دانلود رایگان ترجمه مقاله آزادسازی آرتروسکوپی برای فیبروز مفصلی زانو – NCBI 2011

مقالات انگلیسی و ترجمه های فارسی رایگان با فرمت PDF آماده دانلود رایگان میباشند

همچنین ترجمه مقاله با فرمت ورد نیز قابل خریداری و دانلود میباشد

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

فهرست مقاله:

چکیده
پاتوفیزیولوژی آرتروفیبروزیس
مدیریت غیر جراحی
مدیریت جراحی
ریلیز فاصله قدامی
ناریخچه و معاینه جسمی
نتایج
ریلیز کپسول خلفی
تاریخچه و معاینه جسمی
روش جراحی
نتایج
عمل جراحی پریپاتلار و سوپر پاتلار
تاریخچه و معاینه جسمی
روش جراحی
نتایج
جمع بندی

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

پاتوفیزیولوژی آرتروفیبروزیس
علت دقیق فیبروزیس یا التهاب بافتی درون مفصلی مشخص نیست، با این حال چندین نظریه در این خصوص وجود دارد. عامل رشد مشتق از پلاکت و فاکتور رشد تغییر دهنده بتا 1، سیتوکین های التهابی تولید شده با سینوویوم ملتهب می باشند که موجب افزایش رشد فیبروبلاست ها و پروتین های ماتریس برون سلولی، بازدارندگی آنزیم های پروتولیتیک و تولید کلاژن می شود. این سیتوکین ها در بافت درون مفصلی و در مایع سینوویال بیماران مبتلا به بیماری های مفصلی و نیز فیبروزیس در کلیه، کبد و ریه(7-9) موجود می باشند. به علاوه، عامل رشد اندوتلیال عروقی در پد چربی اینفراپاتلار وجود دارد(8). این فاکتور پس از جراحی به پد جراحی آزاد شده و این منجر به رشد درونی عروق و زخم می شود(4).تئوری دیگر بیان می دارد که آسیب، خواه ناشی از تروما، خواه ناشی از جراحی، منجر به خونریزی و سپس فیبروزیس به دلیل بلوغ انسداد محلی و تحریک سلول های پیش ساز می شود.
مدیریت غیر جراحی
پیشگیری، موثر ترین ابزار اجتناب از کاهش حرکت بعد از آسیب به زانو یا جراحی آن است. در ابتدا، می توان از روش هایی نظیر یخ، فشار درمانی، بالا بردن زانو،افیوژن پلورال، تحریک الکتریکی، درمان فیزیکی، دارو های غیر التهابی غیر استروییدی و مصرف کوتاه مدت کورتیکواسترویید های خوراکی را می توان برای کاهش درد و التهاب زانو و حفظ حرکت آن استفاده کرد(10). خمش زانو بسیار آسان تر از کشش زانو انجام می شود، بنابر این، تلاش هایی بایستی در راستای حفظ کشش انجام شوند. تقویت ایزومتریک عضله های چهار سر ران به احیای کشش و پیشگیری از آتروفی کمک می کند. موبیلیزیشن پاتلار( خمش زانوی) اولیه مانع از تشکیل چسب های لزج زانو و انقباض تاندون پاتلار می شود. جراحی به دلیل آسیب حاد زانو پس از کاهش التهاب، ورم و نرمال شدن دامنه حرکتی ROM انجام می شود. بی حرکتی پس از عمل جراحی بایستی حداقل میزان ممکن باشد، حرکت اولیه زانو پس از عمل جراحی توصیه می شود.
مداخله بیشتر در بیمارانی اتفاق می افتد که قادر به درمان غیر جراحی اولیه نمی باشند. چندین محقق، دستکاری ایزوله زانو تحت بیهوشی در طی 6 تا 12 هفته پس از عمل در بیمارانی که ROM کامل را پس از جراحی بدست نیاورده بودند توصیه کرده اند(10-11). با این حال، این شیوه اخیرا به دلیل خطر خونریزی درون مفصلی و زخم پس از عمل جراحی و نیز عوارضی نظیر فشار تریبوفمورال و پاتلافمورال با خطر آسیب یا شکستگی استخوان کندرال، پارگی تاندون پاتلار، شکستگی استخوان دیستال فمورال و سندرم درد منطقه ای پیچیده(12=13) ارزش خود را از دست داده است.

بخشی از مقاله انگلیسی:

Knee stiffness is a common complication associated with trauma or surgery and has been extensively studied.1-3 Risk factors include injury severity, timing of surgery, delayed postoperative rehabilitation, prolonged immobilization, infection, complex regional pain syndrome, and technical errors during intraarticular and extra-articular reconstructive procedures. Extra-articular stiffness may be caused by muscular fibrosis and contracture, heterotopic ossification, or myositis ossificans. The inflammatory response to injury or surgery can cause fibrosis, resulting in restricted knee motion. Anterior interval scarring, contracture of the posterior capsule or suprapatellar pouch, and diffuse arthrofibrosis may contribute to knee stiffness, lead to alterations in the biomechanics of the joint, and cause pain.4-6 Specific releases can be performed for each fibrotic region. Familiarity with the diagnosis and arthroscopic management of these disorders may lead to improved outcomes in this patient population.

Pathophysiology of Arthrofibrosis

The exact etiology of intra-articular tissue fibrosis is unknown, but several theories exist. Platelet-derived growth factor and transforming growth factor-beta 1 are inflammatory cytokines produced by the inflamed synovium that promote the proliferation of fibroblasts and extracellular matrix proteins, the inhibition of proteolytic enzymes, and the production of collagen. These cytokines are present in intra-articular scar tissue and in the synovial fluid of patients with joint trauma, as well as in fibrosis in the kidney, liver, and lung.7-9 Additionally, vascular endothelial growth factor is present in the infrapatellar fat pad.8 This factor is released after injury to the fat pad and may lead to vascular ingrowth and scarring.4 Another theory posits that injury, whether induced by trauma or surgery, produces hemorrhage and subsequent fibrosis due to the maturation of localized clotting and induction of progenitor cells.

Nonsurgical Management Prevention is the most effective means of avoiding motion loss following knee injury or surgery. Initially, modalities such as ice, compression, elevation, aspiration of effusion, electrical stimulation, physical therapy, nonsteroidal antiinflammatory drugs, and a shortterm course of oral corticosteroids can be used to decrease knee pain and inflammation and maintain motion.10 Flexion is more easily obtained than extension, thus, efforts should be directed toward maintaining extension. Isometric strengthening of the quadriceps helps to restore extension and prevents atrophy. Early patellar mobilization prevents adhesion formation and contracture of the patellar tendon. Surgery for an acute injury is best performed after inflammation, edema, and pain have decreased and range of motion (ROM) has normalized. Preoperative and postoperative immobilization should be kept to a minimum; early knee mobilization following surgery is recommended. Additional intervention is indicated in patients who fail initial nonsurgical treatment. Several authors have recommended isolated manipulation of the knee under anesthesia within 6 to 12 weeks postoperatively in patients who have not regained full ROM following surgery.10,11 However, this modality has recently fallen out of favor due to the risk of intraarticular hemorrhage and subsequent postoperative scarring, as well as complications such as excessive tibiofemoral and patellofemoral compression with the risk of chondral damage or fracture, rupture of the patellar tendon, distal femoral fracture, and complex regional pain syndrome.12,13