دانلود ترجمه مقاله نقش آمادگی در اعزام آمبولانس (تیلور و فرانسیس 2011) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

نقش آمادگی در اعزام آمبولانس

The role of preparedness in ambulance dispatching

1. پیشگفتار

2. الگوریتم اعزام مبتنی بر آمادگی

2.1. توصیف الگوریتم

2.2. ارزیابی عملکرد

3. شاخص عملکرد کامپوزیت

3.1. توصیف الگوریتم کامپوزیت

3.2. ارزیابی عملکرد

4. توابع انباشته (جمعی) جایگزین

4.1. توابع رفاه اجتماعی

4.2. ارزیابی عملکرد

5. نتیجه‌گیری‌ها و کار آینده

منابع

چکیده

زمان واکنش در خدمت اورژانسی پزشکی، یکی از معیارهای عملکردی مهم است و اعزام آمبولانس، یک از مهمترین فاکتورهای موثر بر زمان واکنش است. رایج‌ترین قاعده اعزام، ارسال نزدیک‌ترین واحد آمبولانس به محل تماس است. با این حال، اگرچه اعزام نزدیک‌ترین واحد، خدمات را قادر به دستیابی به زمان واکنش مینیمال برای تماس فعلی می‌سازد، زمان‌های واکنش برای تماس‌های ورودی آینده ممکن است افزایش بیابند اگر ناحیه‌ای که نزدیک‌ترین آمبولانس به تازگی در آن قرار دارد دارای نرخ تماس بالایی باشد، یعنی، آن ناحیه، فاقد آمادگی باشد. یک الگوریتم اعزام بر اساس مفهوم آمادگی به تازگی ارائه شده است. به جای مینیمم‌سازی حریصانه هر زمان واکنش فعلی، الگوریتم اعزام، تماس‌های آینده را بر اساس تعریفی کمّی از آمادگی در نظر می‌گیرد. این مطالعه به بررسی نقش آمادگی به وسیله تجزیه و تحلیل عملکرد الگوریتم اعزام مبتنی بر آمادگی و همچنین به وسیله تکامل این الگوریتم به چند روش به منظور افزایش اثربخشی ملاحظه آمادگی می‌پردازد. به عنوان نتیجه‌ای از این تلاش‌ها، مشاهده شد که ملاحظه آمادگی در اعزام آمبولانس می‌تواند مزایای قابل توجهی را در کاهش زمان واکنش، اما تنها در صورت استفاده مناسب، فراهم سازد. 

1. پیشگفتار

هنگام وجود تماسی اورژانسی، اعزام کننده آمبولانس، آمبولانسی (آمبولانس‌هایی) را برای بیمار (بیماران) بر اساس اطلاعات جمع‌آوری شده از قبیل نیازهای پزشکی و اورژانسی اعزام می‌کند. زمان واکنش در خدمات اورژانس پزشکی، زمان سپری شده پس از یک تماس تا زمانی است که یک آمبولانس به بیمار می‌رسد. زمان واکنش به عنوان معیار عملکردی مهمی مورد استفاده قرار گرفته است زیرا به طور مستقیم روی نرخ (میزان) بقا در وضعیت‌های اورژانسی بحرانی تاثیر می‌گذارد. به عنوان مثال، پس از رخداد یک گرفتگی قلبی، کاهش هر 1 دقیقه در زمان واکنش، میزان بقا را تقریبا 10 درصد افزایش می‌دهد (اخبار بی بی سی، 2002). برای ملاحظه اهمیت زمان واکنش، کسر تماس‌هایی که زمان واکنش آن‌ها در محدوده حد زمانی خاصی است معمولا به عنوان شاخص عملکرد مورد استفاده قرار می‌گیرد. قانون خدمات اورژانسی پزشکی ایالات متحده ، استانداردهایی را برای زمان واکنش فراهم می‌سازد: 95 درصد تماس‌ها باید ظرف 10 دقیقه در نواحی شهری پاسخ داده شوند، در حالی که در نواحی روستایی ظرف 30 دقیقه پاسخ داده می‌شوند (بال و لین، 1993). 

5. نتیجه‌گیری‌ها و کار آینده

ملاحظه آمادگی در اعزام آمبولانس می‌تواند مزایای قابل توجهی را در کاهش زمان واکنش فراتر از قاعده متعارف اعزام نزدیک‌ترین آمبولانس هنگام استفاده مناسب از آمادگی فراهم سازد. اولا، امادگی باید در ترکیب با حریصانگی مورد استفاده در قاعده متعارف، برای ملاحظه هر دوی تماس‌های فعلی (حریصانه بودن) و آینده (آمادگی) استفاده شود. در حالی که تصمیمات اعزامی که تنها بر اساس آمادگی هستند عملکرد را تنزل می‌دهند، شاخص عملکرد کامپوزیت که آمادگی را با حریصانه بودن ترکیب می‌کند منجر به عملکرد حتی بهتر از قاعده متعارف می‌شود. دوما، عملکردی (تابعی) که توزیع آمادگی ناحیه خدمت را جمع (انباشته) می‌کند باید دارای قابلیت تعیین میزان سطح آمادگی کل ناحیه خدمت باشد. توابع رفاه Misery، سن و داگوم همگی نمایندگان محتملی با چنین قابلیتی هستند و عملکرد مطلوبی را در محیط‌های عملیاتی مختلف نشان می‌دهند. تابع متوسط، تنها اطلاعات جزئی توزیع آمادگی ناحیه خدمت را ادغام می‌کند، و منجر به عملکرد حتی بدتر از قاعده متعارف می‌شود. 

Abstract

Response time in the emergency medical service is an important performance measure and ambulance dispatching is one of the most important factors affecting the response time. The most commonly used dispatching rule is to send the closest available unit to the call site. However, though dispatching the closest unit enables the service to achieve the minimal response time for the current call, the response times for the next incoming calls may increase if the area where the closest ambulance is currently located has a high call rate, that is the area becomes ill-prepared. A dispatching algorithm based on the preparedness concept was recently proposed. Rather than greedily minimizing each current response time, the dispatching algorithm takes account of future calls by a quantitative definition of preparedness. This study investigates the role of preparedness by examining the performance of the preparedness-based dispatching algorithm as well as by evolving the algorithm in several ways in order to magnify the effectiveness of preparedness consideration. As a result of these efforts, it is found that the consideration of preparedness in ambulance dispatching can provide significant benefits in reducing response time but only when appropriately used.

1. Introduction

When there is an emergency call, an ambulance dispatcher dispatches an ambulance(s) to the patient(s) based on the information gathered such as urgency and medical needs. Response time in the emergency medical service is the time elapsed after an emergency call until an ambulance reaches the patient. The response time has been used as an important performance measure since it directly affects the survival rate in critical emergency situations. For example, after the occurrence of a cardiac arrest, the reduction of every 1 min in response time increases the survival rate by about 10% (BBC News, 2002). To account for the importance of the response time, the fraction of calls whose response time is within a certain time limit is commonly used as the performance indicator. The United State Emergency Medical Services Act provides some standards on the response time: 95% of calls should be responded within 10 min in urban areas while in rural areas within 30 min (Ball and Lin, 1993).

5. Conclusions and future work

The consideration of preparedness in ambulance dispatching can provide significant benefits in reducing response time beyond the conventional rule of dispatching the closest ambulance, when preparedness is appropriately used. First, preparedness should be used combined with greediness used in the conventional rule, to consider both current (greediness) and future (preparedness) calls. While dispatching decisions only based on preparedness seriously degrade the performance, the composite performance indicator combining preparedness with greediness leads to even better performance than the conventional rule. Second, the function that aggregates preparedness distribution of service area should be capable of quantifying the preparedness level of the entire service area. The Misery, Sen, and Dagum welfare functions are all plausible candidates with such a capability, exhibiting desirable performance in various operating environments. Average function incorporates only partial information of preparedness distribution of service area, leading to the performance even worse than conventional rule.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

نقش آمادگی در اعزام آمبولانس

The role of preparedness in ambulance dispatching