دانلود ترجمه مقاله ترحم به خود/قربانی و الگوی تسلیم شدن – 2015

ترحم به خود/قربانی: الگوی تسلیم شدن

Self Pity/Victim: A Surrender Schema Mode

یکی از بازی های روان شناختی که توسط اریک برن (1964) تعریف شده، الکلی است که در آن فرد معتاد به الکل به دو شیوه با دیگران ارتباط دارد، به عنوان آزاردهنده یا منجی. مثلث استفان کارپمن (1968) این موضوع را با توصیف سه نقش گسترش می دهد: آزاردهنده، منجی و قربانی. او نشان می دهد کسی که دچار این مسئله است چگونه درون یک ارتباط، نقش خود را تغییر می دهد و از نقشی به نقش دیگر می رود. در بازی برن، فرد معتاد به الکل قربانی است، که دیگران ممکن است وی را آزار دهند یا اینکه او را نجات دهند. نکتۀ مربوط به این نمایش مثلثی این است که هیچ کدام از این موقعیت ها برای ارتباط قابل اعتماد و موثق نیستند. در زبان طرح واره درمانی، همگی آنها حالت های مدارا هستند.

معتقدم که باید SPV را به صورتی محکم تر در حالت طرح واره قرار دارد. مانند بسیاری دیگر از حالت های کنار آمدن، تغییر SPV آسان نیست. از بیرون کشیدن مشخصۀ سرزنش از SPV به نتایجی نهایی دست یافت: بیمار دچار شرمندگی و انتقاد از خود نمی شود و از عدالت خود حس رضایت و خشنودی دارد که حس خودخواهی را دارد. اما مانند همۀ حالت-های کنار آمدن، SPV بیماران را در چرخه های بی پایان عدم رضایت به دام می اندازد. باعث می شود که به نیازهای واقعی خود نرسند، که منجر به این می شود تا علی رغم آسیب پذیری موجود در این حالت هرگز دیده نشوند، درحالی که در آن بیماران نمی توانند مراقبتی معنادار را دریافت کنند، بنابراین بازپروری غیرممکن می شود. این حالت مانع دو ستون اصلی تغییر طرح واره درمانی می شود –خصومت، درماندگی وابسته از ایجاد HA جلوگیری می کند؛ رنجش ناشی از عادل دانستن خود امکان معالجۀ VCh را فراهم نمی آورد. بنابراین طرح واره درمانگران باید بتوانند آن را سازمان دهی، نام گذاری و دوره-بندی کنند، با آن مقابله می کنند و برای ارزیابی مجدد سرمایه گذاری خود در این روش متناقض مدارا به بیماران کمک می-کنند.

One of the psychological games described by Eric Berne (1964) is “Alcoholic” in which the addict draws others into two kinds of relationship with him/or her, as persecutor or rescuer. Stephen Karpman’s (1968) “drama triangle” extended this by describing three roles: persecutor, rescuer and victim. He pointed out how troubled individuals may switch from one role to another within the same relationship. In Berne’s game, then, the alcoholic is the victim whom others may either persecute or rescue. The point about the drama triangle is that none of these positions is an authentic way of relating. They are all, in the language of schema therapy, coping modes.

I believe it is important to put the SPV mode more firmly on the schema mode map. Like many other coping modes, SPV is not easy to shift. There are payoffs from the externalization of blame characteristic of SPV: the patient is protected from feeling shame and self-criticism and enjoys a self-righteous satisfaction that has a selfaggrandising quality. But like all coping modes, SPV traps patients in endless cycles of dissatisfaction. It keeps them out of touch with their true needs with the result that they will never be met, and, despite the seeming vulnerability associated with this mode, while in it patients are not able to receive meaningful care, so reparenting is impossible. This mode firmly obstructs the two main pillars of change in schema therapy – the hostile, dependent helplessness prevents building the HA; the self-righteous resentment does not allow access to healing the VCh. So schema therapists need to be able to recognize it, name it and, in due course, empathically confront it and help patients re-evaluate their investment in such a self-defeating way of coping.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

ترحم به خود/قربانی: الگوی تسلیم شدن

Self Pity/Victim: A Surrender Schema Mode