دانلود ترجمه مقاله اثرات داروهای تازه ضد افسردگی بر فیزیولوژی سلول های بنیادی مزانشیمی (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۱۹) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

اثرات داروهای تازه ضد افسردگی بر فیزیولوژی سلول های بنیادی مزانشیمی

Effects of novel antidepressant drugs on mesenchymal stem cell physiology

خلاصه
1- مقدمه
2- مواد و روش ها
2-1- طراحی مطالعه
2-2-جداسازی ADSC ها
2-3- ویژگی ADSC ها
2-4- کشت ADSC ها و مواجه دارویی
2-5- ارزیابی زنده بودن سلول های ADSC
2-6- ریم تایم PCR
2-7- رنگ آمیزی Oil Red O و کمی سازی
2-8- رنگ آمیزی آلیزارین رد S و کمی سازی
2-9-تحلیل آماری
3- نتایج
3-1- جداسازی و ویژگی ADSC ها
3-2- تاثیرات مواجهه دارویی روی تکثیر سلول بنیادی و ویژگیهای بنیادی
3-3- تاثیرات مواجهه دارو بر روی تمایز ادیپوژنیک
3-4- تاثیرات مواجه دارویی بر روی تمایز استئوژنیک
4- بحث
5- نتیجه گیری

چکیده

امروزه مشخص شده است که افرادی که از داروهای روان گردان استفاده میکنند دچار افزایش وزن شده و این داروها دارای تاثیرات مخربی بر روی تراکم استخوان و استخوان سازی آنها دارند اما اساس مولکولی مربوط به تاثیرات جانبی این داروها به خوبی مشخص نشده است. هدف این مطالعه، ارزیابی تاثیرات دولوکستین (یک مهارکننده بازجذب نوراپی نفرین و سروتونین) و فلوکستین (مهار کننده انتخابی بازجذب سروتونین) در شرایط آزمایشگاهی بر روی فیزیولوژی سلول های بنیادی بالغ انسانی می باشد. سلول های بنیادی مشتق از چربی (ADSC) جداسازی شده، و فنوتیپ، بیان و فراوانی مارکرهای سطحی آنها مشخص شدند. سپس، غلظت غیر سمی دولوکستین و فلوکستین انتخاب شد تا آنها را با سلول های بنیادی مزانشیمی که در مرحله تمایزشان به استخوان (استئوژنیک) و چربی (آدیپوژنیک) قرار داشتند مواجه کنند. ویژگیهای بنیادی و پتانسیل تمایز سلول های مواجهه شده با دارو با رنگ آمیزی بافتی و کمی سازی بیان ژن مارکرهای استئوژنیک و آدیپوژنیک بررسی شدند. داده های جمع آوری شده نشان دادند که دریافت روزانه دوز غیر سمی دولکستین و فلوکستین بر روی تکثیر ADSC ها و ویژگیهای بنیادی شان تاثیر مستقیمی ندارد. مواجهه با دولکستین یا فلوکستین منجر به تغییرات ریخت شناسی در طی فرایند استئوژنیک یا آدیپوژنیک نمی گردد. هرچند، مواجهه با داروی ضد افسردگی تفاوت کمی را در زمان بیان ژن ادیپوژنیک نشان داد. علاوه براین، مواجهه با دولکستین منجر به پیشرفت بیان ژن مارکرهای اولیه و انتهایی استئوژنیک گردیدند. در عوض، فلوکستین باعث افزایش بیان ژنهای استئوژنیک در مقایسه با سلول های مواجهه نشده گردید. در مقابل، مواجهه روزانه سلول های پیش تمایزی با دولکستین یا فلوکستین منجر به تعییر الگوی بیان ژن تمایز استئوژنیک و ادیپوژنیک نگردید. به طور کلی، غلظت غیر سمی دولکستین و فلوکستین ویژگیهای بنیادی ADSC ها را تغییر نداده و جلوی ADSC های پیش تمایزی در سلول های چربی یا استخوان را نمی گیرد. احتمالا، افزایش وزن و تاثیرات مربوط به پوکی استخوان که همراه با استفاده از داروهای روان گردان دیده میشود میتواند مربوط به عمل مستقیم سروتونین باشد.

5- نتیجه گیری

به طور کلی، این نتایج نشان دادند که غلظت غیر سمی دولکستین یا فلوکستین دارای تاثیرات وابسته به زمان بر روی سلول های بنیادی مزانشیمی بودند. بویژه اینکه آنها بر روی ویژگیهای بنیادی و تکثیر ADSC های غیر تمایز یافته در کوتاه مدت دارای تاثیر بودند و در واقع بعد از 21 روز مواجه روزانه، تکثیر سلول و مارکرهای سلول استرومای مزانشیمی برابر با شرایط کنترل بوده است. مواجه با فلوکستین منجر به تغییرات موروفولوژیکی در طی تمایز اوستئوژنتیک یا آدیپوژنیک نگردید در حالیکه مواجهه با دولکستین احتمالا منجر به کاهش انباشت چربی و افزایش رسوب معدنی میگردد. با این حال هر دو مواجه دارویی بر روی زمان بندی بیان ژن مربوط به ژنهای آدیپوژنیک در سلول های تمایز یافته تاثیر می گذارد. در عوض، در تمایز آستئوژنیک، دولکستین تعیین کننده بیان ژن مارکرهای اوستئوژنیک اولیه و انتهایی می باشد و فلوکستین منجر به افزایش معنی دار در بیان ژنهای اوستئوژنیک می گردد. مطالعات ما پیشنهاد میکند که علیرغم تاثیر بر تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی، تاثیرات فلوکستین و دولکستین بر روی وزن بدن و متابولیسم استخوان مستقیما با تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی ارتباطی ندارد و شاید تاثیرات مشاهده شده بر روی بیماران میتواند مربوط به عمل داروها در بازجذب سروتونین باشد. به این دلیل مطالعات بیشتر که عمیقا به بررسی مکانیسم مربوط به تاثیرات جانبی ضد افسردگی می پردازد ضروری خواهد بود.

Abstract

It is known that users of psychotropic drugs often have weight gain, adverse effects on bone mineral density and osteoporosis, but the molecular basis for these side effects is poorly understood. The aim of this study is to evaluate the effects in vitro of duloxetine (a serotonin and norepinephrine reuptake inhibitor) and fluoxetine (a selective serotonin reuptake inhibitor) on the physiology of human adult stem cells. Adipose-derived stem cells (ADSCs) were isolated and characterized investigating phenotype morphology, expression and frequency of surface markers. Then, a non-toxic concentration of duloxetine and fluoxetine was selected to treat cells during adipogenic and osteogenic differentiation. Stemness properties and the differentiation potential of drug-treated cells were investigated by the quantification of adipogenic and osteogenic markers gene expression and histological staining. The collected data showed that the administration of a daily non-toxic dose of duloxetine and fluoxetine has not directly influenced ADSCs proliferation and their stemness properties. The treatment with duloxetine or fluoxetine did not lead to morphological alterations during adipogenic or osteogenic commitment. However, treatments with the antidepressant showed a slight difference in adipogenic gene expression timing. Furthermore, duloxetine treatment caused an advance in gene expression of early and late osteogenic markers. Fluoxetine instead caused an increase in expression of osteogenic genes compared to untreated cells. In contrast, in pre-differentiated cells, the daily treatment with duloxetine or fluoxetine did not alter the expression profile of adipogenic and osteogenic differentiation. In conclusion, a non-toxic concentration of duloxetine and fluoxetine does not alter the stemness properties of ADSCs and does not prevent the commitment of pre-differentiated ADSCs in adipocytes or osteocyte. Probably, the weight gain and osteoporotic effects associated with the use of psychotropic drugs could be closely related to the direct action of serotonin.

5- Conclusion

In conclusion, these results demonstrate that a non-toxic concentration of duloxetine or fluoxetine have time-dependent effects on mesenchymal stem cells. In particular, they influence proliferation and stemness properties of non-committed ADSCs in short term, indeed, after 21 days of daily drug-treatments both cell proliferation and mesenchymal stromal cell markers expression are equal to the control condition. The treatment with fluoxetine do not lead to morphological alterations during adipogenic or osteogenic commitment while the one with duloxetine seems to decrease lipid accumulation and to increase mineral deposition. Nevertheless, both drug treatments influence the gene expression timing of adipogenic genes in committed cells. Instead, in osteogenic commitment, duloxetine determines an anticipation of early and late osteogenic markers gene expression, and fluoxetine causes a significant increase in osteogenic genes expression. Our study suggest that, despite affecting mesenchymal stem cells commitment, the effects of duloxetine and fluoxetine on body weight and bone metabolism probably not correlate directly with mesenchymal stem cells differentiation; perhaps the effects observed on patients could be closely related to the action of the drugs on serotonin reuptake. For these reason further studies that deeply investigate the mechanism related to anti-depressant side effects will be necessary.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

اثرات داروهای تازه ضد افسردگی بر فیزیولوژی سلول های بنیادی مزانشیمی

Effects of novel antidepressant drugs on mesenchymal stem cell physiology