دانلود رایگان ترجمه مقاله چرای هدفمند گل گندم زرد در اواخر فصل توسط بز

مقاله انگلیسی رایگان

ترجمه فارسی رایگان 

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

گل گندم زرد  نوعی علف هرز زمستانه است که به شدت تهاجمی بوده و سالانه به طرز عجیبی در بسیاری از  مناطق امریکا  از جمله کالیفرنیا، آیداهو، اورگان و واشنگتن ایجاد مشکل می کند.  کنترل این نوع علف هرز خصوصا در  مراتعی که در  دره های عمیق و باریک قرار دارند  و دارای محدودیت دسترسی هستند چالش برانگیز است . هدف ما در این تحقیق، بررسی اثر چرای بز  در اواخر فصل، از علفهای هرز گل گندم زرد و چمن و علوفه پهن برگ است. مطالعه از سال 2006 آغاز شد و 3 سال به طول انجامید و وسعت منطقه برای انجام آزمایش 380 هکتار (939 جریب) بود و در مراتع واقع در دره های عمیق و باریک نزدیک به منطقه ی White Bird, انجام شد که پوشیده از گل گندم زرد  بود. 24 جفت پلات ایجاد شد که هر جفت از پلاتها  شامل  یک پلات فرعی بود که محصور شده بود برای جلوگیری از چرا(پلات شاهد) و  پلات فرعی دیگر ، بدون حصار(پلات تیمار چرا) که در مجاورت آن قرار داشت و هر دو، هم اندازه بودند. تراکم گیاهان خوشه های گل گندم زرد بعد از چرا، در هر سه سال مورد بررسی قرار گرفت و قبل از چرا نیز در دومین و سومین سال، بررسی شد و همچنین وسعت پوشش کنوپی گل گندم زرد، علف ها(چمن) و فورب ها (علف هرز پهن برگ) نیز اندازه گیری شد. در پلات های فرعی تیمار چرا(پلات های بدون حصار)،گیاهان گل گندم زرد ، بعد از چرا 58٪ کمتر از گروه شاهد(پلات های محصور شده) بودند و  تراکم خوشه های گل گندم زرد نیز  در حدود 94%  کمتر از پلات شاهد خود بود. و همچنین در سال 2006 بعد از اعمال چرا، تفاوتی میان پوشش کنوپی گل گندم زرد در پلات های تیمار چرا و شاهد وجود نداشت ولی در سال های 2007 و 2008 شاهد کاهش 75 درصدی در پوشش کنوپی گل گندم زرد ، پس از چرا، بودیم.چرای بز در طول سال های مطالعه، تاثیر اندکی بر پوشش کنوپی گراس(چمن) و علوفه پهن برگ داشت، و به جز سال 2007، که بعد از انجام چرا، در پلات تیمار چرا ، علوفه پهن برگ کمتری نسبت به پلات های فرعی شاهد وجود داشت، در سال های دیگر تفاوتی میان پلات های تیمار چرا و شاهد مشاهده نشد. به نظر میرسد که چرای بز در اواخر فصل (به عنوان مثال، ژوئیه تا نوامبر)  روش مناسبی برای کاهش تراکم گل گندم زرد است.

گیاهان مهاجم از طریق کاهش سطح مراتع، تاثیر فوق العاده ای بر محیط زیست و همچنین بر اقتصاد دارند، به خصوص گل گندم زرد (گونه Centaurea solstitialis L) که یک گیاه زمستانه ی تهاجمی است و هرساله یکی از مهمترین گیاهان مشکل ساز در ایالات متحده امریکا است (DiTomaso 2000). هجوم این گیاه در بیش از شش هزار هکتار از ایالات غربی دیده شده است (Duncan and Jachetta 2005) و عمده ی هجوم این گیاه در کالیفرنیا، آیداهو، اورگان و واشنگتن است. رشد گیاه گندم ، از سال 1970 در سطح زیادی افزایش یافته است ( (Maddox et al. 1985). نرخ گسترش این گیاه سالیانه حدود 13 تا 17 درصد است Duncan and Jachetta 2005).).
خوشه های گل گندم زرد می توانند از مناطق پر تراکم که توسط گونه های مختلف دام اشغال شده اند اجتناب کنند. (Thomsen et al.1993). و همچنین می توانند در مواد قابل اشتعال ایجاد حرارت کنند (Thomsen et al. 1997) و نیز می توانند ارزش تفریحی و تنوع زیستی محلی را که در آن رشد یافته اندکاهش دهند (Balciunas and Villegas 1999; Benefield et al.1999). همچنین گلهای گندم زرد توانایی تاثیر بر ساختار جامعه ی گیاهی و جابجایی گونه های مادری را دارند و گاهی اوقات بر گونه های گیاهی نادر، از طریق تغییر جمعیت حیات وحش و تغییر در ویژگیهای سوختی و میزان رطوبت خاک تاثیر میگذارند Duncan and Jachetta 2005).). گلهای گندم زرد همچنین می توانند به مزارع غلات، باغ های انگور، کشت محصولات زراعی، مراتع، کنار جاده ها، زمین های بایر، حمله کنند و همچنین می توانند موجب آلودگی یونجه، دانه غلات و دانه های تجاری شوند( (Maddox and Mayfield 1985).
اگرچه گلهای گندم زرد در درجه اول، در مناطق کشت شده گسترش میابند و باعث ایجاد اختلال می شوند اما آنها همچنین می توانند در مناطق دست نخورده هم گسترش یابند و این مساله تاکیدی بر ضرورت نیاز به اخذ روش های کنترل این گیاه می باشد.انواع اقدامات کنترلی (به طور عمده علف کش ها) می توانند حمله های محدود این گیاه را به طور موفقیت آمیزی کنترل کنند با این حال آلودگی مراتعی که در دره عمیق و باریک و ناهموار و غیرقابل دسترسی قرار دارند موجب جلوگیری از انجام برخی از روشهای کنترلی است.چرای هدفمند و با استفاده از حیوانات اهلی (بز خانگی) ممکن است یک ابزار موثر برای مدیریت گلهای گندم زرد در زمین های شیب دار باشد. هدف ما در این تحقیق ، استفاده از چرای دام به عنوان یک ابزار مناسب برای مدیریت علف های هرز است که در مقابله با بسیاری از علفهای هرز و گونه های گیاهی، محبوبیت زیادی کسب کرده است، به عنوان مثال چرای بز و گوسفند در مراتع، می تواند باعث کاهش تراکم علوفه شود (Centaurea stoebe L.;Olson et al. 1997; Williams and Prather 2006). مثلا استفاده از گوسفند و گاو برای کنترل برگ فرفیون موفقیت آمیز بود (Euphorbia esula L.; Jacobs et al. 2006; Lacey et al. 1984;Olson and Wallander 1998).and Prather 2006).
بز به آسانی و با استفاده از دید شخصی، می تواند گل های گندم زرد را یافته و از آن ها تغذیه کند اما سایر دامها نمیتوانند در مرحله بلوغ از گلهای زرد تغذیه کنند (Hovde 2006; Thomsen et al.1989, 1993) . شناخت ما در مورد سودمند بودن چرای دام به منظور از بین بردن علوفه کم است و به همین علت هدف از این تحقیق، بررسی این مساله است که، آیا چرای بز، می تواند یک ابزار مناسب برای مدیریت گلهای گندم زرد باشد؟
در اینجا در مورد چرای بز در اواخر فصل، دو مساله را به طور اختصاصی بررسی می کنیم: 1- تراکم بوته و خوشه های گل گندم زرد 2- وسعت پوشش کنوپی گل گندم زرد و گیاهان مرتبط با آن.

بخشی از مقاله انگلیسی:

Yellow starthistle (Centaurea solstitialis) is an exotic winter annual forb that is aggressively invasive and problematic in much of California, Idaho, Oregon, and Washington. Yellow starthistle control is particularly challenging in canyon rangelands where accessibility limits control options. Our objective was to evaluate the effects of late-season targeted goat grazing on yellow starthistle and nontarget grasses and forbs. A 3-yr grazing study was initiated in 2006 on a 380-ha (939 acres) canyon grassland site infested with yellow starthistle near White Bird, ID. Twenty-four paired plots were established, with each pair including a fenced subplot to exclude grazing and a similar-sized adjacent subplot that was grazed. Density of yellow starthistle plants and seedheads was assessed after grazing of each plot in all 3 yr and before grazing in the second and third years. Canopy cover of yellow starthistle, grasses, and forbs also was measured. Grazed subplots had 58% fewer yellow starthistle plants than the ungrazed controls after grazing was applied and 94% fewer seedheads after 3 yr of grazing. Cover of yellow starthistle did not differ between grazed and ungrazed subplots after grazing in 2006, whereas grazing decreased yellow starthistle cover in 2007 and 2008 by about 75%. Goat grazing had little impact on canopy cover of grasses and resident forbs, with the exception of after grazing in 2007 when there was less forb cover in grazed areas compared with ungrazed areas. Late-season (i.e., July to November) targeted goat grazing appears to be an effective way to reduce yellow starthistle plant densities at landscape scales, which creates a large window of opportunity for grazing treatment and flexibility for land and livestock managers.

Invasive plants cause tremendous ecological and economic loss on rangelands (Duncan and Jachetta 2005). Yellow starthistle (Centaurea solstitialis L.) is a particularly challenging invasive winter annual that is one of the most problematic and widespread plants in the United States (DiTomaso 2000), infesting almost 6,000,000 hectares in the western states (Duncan and Jachetta 2005). Major infestations exist in California, Idaho, Oregon, and Washington. Yellow starthistle has been increasing in abundance since 1970 (Maddox et al. 1985) and is spreading at an annual rate of 13 to 17% (Duncan and Jachetta 2005). Yellow starthistle can form dense stands that are avoided by most livestock and wildlife species (Thomsen et al. 1993). Yellow starthistle creates fuel loads for wildfires (Thomsen et al. 1997) and degrades recreational value and biodiversity (Balciunas and Villegas 1999; Benefield et al. 1999). Yellow starthistle has the ability to impact community structure and function by displacing native and sometimes rare plant species, by altering wildlife populations, and by modifying fuel characteristics and soil moisture levels (Duncan and Jachetta 2005). Yellow starthistle also invades grain fields, orchards, vineyards, cultivated crops, pastures, roadsides, and wastelands and can contaminate alfalfa, cereal grains, hay, and commercial seed (Maddox and Mayfield 1985). Yellow starthistle spreads primarily with disturbance but can also spread to undisturbed areas (Roche´ et al. 1994), and this accentuates the need for treatment options. A variety of control measures (mainly herbicide) successfully have controlled small infestations. However, yellow starthistle presently infests vast areas of rugged canyon rangelands where inaccessible terrain limits feasibility of some control methods. Targeted grazing using domestic goats might be an effective means for managing yellow starthistle in steep terrain and at landscape scales. Targeted grazing with livestock as a weed management tool has been gaining popularity and has application for many weedy species. For example, goat and sheep grazing can reduce plant densities of spotted knapweed (Centaurea stoebe L.; Olson et al. 1997; Williams and Prather 2006). Sheep and cattle have been used successfully to control leafy spurge (Euphorbia esula L.; Jacobs et al. 2006; Lacey et al. 1984; Olson and Wallander 1998). Goats readily consume yellow starthistle seedheads that have fully developed spines (personal observation). Other livestock have not been observed to consume yellow starthistle in its mature stage (Hovde 2006). Research that has focused on target grazing yellow starthistle has been conducted in small paddocks (Hovde 2006; Thomsen et al. 1989, 1993). Little is known about the usefulness of target grazing yellow starthistle at the landscape scale. Our research objective was to determine whether targeted goat grazing is a viable tool for yellow starthistle management at a landscape scale. Specifically, we evaluated the effect of late-season goat grazing on: (1) plant and seedhead density of yellow starthistle, and (2) canopy cover of yellow starthistle and associated plants in the community