| عنوان فارسی مقاله: | فراسوی کلمات، مسئله ای به نام سکوت |
| عنوان انگلیسی مقاله: | Beyond Words. Problem of Silence |
| دانلود مقاله انگلیسی: | برای دانلود رایگان مقاله انگلیسی با فرمت pdf اینجا کلیک نمائید |
| سال انتشار | 2014 |
| تعداد صفحات مقاله انگلیسی | 5 صفحه |
| تعداد صفحات ترجمه مقاله | 8 صفحه |
| مجله | مجله علوم اجتماعی و رفتاری |
| دانشگاه | دانشگاه والاهیا کشور رومانی |
| کلمات کلیدی | زبان، اصطلاح، سکوت، حقیقت |
| نشریه | Elsevier |
فهرست مطالب:
چکیده
۱ مقدمه
۲ سکوت و آغاز دانش
۳ سکوت و ملا عام
۴ نتیجه
بخشی از ترجمه:
مقدمه
در مورد سکوت می توان نظرات مختلفی ارائه داد. این که وحشتناک اما پر هیبت است، این که می تواند در آن واحد بر همه چیز و هیچ چیز دلالت داشته باشد، این که می تواند هم نشان از جهالت و هم نشان از خردمندی باشد، این که با حماقت و ذکاوت ارتباط دارد، و این که در آن واحد تمام احساسات (از بی میلی گرفته تا علاقه مندی) را بیان می کند، دیدگاه های گوناگون نسبت به سکوت را نشان می دهند. حتی می توان گفت که سکوت قدرت بیان بیشتری نسبت به کلمات دارد و یا برعکس، برتری اصلی سکوت نسبت به کلمات، سهولت استفاده از آن می باشد. در فرهنگ عامه و ضرب المثل ها، سکوت نسبت به کلمات برتری دارد. چند ضرب المثل در مورد سکوت عبارتند از: سکوت نشانه خردمندی است، حرف نزدن و احمق فرض شدن بهتر از حرف زدن و برطرف کردن شکیات است و یا سکوت طلاست.
اما در یک دنیای مملو از ارتباط، کلمات بر سکوت برتری دارند و بایستی در میان عموم مردم رایج باشند. از این منظر، سکوت به معنی قطع ارتباط با جهان می باشد، اما صحبت به معنی تلاش برای درک ناشناخته ها می باشد. از لحاظ موجودیت شناسی، سکوت هیچ چیز و صحبت همه چیز است. و در نهایت، سکوت همان مکث بین کلمات است. اما در دنیایی مبتنی بر حقیقت و صحت، سکوت به موجودیت دیگری تبدیل می شود. البته این برتری سکوت به شرطی مصداق دارد که ارتباط عمومی علاقه ای به کشف حقیقت نداشته باشد، یعنی در مسائل به دنبال سه معیار نباشد: انسجام، ثبات و اساس.
گاهی اوقات ما در انتخاب بین سکوت بیجا و دردسر ارتباطات انسانی سردرگم می مانیم. اما هر دوی آنها مفاهیم نسبی هستند و به شکل عرف اجتماعی، فرهنگی، جنسیتی و سنی تعریف می شوند. در واقع، ارتباط بدون سکوت مابین کلمات با هدف تفکر، معنی ندارد. علاوه بر این، «سکوت از ابتدا در مکالمات وجود داشته و در آنها باقی می ماند»، «نوعی احساس یا معناست و نه معیاری برای سنجش میزان صدای محیط. سکوت نشانگر دیدگاه بشر نسبت به محیط اجتماعی است». سیستم های مختلفی برای سکوت وجود دارد که بر اساس فرهنگ های مختلف، میزان پرحرفی یا کم حرفی یک شخص را تعیین می کنند. سکوت انواع، قوانین و شکل های مختلفی دارد. سکوت باعث ایجاد ابهام می شود. کنترل آن به معنی کنترل تعامل با سایرین و یا تسلط بر خویشتن می باشد و می تواند به عنوان ابزاری برای سرکوب، امتناع یا مخالفت به کار گرفته شود.
ما قوانین سکوت را در بسیاری از موارد رعایت می کنیم بدون آن که متوجه باشیم، مانند مکالمات روزمره، کتابخانه ها، عبادتگاه ها، تئاترها، و سالن های کنسرت، و یا از سکوت برای تفکر استفاده می کنیم و گاهی اوقات اگر عامل تشویش ذهن باشد، با سر و صدا آن را از بین می بریم، و در برخی موارد، سکوت طبیعت را مشاهده کرده و به عنوان گنجینه مهم و در حال انقراض به مردم می فروشیم، مانند تبلیغ اتومبیل، لوازم خانگی و وسایل موتوری، عایق صوتی برای اداره ها، تعطیلات در مکان های آرام و …
سکوت معانی مذهب و تصوف را دسته بندی می کند. سکوت فرصتی برای تمرکز، کشف، بازیابی و مقابله با درد و رنج فراهم می آورد. سکوت یا بایستی تقویت شود و یا کلا از یک سیستم حذف شود چرا که «سکوت همیشه حرف آخر را می زند».
بخشی از مقاله انگلیسی:
Introduction
In an extreme case, one may say anything about silence. (Le Breton, 2001: 22) That it is horrible, but sublime, aswell, that it can express so many and nothing at the same time, that it can be both the sign of ignorance and that oftotal knowledge, that it relates to stupidity and brilliance also, that it expresses all possible emotions, fromindifference to interest. One may say that silence can often express more than words do or, on the contrary, that all that silence has more than words would be (only) the superiority and easiness of using it. Traditional cultureconveys the very idea of silence being above words in aphorisms such as: A still tongue makes a wise head, It isbetter to say nothing and be thought a fool than to open your mouth and remove all doubt or Silence is golden.But, in a world of communication, word prevails over silence and public space is and should remain of the word.Silence is, in this context, considered as non-participation while word is plunged into the unknown. In an ontologyof the inauthentic, Silence is nothing, word is everything. Ultimately, silence is just a pause between words.However, in a world of truth and authenticity, silence becomes and is … something else. This epistemic superiorityof silence is, nevertheless, confirmed so long as public communication makes no effort to rest in the truth, at least bycomplying with certain minimum epistemological and logical criteria: coherence, consistency and foundation.Sometimes we seem to be willing to choose between the anachronic silence and the incessant ado of the homocommunicans. But, both silence and sound are relational concepts, defined as social, cultural, gender and agepractices. In fact, communication does not exist without the space of silence that allows reflection. Besides, “silencepre-exists and lasts in the sea of conversations” (Le Breton, 2001: 23-24), is “a feeling, a modality of meaning, not ameasure of ambient sonority. It refers to man’s attitude towards social environment” (Le Breton, 2001: 23-24).There are systems of silence, different with each culture, according to which one is considered as being talkative orsilent. There are various policies, disciplines and manifestations of silence. Silence creates ambiguities. Controllingit means controlling interaction with others or self-control and can be used as an instrument of repression orrejection and opposition.Without realising, we abide by laws of silence in our most common conversations, we move about in institutionsof silence (libraries, places of worship, theatres and concert halls), we use it as introspection or feel it as anguishingand cover it with noises, we perceive the muteness of the world and even sell it as an endangered value (just observecarefully the advertisements for cars, appliances, engines of all sorts, which are, by all means, silent, soundproofingin offices, vacation packages far from the noisy world, etc.).Silence groups meanings of religions and quests of mystics. It is, at the same time, the beneficial space ofconcentration, quest, recovery and man’s helplessness in the face of pain, death, absence, the impossibility ofmaking a sense. It must be cultivated or exorcised, continually adjusted to our measure, for “silence always has thelast word” (Le Breton, 2001: 67).2. Silence and the beginning of knowledgeWe have previously stated that the world of the (in) authentic, of the diachronic lies under the sign of semiotics,while the world of truth lies under the sign of silence and semantics. But we are setting out believing that: “talkingabout silence is, probably, a paradox (…); speaking silence may be a very different thing. Therefore, doesn’tpointless talk turn speech into a bleeding of silence?” (Ulieru, 2012: 318) And yet, this distinction we propose hasno alethic dimension. It does not decide which of the two dimensions is preferable. It is only a delimitation of publiccommunication space, an attempt towards a taxonomy of communication and (un)communication, meant preciselyto separate the latter from (non)communication that we understand as being an ontological refusal of participation.The beginning also lies under the sign of silence. This is proved by the rituals of almost every initiation cult. Forwhat else can we imagine the neophyte doing in the reflection room? He quietly looks around and tries to perceivethe meanings of drawings he watches. He knows that he cannot make them out and keeps silent. He understands the“true knowledge involves the acknowledgment of not knowing”. (the Areopagite, 1993: 12) And it is not easy forhim for the ordinary man, the profane, cannot bear four states: silence, darkness, stillness and solitude, and whencircumstances bring him into one of these situations, he feels constrained (Beresniak, 2009: 174-176). This feelingof fear is induced by the inability of utterance. An inability which is socially, not physiologically, felt, that is whywhat we shall first of all cultivate in us is mastering this fear. In certain rituals of initiation, the neophyte, the silent,is pressed on with a knife above his heart, a spot that acupuncture specialists call “point of anxiety”. (Mâșu, 2009:233-234) At this point of our argumentation, we cannot but grasp the emerged paradox: communication, thoughcircumstantial in the order of the world it reveals, is characterised by comfort, and the assumed silence, authentic atleast in the order of emotions, is uncomfortable and becomes, naturally (not) preferable. It is paradoxical howentering the inauthentic and claiming from the (non)truth is a human dimension of ours that we cannot elude asmuch as we would want to. It is, in our opinion, the ontological foundation of public space communication.
| عنوان فارسی مقاله: | فراسوی کلمات، مسئله ای به نام سکوت |
| عنوان انگلیسی مقاله: | Beyond Words. Problem of Silence |
