|
پارامترهای مختلف دفع ادرار پس از عمل به نمایندگی از VD برای تجزیه و تحلیل اتخاذ شدند. احتباس حاد ادراری در موارد نیازمند کاتتریزاسیون برای خرابی در دفع ادرار و یا PVR روی 200 میلی لیتر بعد از خروج سوند Foely در نظر گرفته شد. علائم دفع ادرار و نشانه های ذخیره سازی از روز خروج کاتتر از طریق دوره پیگیری بررسی قرار گرفت. سختی دفع ادرار به عنوان شکایت فردی بیماران در نظر گرفته شد. PVR چشمگیر به عنوان 100 میلی لیتر یا PVR بیشتر از حجم دفع شده تعریف شد. بیماران به واسطه استفاده از رده های مختلف برای بررسی عوامل ریسک VD به دو گروه تقسیم بندی شدند. علاوه بر این, رابطه بین علائم ذهنی پس از عمل و پارامترهای دفع ادرار عینی مورد تحلیل قرار گرفتند.
در تحلیل آماری, بیماران به دو گره توسط رده های ذکر شده در بالا تقسیم بندی شدند. دو گره به واسطه استفاده از آزمون مربع کای پیرسون و آزمون t دانش آموز برای تفاوت ها در متغیرهای پیوسته و رده ای به ترتیب مقایسه شدند. برای تحلیل عوامل ریسک, یک تحلیل رگرسیون لجستیک چندمتغیره برای عوامل با مقدار p غیر از 0.1 در تحلیل تک متغیره انجام شد. تحلیل آماری با IBM SPSS به ازای 19. انجام شد. معناداری آماری به صورت p<0.05 تعریف شد.
نتایج
میانگین سنی بیماران 52.2 سال (محدوده 30-82 سال) بود. سیصد و هشتاد و چهار نفر (87.3%) دارای 2 یا تعداد بیشتر از تحویل بودند. نود و نه بیمار (25.3٪) علائم انسدادی ادرار قبل از عمل را تجربه نموده بودند و 5 نفر (1.1٪) سابقه احتباس ادراری داشتند. تعداد بیماران قبل از عمل با Qmax کمتر از 15 میلی لیتر بر ثثانیه و با PVR به ترتیب 48 (10.9٪) و 22 (5.1٪) بود. مطالعه اورودینامیک, دترسور زیر-فعال و BOO زن در 69 (17.9٪) و 98 نفر (25.5٪) را آشکار نمود. این عملیات تحت بی حسی نخاعی در 57.9 % از بیماران انجام شد، و 9.6 درصد تحت عملیات های زنان و زایمان همزمان قرار گرفتند. میزان بهبودی ذهنی 92.3 درصد و میزان رضایت 77.7٪ بعد از 1 سال بود. جمعیت های بعد از عمل از بیماران در جدول 1 نشان داده شده است.
از 449 نفر، 10 (2.2٪), حفظ نیازمند کاتتریزاسیون اضافی را تجربه نمودند و 2 (0.4٪) برش نوار تحت برای دشواری دفع ادرار بعد از عمل طولانی مدت را تجربه کردند. چهل و هفت نفر (10.5٪) پس از عمل, مشکل ذهنی ادرار تا 3 ماه تجربه کردند. در روز خروج کاتتر، 18 نفر (4.0٪) از مشکل دفع ادرار شکایت؛ 36 نفر (118٪) از دشواری ادرار در 1 هفته، و 29 (11.6٪) در 1 ماه شکایت نمودند. PVR بعد از عمل چشمگیر در 63 نفر (14.7%) ظاهر شد. چهل نفر (3.3٪) از دشواری دفع ادرار و PVR قابل توجه به طور همزمان شکایت کردند. از بیمارانی که احتباس با کاتتریزاسیون اضافی را تجربه کردند، هیچ کدام تحت عمل جراحی مجدد برای VD و یا بی اختیاری راجعه قرار نگرفتند . بیماران مبتلا به VD بعد از عمل, علائم انسدادی ادرار بیشتر بعد از عمل و همچنین کاهش بیشتر در Qmax و PVR مهم تر (جدول 2) را نشان دادند. در بیشتر دوره های پیگیری, تفاوت های چشمگیری در Qmax و PVR بین گروه های ایجاد شده توسط استفاده از معیارهای مختلف وجود داشت.
تجزیه و تحلیل مقایسه برای تعیین عوامل خطر VD پس از TOT انجام شد. در یک تحلی لجستیک چندمتغیره, عوامل مستقل ریسک برای احتباس بعد از عمل نیازمند کاتتریزاسیون, سابقه احتباس قبلی (نسبت های فرد OR؛ بازه اعتماد 95% CI, 1.17-68.1) و سابقه پیش از عمل هیسترکوتمی بودند. عوامل ریسک برای مشکل دفع ادرار پس از عمل, دترسور زیرفعال , و نشانه های دفع ادرار انسدادی پیش از عمل بودند. برای مشکل دفع ادرار پس از عمل همزمان و PVR قابل توجه, یک سابقه اختبار ادراری قبلی ( ), عامل ریسک مستقل بود. عوامل ریسک مستقل برای PVR پس از عملیات چشمگیر, بیهوشی نخاعی و سابقه احتباس ادراری قبلیبودند. بیماری پزشکی پیش از عمل مرتبط با نخاع نوروپاتیک و نشانه های فوریتی پیش از عمل با VD پس از عمل مرتبط نبودند (جدول 3)
بررسی
عوامل ریسک برای VD بعد از جراحی MUS, بحث برانگیز هستند و این ناسازگاری در عوامل ریسک ممکن است چند علت داشته باشد, پاتوفیزیولوژی VD پس از MUS, به خوبی درک نشده است [12]. رو شهای جراحی مختلف بر نرخ شکایات بعد از عمل تاثیر می گذارند [1]. علاوه بر این, تعریف VD پس از عمل, در میان مطالعات مختلف ناسازگار است [5]. تعاریف ناسازگار VD بعد از MUS ممکن است مسئول طیف VD گزارش شده در مطالعات مختلف باشد. انواع VD ارزیابی شده و زمانبندی ارائه نشانه ها می توانند بر تعاریف اتخاذ شده در [13] تاثیر بگذارند.
روش های جراحی مورد استفاده برای درمان SUI تکامل یافته است. عملیات های مختلف از نظر VD پس از عمل متفاوت هستند. در چند دهه, جراحی های مختلف جایگزین بند مصنوعی میان-مجرای ادراری شده اند که در حال حاضر به عنوان استاندارد طلایی برای مدیریت SUI مقبول است [14], مشکلات دفع ادراری بعد از کولپوسوسپانسیون بیشتر از رویه نوعی تراواژینال (TVT) ظاهر می شوند. به نظر می رسد رویه های TOT موجب رخداد VD پس از عملیات می شوند. علاوه بر این, با تکامل روش های عملیاتی, شدت VD کاهش می یابد [1]. به نظر می رسد رویه TOT دارای عارضه کمتری در احتباس پس از عمل نسبت به TVT رتروپابیک باشد [17].
در مطالعات Burch روی بند های کولپوسوسپانسیون و زیرواژینال, بسیاری از نویسندگان VD پس از MUS را با استفاده از معیارهای نیاز به بازبینی جراجی و نیاز به کاتتریزاسیون برای چندین هفته بررسی نمودند [18]. در یک فراتحلیل, نرخ های عمل دوباره برای احتباس ادراری به صورت برای جمعیتی گزارش شد که یک بند زیرواژینال دریافت نمودند, در مقایسه با 1.2% (گستره ) و 11% (گستره, ) از جمعیت های TVT و TOT. در عصر جراحی MUS, بسیاری از مطالعات, VD را تحت معیارهای پارامترهای دفع ادرار عینی یا علائم دفع ادرار ذهنی بررسی نموده اند [17]. در مطالعه حاضر, در مقایسه با گروه TVT, گروه TOT دارای یک فرکانس پایین تر از VD بود (نسبت ریسک , ).
دیگر مشکل این مطالعه VD, فقدان توافق در مورد پارامترهای مهم برای مشکلات دفع ادرار است. روش استفاده شده برای آرمایش دفع ادراری درست بعد از برداشتن کاتتر می تواند بر رخداد VD تاثیر بگذارد. علاوه بر این روش های درمان مانند کاتتریزاسیون نخاعی یا کاتتریزاسیون متناوب بعد از احتباس, بر دوره بهبود تاثیر می گذارند [19]. در یک مطالعه, احتباس ادراری, در زمانی شناخته شد که کاتتریزاسیون حداقل 4 هفته به طول انجامید، در حالی که در مطالعه دیگری, این پارامتر حداقل 1 روز [20،21[ بود. در مطالعه حاضر، PVR قابل توجه به عنوان یک PVR بیش از 50 درصد از حجم ادرار در نظر گرفته شد، در حالی که دیگران, قطع 100 میلی لیتر PVR [191 را اتخاذ نمودند. همچنین بحث شده است که آیا برای علایم دفع ادرار انسدادی, کاتتریزاسیون صورت گیرد یا نه [22].
در جمعیت TVT, کاتتریزاسیون در طی چند روز برای VD استفاده شد. بیماران مبتلا به کاتتریزاسیون طولانی مدت 2.8٪, تا 8.5 درصد از این جمعیت را تشکیل می دادند [[3,23. موارد شدیدتر تحت عمل جراحی آزاد قرار گرفتند، که در 12 درصد از جمعیت با TVT [1] رخ می دهد. در مطالعات TOT، اکثریت تعاریف به کار برده شده برای VD, پارامترهای ادرار هدف کاهش یافته یا مشکلات دفع ادرار ذهنی بودند. در جمعیت TOT، 7.6 درصد تا 26 درصد, VD خفیف بعد از عمل را نشان می دهند [4،24،25].
تنوع و پیچیدگی VD بعد از اصلاح SUI به معیارهای مختلف برای ارزیابی مشکلات انسدادی دفع ادرار پس از عمل نیاز دارد. ما چند معیار را برای روشن شدن بروز و عوامل ریسک VD اعمال مودیم. در گروه ما، همه بیماران تحت روش TOT قرار گرفتند. بنابراین، برای آزادسازی (0.4٪) و یا احتباس نیازمند کاتتریزاسیون (2.2٪), چند شکایت شدید مانند جراحی مجدد وجود داشت. مشکل دفع ادرار ذهنی پس از عمل در 10.5٪ از بیماران رخ داد، و به طور همزمان؛ 3.3 درصد دارای مشکل دفع ادرار و PVR قابل توجه بودند. نرخ های مختلف VD در گروه ما قابل مقایسه با نرخ های مطالعات قبلی در TOT بود.
بسیاری از مطالعات برای بررسی پارامترهای اورودینامیک قبل از عمل و بالینی برای پیش بینی VD پس از عمل جراحی زنجیر انجام شده اند. در یک مطالعه، جراحی های واژن همراه, بر نرخ های VD از نظر احتباس و یا نیاز به یک عملیات آزاد [26] تاثیر نگذاشت. یافته های اورودینامیک قبل از عمل نشاندهنده اختلال انقباض دترسور می توانند VD بعد از عمل را پیش بینی کنند. PVR بالای قبل از عمل، Qmax کم قبل از عمل، و فشار دترسور کم در طول یک مطالعه فشار-جریان به عنوان عوامل ریسک مهم برای VD بعد از عمل برای جراحی های ضد بی اختیاری [3,27,28] نشان داده شده اند با این حال، در مطالعه دیگری, هیچ عامل ریسک قطعی برای VD پس از MUS در میان پارامترهای اورودینامیک وجود نداشت [25,29]. در مطالعه ما، به نظر می رسد Qmax قبل از عمل و دترسور زیرفعال, VD بعد از عمل را با استفاده از برخی از معیارها پیش بینی می کنند. پارامترهای اورودینامیک قبل از عمل, به طور مداوم, پیش بینی تجدید پذیر برای VD در این مطالعه را نشان ندادند. در کل، داده های ما, علائم انسدادی ادرار موجود ذهنی (به عنوان مثال، تردید ادراری، جریان کند، جریان متناوب، و تخلیه ناقص) را به عنوان عوامل ریسک نشان داد.
|