دانلود رایگان ترجمه مقاله گیرنده های فعال proliferator فعال و لیگاندهای آنها – BMC 2014

مقالات انگلیسی و ترجمه های فارسی رایگان با فرمت PDF آماده دانلود رایگان میباشند

همچنین ترجمه مقاله با فرمت ورد نیز قابل خریداری و دانلود میباشد

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

فهرست مقاله:

چکیده
مقدمه
ساختار و عملکرد گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی
انواع گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی و بیان بافتی آن ها
لیگاند های PPAR
نقش عملکردی گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی
آگونیست های طبیعی گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی
آگونیست های سنتتیک
نقش کارکردی PPARβ/δ
آگونیست های PPARβ/δ
نقش بالینی و تغذیه ای PPARγ
آگونیست های طبیعی PPARγ2
آگونیست های فارماکولوژیکی PPARy
آگونیست دوگانه PPARα/γ
نتیجه گیری

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

مقدمه
گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی، فاکتور های رونویسی فعال شده با لیگاند می باشند که ژن های مهم در تمایز سلول و فرایند های متابولیکی مختلف، به ویژه هموستاز لیپید و گلوکز را تنظیم می کنند. از دیدگاه مولکولی، PPAR یا گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی یک خانواده ای از گیرنده های هورمون هسته ای فعال شده با لیگاند(NR) متعلق به ابر خانواده گیرنده استرویید(1-2)( شکل 1) می باشند. نمونه هایی از NR ها شامل گیرنده های هورمون های تیرویید، رتینویید ها، 1-25- دیهیدروکسی- ویتامین D3، گیرنده های هورمون استرویید و طیف وسیعی از لیگاند های دیگر هستند. پس از فعل و انفعال با لیگاند های خاص، گیرنده های هسته ای به هسته انتقال داده می شوند و در آن جا ساختار خود را تغییر داده و رونویسی ژن را تنظیم می کنند(3-5).
ساختار و عملکرد گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی
ساختار سه بعدی گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی متشکل از یک دامنه اتصال دی ان ای در پایانه-N و یک دامنه اتصال لیگاند(LBD) در پایانه-C می باشد. پس از فعل و انفعال با آگونیست ها، گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی به هسته انتقال یافته و با سایر گیرنده هسته ای دیگر- گیرنده X رتینویید( شکل 2) هترودیمرایز می شود. PXR تشکیل یک هترودیمر با تعدادی از گیرنده های دیگر می دهد (برای مثال، ویتامین D یا هورمون های تیرویید). مناطق ژن های هدف در DNA که به گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی متصل می شوند، موسوم به عناصر پاسخ هورمون تکثیر شونده پروکسی زوم می باشند(1).( PPREs). PPREs در پروموتر های ژن های PPAR نظیر پروتین اتصال اسید چرب یافت می شوند (ap2) (5). در بیشتر موارد، این فرایند، رونویسی ژن های مختلف دخیل در فرایند های فیزیوولژیکی و پاتوفیزیولوژیکی مختلف را تنظیم می کند.
عملکرد گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی با تعدادی از کمک فعال کننده ها و کمک مهار کننده ها اصلاح می شود که حضور آن ها به ترتیب موجب تحریک یا بازدارندگی عملکرد گیرنده می شود(6). لیگاند هایی که PPARγ-RXR را فعال سازی می کنند منجر به مبادله کمک مهار کننده ها برای کمک فعال کننده ها می شود(7-8). در سلول های انسانی، قابلیت دسترسی به کوفاکتور ها متغیر است که بستگی به نوع سلول و ارتباط کوفاکتور های خاص با سایر ژن ها دارد(7-9-10).

انواع گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی و بیان بافتی آن ها
خانواده گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زومی در بر گیرنده سه ایزوفرم هستند: PPARα, PPARβ/δو PPARγ(1). این سه ایزوتایپ از حیث توزیع بافتی، ویژگی های لیگاند و نقش فیزیولوژیکی تفاوت دارند. هر یک از آن ها، انواع ژن های مختلف را با تنها هم پوشانی جزیی از نظر فعالیت، فعال یا مهار می کنند( شکل 3)(5). همه ایزوفرم ها در هموستاز لیپید و تنظیم گلوکز( تعادل انرژی) مشارکت می کنندو اخیرا، فعالیت آن ها محدود به انواع بافت های خاص بوده است( شکل 4)(5-11). PPARα به شدت در بافت های فعال از نظر متابولیکی نظیر کبد، قلب، ماهیچه اسلکتی، موکوز روده و بافت چربی قهوه ای بیان می شود. این گیرنده در متابولیسم اسید چرب نقش دارد و فعال سازی آن موجب پایین آمدن سطوح لیپید می شود(12-15)
PPARγ در بافت آدیپوز (چربی) سفید و قهوه ای، روده بزرگ و طحال بیان می شود. با این حال، بیان آن در آدیپوسیت ها بسیار بالا بوده و نقشی کلیدی در تنظیم آدیپوژنز( تولید چربی)، تعادل انرژی و بیوسنتز لیپید ایفا می کند(14، 16-18). هم چنین این گیرنده در متابولیسم لیپوپروتین و حساسیت انسولین نقش دارد.
ناشناخته شده ترین ایزوفرم، PPARβ/δ می باشد که به اندازه PPARα و PPARα مطالعه نشده است. PPARβ/δ به طور فراگیر در همه بافت ها بیان می شود، با این حال در کبد، روده، کلیه، بافت چربی شکمی و ماهیچه اسکلتی که همگی آنها در متابولیسم لیپید نقش دارند، به فراوانی وجود دارد. PPARβ/δ در اکسیداسیون اسید چرب، عمدتا در ماهیچه های اسکلتی و قلبی مشارکت کرده و غلظت کلسترول خون و سطوح کلسترول را تنظیم می کند(1-13-19-20).
در نتیجه، PPARβ/δ و PPARα عمدتا موجب تسهیل متابولیسم انرژی می شود، در حالی که PPARγ به ذخیره انرژی با بهبود آدیپوژنز کمک می کند(21).

بخشی از مقاله انگلیسی:

Introduction

Peroxisome proliferator-activated receptors are ligandactivated transcription factors that regulate genes important in cell differentiation and various metabolic processes, especially lipid and glucose homeostasis. In molecular terms, PPARs represent a family of ligand-activated nuclear hormone receptors (NRs) belonging to the steroid receptor superfamily [1,2] (Figure 1). Examples of NRs include the receptors for thyroid hormones, retinoids, 1,25- dihydroxy-vitamin D3, steroid hormone receptors and a variety of other ligands. After interaction with the specific ligands, nuclear receptors are translocated to the nucleus, where they change their structure and regulate gene transcription [3-5].

PPAR structure and function

The three-dimensional structure of PPARs consists of a DNA binding domain in the N-terminus and a ligand binding domain (LBD) in the C-terminus. After interaction with agonists, PPARs are translocated to the nucleus and heterodimerize with another nuclear receptor – the retinoid X receptor (RXR) (Figure 2). The RXR forms a heterodimer with a number of other receptors (e.g., vitamin D or thyroid hormones). The specific DNA regions of target genes that bind with PPARs are termed peroxisome proliferator hormone response elements (PPREs) [1]. The PPREs are found in the promoters of PPAR responsive genes, such as the fatty acid-binding protein (aP2) [5]. In most cases, this process activates transcription of various genes involved in diverse physiological and pathophysiological processes. The function of PPARs is modified by a number of coactivators and corepressors, the presence of which can either stimulate or inhibit receptor function, respectively [6]. Ligands that activate PPARγ-RXR cause an exchange of co-repressors for co-activators [7,8]. Human cells are characterized by a different availability of cofactors that depends on the type of cell and the association of specific cofactors to other genes [7,9,10].

Types of PPARs and their tissue expression

The family of peroxisome proliferation-activated receptors comprises three isoforms: PPARα, PPARβ/δ and PPARγ [1]. These three isotypes differ from each other in terms of their tissue distributions, ligand specificities and physiological roles. Each of them either activates or suppresses different genes with only partial overlap in activity (Figure 3) [5]. All isoforms participate in lipid homeostasis and glucose regulation (energy balance), and, until recently, their actions were thought to be limited to specific tissue types (Figure 4) [5,11]. PPARα is highly expressed in metabolically active tissues, such as liver, heart, skeletal muscle, intestinal mucosa and brown adipose tissue. This receptor is implicated in fatty acid metabolism and its activation lowers lipid levels [12-15]. PPARγ is expressed in white and brown adipose tissue, the large intestine and spleen. However, its expression is highest in adipocytes and it plays a key role in the regulation of adipogenesis, energy balance, and lipid biosynthesis [14,16-18]. This receptor also participates in lipoprotein metabolism and insulin sensitivity. The least known isoform is PPARβ/δ, which has not been so intensely studied as PPARα and PPARγ. PPARβ/δ is expressed ubiquitously in virtually all tissues; however, it is particularly abundant in the liver, intestine, kidney, abdominal adipose tissue, and skeletal muscle, all of which are involved in lipid metabolism. It participates in fatty acid oxidation, mainly in skeletal and cardiac muscles, regulates blood cholesterol concentrations and glucose levels [1,13,19,20]. In conclusion, PPARα and PPARβ/δ mainly facilitate energy combustion, whereas PPARγ contributes to energy storage by enhancing adipogenesis [21].