in the PFC in rats (Verma and Moghaddam, 1996). Ketamine induced delayed-alternation deficits that were reversed by D2 , but not D1 , receptor antagonists (Verma and Moghaddam, 1996).

The current study directly tested the hypothesis that supranormal D1 receptor stimulation in the PFC is sufficient to impair the spatial working memory functions of the PFC. These experiments used SKF 81297, a full D1 receptor agonist (activity comparable with DA itself; Andersen and Jansen, 1990). Rats were tested on the delayed-alternation task, the test of spatial working memory most associated with the PFC in rodents (Larsen and Divac, 1978; van Haaren et al., 1985). Experiment 1 examined the effects of intra-PFC infusions of SKF 81297 on delayed-alternation performance. In experiment 2, the role of D1 receptor mechanisms was confirmed by blocking the SKF 81297 response with the D1 receptor antagonist SCH 23390. Finally, the efficacy of the SKF 81297 response was related to anatomical localization of the cannulae and to the delay intervals used during delayedalternation testing.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا