دانلود رایگان ترجمه مقاله تاثیر برنامه ورزش بر آمادگی جسمانی، افسردگی زنان سالخورده – وایلی 2009

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

پیر شدن جمعیت یک نگرانی عمومی در سراسر دنیاست. در کره ، جمعیت افراد سالخورده نسبت به بسیاری دیگر از کشورها با سرعت بیشتری در حال افزایش است ( وزارت بهداشت و رفاه کره 2007). اخیراً افراد بالای 65 سال 7 . 8% جمعیت کره را تشکیل می دهند ( اداره آمار ملی کرهKNSO] [ ، 2001). با میانگین سنی بالاتر ، زنان تقریباً دو سوم جمعیت بالای 65 سال در کره را تشکیل می دهند (KNSO،2001). ضمناً ، فقر در بین بزرگسالان یک نگرانی در حال رشد است و به عنوان یه مسئله اجتماعی بلند مدت مهم بررسی می شود. تقریباً 45% جمعیت بالای 65 سال با درآمد کمتر از 300000 وون در ماه ، در فقر به سر می برند (214 دلار آمریکایی).
درصد بیشتری از زنان سالخورده (3 .11 %) در مقایسه با مردان سالخورده (3 .6 %) در انجمن تأمین معیشت اصلی ملی هستند (KNSO، 2001). در نتیجه ، تعداد زنان مسن فقیر در معرض خطر بیماریهای مزمن در حال افزایش است. طبق گزارش اعلام شده توسط وزارت بهداشت و رفاه کره ای در سال 2007 ، 4 .79 % افراد بالای 65 سال از حداقل یک نوع بیماری رنج می برند. در بین اینها ، اکثراً زنان هستند ( وزارت بهداشت و رفاه کره ، 2007).
ترکیب پیری،کاهش منابع اقتصادی و بیماریهای مزمن می تواند توانایی زنان مسن برای شرکت در فعالیت های ارتقا سلامت را کم کند.
تحقیقات قبلی اعلام کرده اند که ورزش نکردن ، سیگار کشیدن ، مصرف الکل ، عادت های ضعیف غذایی ، و کاهش آزمایش های سلامت عوامل مهمی هستند که بر سلامت افراد مسن اثر دارند ( مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها [CDC] ، 2004؛ چو 1998؛ جی. جی. پارک و هانگ2000). در کره ، ورزش نکردن به عنوان مؤثرترین عاملی دیده شده که بر سلامت افراد مسن اثر دارد ( چو1998). ورزش نکردن بیشتر در بین زنانی که پیرترند ، کم سوادترند ، و با درآمد کمتر زندگی می کنند شایع است (CDC،2004؛ جی.جی پارک و هانگ 2000). موانع ورزش کردن شامل دانش ناکافی ، تعصب ، سوء تفاهم ، شرایط بهداشتی حاد ، و شناخت اجتماعی ناکافی با افراد مسن سازگاری دارد ( کان ، بارکس ، پومروی ، آلبرینچ ، و کوچران 2003).
در افراد سالخورده ، تمرین ورزشی اثر مثبتی بر آمادگی جسمانی دارد ؛ علائم بیماری های حاد را مانع می شود یا کاهش می دهد (مثل التهاب مفاصل ، افزایش فشار خون ، کمر درد ، سیاتیک ، پوکی استخوان ، دیابت) ؛ و افزایش سلامت روحی روانی هم اثر دارد ( مثل افسردگی) (کریسمس و اندرسن 2000). آثار مثبت ورزش فیزیکی روی سلامت روانی عاطفی و کیفیت زندگی در چندین تحقیق کره ای اعلام شده است (جانگ 2002؛ جی.ام.پارک و هان2003). هر چند ، تحقیقات قبلی وضعیت اجتماعی افراد را براساس دسترسی آنها به برنامه های ارتقا سلامت بررسی نکرده اند. تا کنون زنان سالخورده کم درآمد به عنوان یک گروه مشارکتی خاص در برنامه های ارتقا سلامت گنجانده نشده اند هر چند آسیب پذیری آنها در برابر مشکلات سلامت و بهداشت بیشتر از سایر گروههاست. خودکارایی یا اعتماد به نفس در انجام موفق یک فعالیت یا رفتار خاص یکی از عواملی است که بر توانایی افراد برای شروع و ادامه انجام ورزش های فیزیکی اثر می گذارد (اکا ، دی مارکو و هاسکل 2005). برای ادامه همکاری در گروه های تمرینی ، راهکارهایی باید برای افزایش خودکارایی در اقدامات مداخله ای گنجانده شود. نظریه خودکارایی در توقعات خودکارایی و توقعات منتج دیده شده است (بندورا 1997). خودکارایی در کمک به حفظ سطح ورزش فیزیکی یا فعالیت فیزیکی نقش مهمی ایفا می کند ( رسنیک ، لویزی و ووگل 2008؛ رسنیک ، ووگل و لویزی 2006). نظریه خودکارایی هدف کمک به افراد مسن برای افزایش خودکارایی را حمایت می کند و در نتیجه آمادگی جسمانی کامل افزایش می یابد و افسردگی کم می شود (بندورا 1997؛ رسنیک و همکاران 2008).
هدف این تحقیق بررسی آثار برنامه های ورزشی روی آمادگی جسمانی ، افسردگی ، و خودکارایی در زنان مسن کم درآمد در کره جنوبی است. مخصوصاً ، فرضیات زیر در تحقیق بررسی شده اند: 1) شرکت کنندگان در گروه تمرینی نسبت به شرکت کنندگان گروه گواه بعد از 8 هفته اقدامات مداخله ای در آمادگی جسمانی پیشرفت بیشتری را نشان می دهند و 2) شرکت کنندگان در گروه تمرینی نسبت به شرکت کنندگان گروه گواه بعد از 8 هفته اقدامات مداخله ای د رافسردگی و خودکارایی پیشرفت بیشتری را نشان می دهند.

بخشی از مقاله انگلیسی:

Population aging has become a common concern the world over. In Korea, the population of elderly people is increasing at a faster rate than in many other countries (Korea Ministry of Health and Welfare, 2007). Adults over the age of 65 currently account for 8.7% of the population in Korea (Korea National Statistical Office [KNSO], 2001). With a higher average life span, women constitute nearly two thirds of the population aged over 65 in Korea (KNSO, 2001). At the same time, poverty among elderly people is a growing concern and has been considered as a major longterm social issue. Nearly 45% of the population aged over 65 lives in poverty, with an income of o300,000 won per month (US$214). A higher percentage of elderly women (11.3%) as compared with elderly men (6.3%) subsist on the National Basic Livelihood Security (KNSO, 2001). As a result, the number of poor elderly women at risk for chronic illnesses is increasing. According to a report issued by the Korean Ministry of Health and Welfare in 2007, 79.4% individuals aged over 65 were suffering from at least one disease. Of these, the majority were women (Korea Ministry of Health and Welfare, 2007). The combination of aging, reduced economic resources, and chronic illnesses may reduce the capabilities of elderly women to engage in health promotion activities. Previous investigations have reported that lack of exercise, smoking, alcohol intake, poor dietary habits, and reduced health examinations are the major factors that influence the health of elderly people (Centers for Disease Control and prevention [CDC], 2004; Cho, 1998; J. J. Park & Hong, 2000). In Korea, lack of exercise has been shown to be the most influential factor affecting the health of the elderly (Cho, 1998). Lack of exercise is most common among women who are older, less educated, and live on a reduced income (CDC, 2004; J. J. Park & Hong, 2000). Barriers to performing exercises include insufficient knowledge, prejudices, misunderstandings, chronic health conditions, and inadequate social recognition accorded to elderly people (Conn, Burks, Pomeroy, Ulbrinch, & Cochran, 2003). In elderly people, physical exercise has positively affected physical fitness; prevented or alleviated symptoms of chronic diseases (e.g., arthritis, hypertension, lumbago, sciatica, osteoporosis, diabetes); and improved mental health (e.g., depression) (Christmas & Andersen, 2000). The positive effects of physical exercise on the psychoemotional wellbeing and quality of life have been reported in several Korean studies (Jung, 2002; J. M. Park & Han, 2003). Specifically, depression and insomnia among elderly people has been shown to be decreased by the increase of social interactions through group exercise interventions (Jung, 2002; J. M. Park & Han, 2003). However, previous studies have not considered the socioeconomic status of subjects in terms of their accessibility to health promotion programs. Lowincome elderly women have not yet been included as a specific participant group in health promotion programs although their vulnerability to health problems is higher than that of any other group Self-efficacy or self-confidence in being able to successfully perform a specific activity or behavior is one of the factors that influence the ability of an individual to begin and sustain the performance of physical exercise (Oka, DeMarco, & Haskell, 2005). To sustain participation in exercise programs, strategies to enhance self-efficacy should be included in intervention. The self-efficacy theory is founded on selfefficacy expectations and outcome expectations (Bandura, 1997). Self-efficacy plays an important role in helping maintain a level of physical exercise or activity (Resnick, Luisi, & Vogel, 2008; Resnick, Vogel, & Luisi, 2006). The self-efficacy theory espouses the intent to help elderly people increase their selfefficacy and thereby increase overall physical fitness and decrease depression (Bandura, 1997; Resnick et al., 2008). This study aimed at examining the effects of exercise programs on physical fitness, depression, and self-efficacy in low-income elderly women in South Korea. Specifically, the following hypotheses were tested in the study: (1) participants in the exercise group will show a significantly greater improvement in their physical fitness than those in the control group after 8 weeks of intervention and (2) participants in the exercise group will show a significantly greater improvement in depression and self-efficacy than those in the control group after 8 Weeks of intervention,