دانلود رایگان ترجمه مقاله روایی و اعتبار پرسشنامه پرخاشگری سایبری نوجوانان – الزویر 2016

روایی و پایایی پرسشنامه خشونت سایبری برای نوجوانان (CYBA)

Validity and reliability of the Cyber-aggression Questionnaire for Adolescents (CYBA)

چکیده
مقدمه
بحث
پیوست

چکیده
جرائم مجازی یا سایبری، یک مسئله در حال رشد و نگران کننده، به خصوص اگر پای افراد نابالغ وکم سن و سال در میان باشد، محسوب می‌شود. خشونت سایبری به ویژه درمیان نوجوانان می‌تواند منجر به عواقب حقوقی و روانی منفی برای افراد درگیر شود. از این روی، داشتن ابزاری برای تشخیص زود هنگام این رویدادها و درک مسئله برای پیشنهاد شیوه‌های کارامد و مؤثر برای پیشگیری ودرمان، از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف این مقاله، طراحی یک پرسشنامه خشونت سایبری برای نوجوانان (CYBA)، ارزیابی میزان انجام رفتارهای خشونت آمیز توسط پاسخگویان از طریق موبایل و یا اینترنت و تحلیل پایایی و روایی عاملی و معیار امتیازات آن‌ها در یک نمونه از نوجوانان از منطقه آستوریاس اسپانیا می‌باشد. CYBA بین 3148 نوجوان با سن بین 12 و 18 سال همراه با سه پرسش نامه خود گزارشی برای اندازه گیری خشونت در مدرسه، تکانشگری و همدلی توزیع شد. در خصوص روایی عاملی، مدلی که به بهترین شکل نمایانگر ساختار CYBA باشد متشکل از سه عامل (جعل هویت، خشونت سایبری جنسی تصویری و خشونت سایبری کلامی و انزوا) و چهارشاخص اضافی خشونت سایبری تصویری- مسخره کردن و به اشتراک گذاشتن فیلم‌های خشن است. در رابطه با روایی معیار، امتیاز مربوط به CYBA همبستگی مثبتی با خشونت در مدرسه و تکانشگری و همبستگی منفی با همدلی دارد. به همین ترتیب خشونت سایبری با این سه متغیر بر طبق شواهد تجربی قبلی همبستگی دارد. پایایی امتیازات مربوط به هر گویه وعامل CYBA کافی است. از این روی، CYBA یک شاخص معتبر و قابل اطمینان برای اندازه گیری خشونت سایبری در نوجوانان است.

 پیشرفت و توسعه سریع دستگاه‌ها و نرم افزارهای الکترونیکی ارتباطی، اخیراً منجر به تغییر شیوه‌های جامعه پذیری نوجوانان شده است. استفاده از این روش‌های برقراری ارتباط عملاً در میان نوجوانان در کشورهای پیشرفته از نظر فناوری بسیار رایج است. در اسپانیا، 90.3 درصد کودکان زیر 15 سال دارای موبایل هستند و 90 درصد آن‌ها حداقل در یک شبکه اجتماعی دارای صفحه شخصی هستند. این درصدها مشابه با درصدهای مربوط به سایر کشورهای اروپایی نظیر فرانسه، ایرلند وسوئد است. علی رغم مزایای این ابزارها برای ایجاد دوستی‌های جدید و یا حفظ تماس و ارتباط با خانواده یا دوستان، آن‌ها دارای خطرات بالقوه قابل توجهی هستند.
گاهی مواقع، نوجوانان از مزیت ناشناس ماندن در فضای مجازی برای آزار واذیت و حتی آسیب زدن به سایر نوجونان سو استفاده می‌کنند. اصطلاح خشونت سایبری معمولاً اشاره به این نوع رفتار دارد. خشونت یا تجاوز از طریق ابزارهای الکترونیکی حتی می‌تواند بسیار جدی‌تر وشدید تر از خشونت چهره به چهره باشد. این خشونت می‌تواند در هر زمان از روز اتفاق بیفتد وفورا در میان افراد گسترش یابد وچون این خشونت وتجاوز به صورت از راه دور رخ می‌دهد، متجاوزان و مجرمان، آثار منفی خشونت وتجاوز را نسبت به قربانی خود ندیده و این مانع از ایجاد همدلی شده و در نتیجه موجب افزایش تکرار جنایت می‌شود.
خشونت و تجاوز سایبری درمیان نوجوانان در بسیاری از کشورها رخ داده و یک مسئله بین المللی محسوب می‌شود. با این حال، درصد نوجوانانی که در این کارها فعالیت می‌کنند بسته به تعریف از خشونت مجازی، نمونه و روش مورد استفاده برای تحلیل متغیر است. یک مطالعه اخیر در اسپانیا بر اساس نمونه بزرگی از شرکت کننده‌های اسپانیایی، برآورد کرده است که 4.2 درصد دانش آموزان در مقطع راهنمایی از طریق نرم افزارهای صوتی یا تصویری موبایل اقدام به سو استفاده علیه همسالان خود (ضبط رفتارهای صوتی یا ویدئویی) کرده‌اند. 3.4 درصد آن‌ها اعتراف کرده‌اند که از این فیلم‌ها برای تحت فشار گذاشتن و تهدید آن‌ها استفاده کرده‌اند.4.6 درصد آن‌ها پیام‌هایی را در اینترنت و یا از طریق موبایل ارسال کرده بودند که در آن به همسالان خود توهین کرده، و یا آن‌ها را تهدید، آزار و اذیت و یا ترسانده بودند و 3.8 درصدآن ها تصاویری را در اینترنت وموبایل از دوستان خود برای تهدید و تحت فشار گذاشتن آن‌ها منتشر کرده بودند.
خشونت یا تجاوز سایبری می‌تواند منجر به عواقب منفی جدی در رشد نوجوانان نه تنها در میان قربانیان، بلکه در میان خود متجاوزان شود. در قربانیان، این می‌تواند منجر به بروز علایم افسردگی و خود کشی در اغلب موارد شود. در متجاوزان، رفتار آن‌ها به شدت تقویت شده و لذا یک الگوی عمومی‌تر از یک رفتار ضد اجتماعی در آن‌ها ایجاد می‌شود. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که خشونت و تجاوز سایبری بخشی از یک الگوی بزرگ‌تر از رفتارهای با همدلی پایین، کمبود قابلیت کنترل نفس و ظهور سایر رفتارهای ضد اجتماعی در دنیای واقعی از جمله سرقت وخشونت در مدرسه است.
علاوه بر این اثرات وعواقب رفتاری و روانی، خشونت وتجاوز سایبری می‌تواند شامل عواقب حقوقی و قانونی باشد. بسیاری از رفتارهایی که معرف خشونت وتجاوز سایبری هستند، در بسیاری از کشورها جرائم کیفری محسوب می‌شوند. در اسپانیا، حقوق جزا، رفتارهای زیر را مصداق جرم طبقه بندی می‌کند: تهدید، ارعاب، تهمت، کلاهبرداری تلفنی یا اینترنتی از افراد زیر 16 سال برای دست یابی به اهداف پورنوگرافی، و یا جرائم علیه حریم خصوصی (برای مثال، دست یابی به پیام‌های شخصی قربانی بدون رضایت او، دسترسی به داده‌های حریم خصوصی و به اشتراک گذاری آن‌ها یا افشای تصاویر شخص دیگر بدون اجازه او). بر طبق قانون اساسی 5/2000، 12 ژانویه، کنترل مسئولیت جزایی وکیفری افراد کم سن و سال، در صورتی که فرد نابالغ بین 14 و 18 سال داشته باشد، بایستی با استفاده از اقدامات اصلاحی و تأدیبی با هدف توانبخشی (نظیر ارائه فعالیت‌های خدمات اجتماعی، شرکت در مراکز مراقبت‌های روزانه یا نهادینه سازی در مراکز بازپروری) به جای مجازات‌های تعیین شده برای افراد بزرگ سال (نظیر زندان یا جریمه) صورت گیرد. اذیت و آزار افراد زیر 14 سال ممکن است از نظر حقوقی قابل قبول نباشد و دولت بایستی از طریق خدمات اجتماعی، اقداماتی را برای کنترل، بازپروری و حفاظت از آن‌ها در صورت کوتاهی خانواده‌ها توسعه دهد. خانواده‌های با کودکان کم سن وسال دارای مسئولیت مدنی هستند که ناشی از عمل مرتکب شده است. با این حال، طیف وسیعی از خشونت‌های سایبری در نوجوانی می‌تواند دارای یک راه حل آموزشی در خانواده و محیط‌های مدرسه قبل از تبدیل شدن آن به یک موضوع کیفری باشند.
از این روی، درک این نوع جدید از خشونت ونیز شناسایی زود هنگام این اقدامات برای به حداقل رساندن عواقب زیان بار حقوقی و روانی، مهم است. این فرایند مستلزم ابزارهای ارزیابی مناسبی است. چون خشونت وتجاوز سایبری در محیط مجازی ونیز خصوصی رخ می‌دهد، تشخیص آن از طریق مشاهده و یا مشاوره مستقیم با معلمان و اعضای خانواده می‌تواند سخت باشد. حتی مصاحبه‌ها یا گروه‌های تمرکز با نوجوانان می‌تواند بی ثمر باشد زیرا شرکت کننده‌ها فاقد آگاهی از رخداد عا بوده و یا این که از گزارش و اذعان به موارد خاص تجاوز وخشونت سایبری، به خصوص موارد با ماهیت جدی، ترس و شرم دارند. از این روی کاربرد خود گزارشات ناشناس که در آن از نوجوانان در موردمیزان انجام خشونت سایبری یا میزان رنج بردن از آن پرسیده می‌شود می‌تواند مناسب‌تر باشد به علاوه، خود گزارشات به عنوان یک پرسش نامه غربالگری قابل مدیریت باشد زیرا آن‌ها قادر به ارزیابی سریع بسیاری از افراد می‌شوند ونیز امکان کد گذاری وتحلیل اطلاعات کسب شده را نسبت به سایر فنون نظیر مشاهده، مصاحبه، یا گروه‌های تمرکز به طور آسان‌تری فراهم می‌کنند و نیز به طور جمعی و ناشناس به کار برده شده و موجب افزایش دادن پاسخ‌های صادقانه از طریق شرکت کننده‌ها می‌شود. برای این که خود گزارش‌ها مفید باشند پرسش نامه‌های آن‌ها بایستی معتبر و قابل اطمینان باشند. در سال‌های اخیر، برخی خود گزارش‌ها منتشر شده‌اند که برای ارزیابی میزان ارتکاب خشونت از طریق تلفن یا اینترنت طراحی شده و با نوجوانان ارزشیابی می‌شوند. پرسش نامه‌ها و خود گزارشات ارزشیابی شده در اسپانیا بسیار نادر هستند وگویه های مربوط به خشونت سایبری تنها در بر گیرنده یک عامل می‌باشند. هر دوی پرسش نامه پروژه مداخله زورگویی مجازی اروپا (ECIQP) طراحی شده توسط دل ری وهمکاران (2015) و پرسش نامه زورگویی مجازی (CBQ) طراحی شده توسط گومز-گادیکس، ویلا جرج وکالوت (2014) شامل دوفاکتور (خشونت مجازی و قربانی کردن مجازی) و آزمون زورگویی مجازی (گراگیدروبیل 2013) شامل سه فاکتور (قربانی کردن، خشونت و مشاهده) هستند. این خود مطابق با خودگزارش های اعتبار سنجی شده دیگردر سطح بین المللی است: مقیاس زورگویی مجازی (CS) طراحی شده توسط منسینی، ناسنتینی وکالوسی (2011) شامل دو فاکتور (خشونت سایبری و قربانی کردن سایبری)، زیر مقیاس خشونت مجازی میان دانش آموزان که توسط خیمنز، کاستیلو و سیترناس (2012) طراحی شده است شامل دو فاکتور (خشونت‌های مجازی انجام شده یا مشاهده شده و قربانی کردناز طریق خشونت مجازی)، مقیاس زورگویی به همسالان چند بعدی (MPVS-RB) طراحی شده توسط بتس، هوستون واستیر (2015) که شامل یک فاکتور متشکل از رفتارهای خشونت سایبری بوده و بقیه مربوط به خشونت آفلاین می‌باشد و مقیاس خشونت سایبری پرسش نامه زورگویی مجازی اصلاح شده (RCBI) طراحی شدهتوسط توپگوواردور بیکگر 2010) دارای ساختار تک فاکتوره می‌باشند.
با این وجود، از دیدگاه عملی، توانایی اندازه گیری وسنجش انواع متفاوتی ازخشونت های مجازی بدون نیاز به ارائه امتیاز برای هر یک از شاخص‌های قابل مشاهده (گویه ها) یی این مقیاس‌ها را ارزیابی می‌کنند می‌تواند جالب باشد. به علاوه، این احتمال که پاسخهای نوجوانان بیانگر انواع متفاوت خشونت‌های سایبری است، می‌تواند دارای اهمیت نظری باشد زیرا شواهد تجربی را برای تعریف و تعیین ساختار ارائه کند. هیچ یک از پرسش نامه‌های ارزیابی شده که در اسپانیا اعتبار سنجی شده‌اند دارای یک ساختار چند عاملی نمی‌باشند، با این حال مثال‌هایی در این رابطه در کشورهای دیگرنیزوجود دارد. این موارد شامل مقیاس زورگویی اینترنتی E-BS توسط لام و لی (2013)، که متشکل از دو فاکتور است (خفیف و شدید)، مقیاس خشونت سایبری از مقیاس زورگویی و قربانی سایبری (CBVS) طراحی شده توسط ستین، یمن وپکر (2011) کهشامل سه فاکتور است (زورگویی کلامی سایبری، اختفای هویت و جعل و کلاهبرداری سایبری) و یا مقیاس‌های قربانی کردن سایبری- زورگویی سایبری (FCBVS) طراحی شده توسط پالادینو، ناسینتینی و منستینی (2015) که در آن مقیاس خشونت سایبری متشکل از چهار فاکتور است (کتبی- کلامی، بصری، جعل هویت وانزوا)، هستند. هیچ یک از این سه پرسش نامه در اسپانیا اعتبار سنجی نشده‌اند.
از این روی این مطالعه تلاش می‌کند تا یک مقیاس (پرسش نامه) خود گزارشی را برای اندازه گیری خشونت سایبری در نوجوانان از یک مدل چند فاکتوره ایجادکند. در میان انواع مختلف ساختارهای فاکتوریل، طبقه بندی بر اساس سطح شدت (لام و لی 2013) می‌تواند ذهنی و قابل بحث باشد زیرا هر فرد می‌تواند شدت یک حادثه را به طور متفاوتی تجربه کند. در واقع، استفاده از نوع خشونت به عنوان یک معیار می‌تواند مطلوب باشد. در این خصوص، طرح پیشنهادی ناستینی وهمکاران (2010) به عنوان یک منبع و مرجع در نظر گرفته شده است که به طور تجربی با اعتبار سنجی مقیاس‌های FCBVS با نوجوانان ایتالیایی تأیید شده است (پالادینو وهمکاران 2015). بنا بر این، هدف این مقاله، طراحی یک پرسشنامه خشونت سایبری برای نوجوانان (CYBA)، ارزیابی میزان انجام رفتارهای خشونت آمیز توسط پاسخگویان از طریق موبایل و یا اینترنت و تحلیل پایایی و روایی عاملی و معیار امتیازات آن‌ها در یک نمونه از نوجوانان از منطقه آستوریاس اسپانیا می‌باشد. دو هدف فرعی این مطالعه، بیانگر این هدف کلی هستند. اول، شناسایی ساختار عاملی (فاکتوریل) که به بهترین شکل بیانگرداده های بدست آمده با کاربرد پرسش نامه باشد. یک مدل چند عاملی که بر گرفته از مدل پیشنهادی توسط ناستینی و همکاران (2010) است برازش خوبی با داده‌ها داشته و دارای روایی افتراقی کافی است و می‌تواند تولید امتیازات قابل اطمینان از حیث همسانی درونی عوامل و معرف بودن هر گویه از حیث ساختاری که در آن واقع شده است کند. دومین هدف، تحلیل روایی معیار است. امتیازات مربوط به عوامل CYBA همبستگی مثبتی با خشونتها در مدرسه وتکانشگری و همبستگی منفی با همدلی دارند زیرا تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که این سه متغیر با خشونت سایبری همبستگی دارند.

Abstract

Cybercrime is a growing and worrisome problem, particularly when it involves minors. Cyber-aggression among adolescents in particular can result in negative legal and psychological consequences for people involved. Therefore, it is important to have instruments to detect these incidents early and understand the problem to propose effective measures for prevention and treatment. This paper aims to design a new self-report, the Cyber-Aggression Questionnaire for Adolescents (CYBA), to evaluate the extent to which the respondent conducts aggressions through a mobile phone or the internet and analyse the factorial and criterion validity and reliability of their scores in a sample of adolescents from Asturias, Spain. The CYBA was administered to 3,148 youth aged between 12 and 18 years old along with three self-reports to measure aggression at school, impulsivity, and empathy. Regarding factorial validity, the model that best represents the structure of the CYBA consists of three factors (Impersonation, Visual-sexual Cyber-aggression, and Verbal Cyber-aggression and Exclusion) and four additional indicators of Visual Cyber-aggression–Teasing/Happy Slapping. Regarding criterion validity, the score on the CYBA correlates positively with aggression at school and impulsivity and negatively with empathy. That is the way cyber-aggression correlates with these three variables, according to previous empirical evidence. The reliability of the scores on each item and factor of the CYBA are adequate. Therefore, the CYBA offers a valid and reliable measure of cyber-aggression in adolescents.

The rapid development of electronic devices and applications for communication has recently changed the way adolescents socialise. The use of such communication methods is practically universal among youth in technologically developed countries. In Spain, 90.3% of 15-year old children have a mobile phone (Instituto Nacional de Estadística–INE [National Statistics Institute], 2014), and 90% have a profile on at least one social network (Ministerio del Interior [Home Office], 2014). These percentages are similar to those from other European countries, such as France (Pouria & Brousse, 2011), Ireland (O’Neill & Dinh, 2015), or Sweden (Findahl, 2014). Despite the great advantages that these tools offer for establishing new friendships or maintaining contact with family or friends, they also present some significant potential dangers. Sometimes adolescents take advantage of the anonymity offered by these media to intentionally harm, offend, or hurt other adolescents. The term cyber-aggression is typically used to refer to this type of behaviour (Corcoran, McGuckin, & Prentice, 2015). Aggression through electronic devices can be even more serious than face-to-face aggression. It can occur at any time of the day and can be spread immediately to many people and, because it occurs at a distance, the perpetrators do not see the negative effects of aggression on the victim, hindering empathy and promoting recurrence (Álvarez-García, Dobarro, & Núnez, ˜ 2015). Cyber-aggression among adolescents occurs in many countries and constitutes an international problem (Li, Cross, & Smith, 2012). However,the estimated percentage of adolescents involved in such acts varies depending on the definition of cyber-aggression, the sample, and the methodology used for the analysis. A recent study in Spain based on a large nationwide sample estimates that 4.2% of students in compulsory secondary education (CSE) admit to having recorded a peer through the use of a mobile phone audio or video application to use it against him/her; 3.4% admitto having recorded a peer to later force him/her with threats to do something that he/she did not want to do; 4.6% have sent messages over the internet or by mobile phone in which a peer was insulted, threatened, offended, or frightened; and 3.8% have spread photos or images over the internet or by mobile phone of a peer to use them against him/her (Díaz-Aguado, Martínez, & Martín, 2013). Cyber-aggression can lead to significant negative consequences in adolescent development, not only in victims but also in perpetrators. In victims, it can lead to depressive symptoms and suicidal ideation in the most severe cases (Arce, Velasco, Novo, & Farina, ˜ 2014; Gini & Espelage, 2014). In perpetrators, their behaviour can be reinforced through peers, favouring a more general pattern of antisocial behaviour. Previous studies suggest that cyber-aggression forms part of a larger pattern of behaviour characterized by low empathy (Brewer & Kerslake, 2015), deficits of self-control (Vazsonyi, Machackova, Sevcikova, Smahel, & Cerna, 2012), and the emergence of other antisocial behaviours in the real world, including theft (Hemphill, Kotevski, & Heerde, 2015) or aggressions at school (Baldry, Farrington, & Sorrentino, 2015). In addition to these psychological and behavioural consequences, cyber-aggression may also involve legal consequences. Many activities that define cyber-aggression constitute criminal offenses in most countries. In Spain, the Penal Code classifies the following behaviours as crimes: threats, coercion, slander, deception over the phone or internet of a minor less than 16 years old to obtain pornographic material in which a minor appears, or crimes against privacy (for example, seizing a victim’s personal messages without his/her consent, accessing private or intimate data or information and sharing it, or disclosing images of another person against his/her will that were obtained with his/her consent on a personal level). According to the Organic Law 5/2000, January 12, regulating the criminal liability of minors, if a criminal act has been committed by a minor between 14 and 18 years old, corrective measures aimed at rehabilitation (such as providing community service activities, attending day care centres or institutionalisation in re-education centres) should apply instead of adult penalties (such as imprisonment or fines). Offending minors under age 14 may not be held criminally liable, and the Administration, through Social Services, is to promote measures designed to control, re-educate, and protectin cases of familial neglect. The minor’s family will assume civil liability that may arise from the committed act. However, the vast majority of cyber-aggression in adolescence may have an educational solution in family and school environments before it becomes a criminal matter (Contreras, Molina, & Cano, 2011; Cutrín, Gómez-Fraguela, & Luengo, 2015). Thus, it is important to understand this new type of aggression as well as to identify these types of incidents early to minimise their psychological and legal consequences. This process requires appropriate evaluation tools. Because cyber-aggression occurs in a virtual and often private environment, detecting it via direct observation or consultation with teachers or family members can be difficult. Even interviews or focus groups with adolescents can be fruitless because participants lack awareness of the incidents or harbour shame or fear of reporting or acknowledging particular cases of cyber-aggression, particularly those of a serious nature. Therefore, applying anonymous self-reports in which adolescents are asked to what extent they conduct or suffer from cyber-aggression may be more appropriate. Furthermore, the self-reports are more manageable as a screening measure because they can assess many people quickly;they allow coding and analysis ofthe obtained information more easily than other techniques, such as observation, interviews, or focus groups; and, applied collectively and anonymously, they favour honesty from the respondent. For self-reports to be useful, their measures should be valid and reliable. In recent years, some self-reports have been published that are designed to evaluate how frequently the respondent is the perpetrator via mobile phone or the Internet and are validated with adolescents. Those validated in Spain are very rare, and the items related to cyber-aggression constitute only one factor. Both the European Cyberbullying Intervention Project Questionnaire (ECIPQ) by Del Rey et al. (2015) and the Cyberbullying Questionnaire (CBQ) by Gámez-Guadix, Villa-George, and Calvete (2014) include two factors (cyber-aggression and cyber-victimization), and the Cyberbullying test (Garaigordobil, 2013) includes three (victimization, aggression, and observation). This coincides with other validated self-reports at the international level: the Cyberbullying Scale (CS) by Menesini, Nocentini, and Calussi (2011) includes two factors (cyber-aggression and cyber-victimization); the Virtual Aggression among Students subscale by Jiménez, Castillo, and Cisternas (2012) includes two factors (“conducted or observed virtual aggressions” and “victimisation through virtual aggression”); the Multidimensional Peer Bullying Scale (MPVS-RB) by Betts, Houston, and Steer (2015) measures a factor consisting of cyber-aggression behaviours and the rest relating to offline aggression; and the cyber-aggression scale of the Revised Cyber Bullying Inventory (RCBI) by Topcu and Erdur-Baker (2010) has a unifactorial structure. Nevertheless, from a practical point of view, it may be interesting to be able to measure different types of cyberaggression without needing to provide the score for each of the many observable indicators (items) that these scales evaluate. Additionally, the possibility that adolescents lump together responses on items that represent different types of cyberaggression also has theoretical interest, as it would offer empirical evidence for the definition and delimitation of the construct. None of the reviewed questionnaires that have been validated in Spain offer a multifactorial structure, but examples do exist beyond Spain. These include the E-Bullying Scale (E-BS) by Lam and Li (2013), composed of two factors (mild and serious); the cyber-aggression scale of the Cyber Victim and Bullying Scale (CVBS) by C¸ etin, Yaman, and Peker (2011), which includes three factors (cyber verbal bullying, hiding identity, and cyber forgery); or the Florence CyberBullying-CyberVictimization Scales (FCBVSs) by Palladino, Nocentini, and Menesini (2015), in which the cyberaggression scale is composed of four factors (written-verbal, visual, impersonation, and exclusion). None of these three questionnaires have been validated in Spain. Therefore, this study attempts to construct a self-report scale to measure cyber-aggression in adolescents from a multifactorial model. Among the different reviewed factorial structures, the classification based on the level of severity (Lam & Li, 2013) could be subjective and debatable because each person could experience the severity of the incident differently. As such, using the type of aggression conducted as the criterion is preferable. In this regard, the proposal by Nocentini et al. (2010) has been taken as reference, supported empirically with validation from the FCBVS scales with Italian adolescents (Palladino et al., 2015). Therefore, this study aims to design a new self-report directed toward adolescents to evaluate the extent that the respondent conducts aggressions through a mobile phone or the internet (the Cyber-Aggression Questionnaire for Adolescents; CYBA) and to validate it in a sample of adolescents from Asturias, Spain. Two subordinate objectives summarise this overall research objective. The firstis to identify the factorial structure that best represents the obtained data with the application ofthe questionnaire. A multifactorial model, derived from the model proposed by Nocentini et al. (2010), is expected to present a good fit to the data and adequate discriminant validity, and it would likely generate reliable scores in terms of internal consistency of the factors and representativeness of each item regarding the construct in which it is included. The second specific objective is to analyse the criterion validity of the test. The scores on the factors of the CYBA are expected to correlate positively with aggressions at school and impulsivity, and negatively with empathy, because previous research suggests that these three variables correlate this way with cyber-aggression.

روایی و پایایی پرسشنامه خشونت سایبری برای نوجوانان (CYBA)

Validity and reliability of the Cyber-aggression Questionnaire for Adolescents (CYBA)