دانلود ترجمه مقاله آپدیت در مورد تاثیرات فعالیت بدنی بر حساسیت به انسولین در انسان ها (سال 2016)

آپدیت در مورد تاثیرات فعالیت بدنی بر حساسیت به انسولین در انسان ها

Update on the effects of physical activity on insulin sensitivity in humans

چکیده
مقدمه
روش ها
مکانیسم‌های مولکولی برای تغییرات ناشی از ورزش در SI و کنترل گلیسمی
چاقی، قابلیت دسترسی به چربی اضافی و SI
دیگر تغییرات مولکولی و فیزیولوژیکی مرتبط با بهبودهای ناشی از ورزش در SI
به روز رسانی ها در مورد واکنش‌های حاد SI به ورزش
به روز رسانی ها در مورد مطالعات ارتباط بین SI و سبک زندگی PA
به روز رسانی های حاصل از مطالعات ارزیابی تاثیرات ورزش بر SI
مداخلات ورزشی هوازی، از جمله ارزیابی تاثیر حجم و شدت تمرین
تاثیر تمرین مقاومتی بر SI
تاثیر ورزش در یک حالت تغذیه شده و یا ناشتا و دیگر دستکاری های ورزش-تغذیه
ورزش، SI و تغییرات توده ی بدنی
غیر پاسخ دهنده ها و پاسخ دهنده های معکوس به ورزش
نتیجه گیری
منابع

چکیده
هدف و روش: این مقاله ی مروری دانش موجود در مورد اثرات فعالیت فیزیکی(PA) بر روی حساسیت به انسولین در کل بدن (SI) را ارائه کرده و یافته‌های سال‌های اخیر (۲۰۱۳ – ۲۰۱۶) را به طور خلاصه بیان می‌کند.
بحث و نتیجه‌گیری: مطالعات اخیر شواهد بیشتری را برای حمایت از این تفکر فراهم کرده است که PA منظم ریسک مقاومت به انسولین، سندرم متابولیک و دیابت نوع ۲ را کاهش می دهد و زمانی که افراد دستورالعمل‌های ورزش و / یا PA را براورده کنند، SI در آنها بهبود می‌یابد. بسیاری از مطالعات، یک واکنش دوز، با هزینه‌ی انرژی بالاتر و شدت ورزش بالاتر را نشان می‌دهند، که شامل تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT)است، که مزایای بیشتری را در SI کل بدن ایجاد می‌کند، اگرچه این یافته‌ها متفق القول نیستند. مداخلات ورزشی هوازی بدون افزایش مقارن در تناسب قلبی-تنفسی که با حداکثر یا پیک مصرف اکسیژن اندازه‌گیری می شود، می‌تواند SI را افزایش دهد. هر دو ورزش هوازی و مقاومتی می‌توانند باعث بهبود تنظیم گلیسمیک شوند و برخی پیشنهادها حاکی از آن است که رژیم شامل هر دو ورزش ممکن است موثرتر از هر یک از حالت های ورزشی به تنهایی باشد. برخی مطالعات فواید ناشی از ورزش، که مستقل از رژیم غذایی و کاهش وزن است، را برای SI را گزارش می‌کنند، در حالی که برخی دیگر همبستگی با کاهش چربی را نشان می‌دهند در نتیجه بحث در مورد اهمیت نسبی PA و کاهش وزن ادامه دارد. در طول تمرین، انقباض عضلانی بهبودهایی در سیستم SI را تحریک می کند که همراه با افزایش فعالیت AMPK است، که TCB1D1 را غیر فعال کرده، انتقال GLUT4 به غشا سلولی و در نتیجه افزایش جذب گلوکز را ارتقاء می دهد. بعد از ورزش، افزایش Akt ,TCB1D1 را غیرفعال می‌کند و در نتیجه انتقال GLUT4 به غشا سلولی را افزایش می‌دهد. کاهش اسیدهای چرب اشباع‌شده درون ماهیچه و کاهش پیوسته در سرامیدها، اما نه دی اسیل گلیسرول، یک ارتباط بالقوه بین محتوای لیپید و SI فراهم می‌کند. افزایش کپیلاری شدن ماهیچه اسکلتی یک سازگاری مستقل دیگر را فراهم می‌کند که از طریق آن SI بهبود می یابد، همانطور که فعالیت سلول بتا را افزایش می‌دهد. مطالعات اخیر، به منظور بررسی پتانسیل افزایش بهبود ناشی از ورزش در SI و کنترل گلیسمی، مداخلات ورزشی را با رژیم غذایی و دستکاری در تغذیه ترکیب کرده اند.

توصیه های عملی
علی‌رغم توافق عمومی فوق‌الذکر، همه یافته‌ها سازگار نیستند، و جزییات خاص موثرترین شکل ورزش / فعالیت فیزیکی (PA) برای بهبود یا حفظ حساسیت به انسولین (SI) نیاز به توضیح بیشتر، به منظور بهینه‌سازی تجویز ورزش دارد.
نیاز است که تحقیقات تعامل دستکاری غذایی / تغذیه و ورزش بر روی SI و کنترل قند خون را ارزیابی کند، چرا که این امر ممکن است نتایج مفید مداخلات را افزایش دهد.

تحقیقات آتی باید تاثیر بالقوه بهبود ناشی از فعالیت ورزشی بر عملکرد سلول b و افزایش موئینه شدگی (کپیلاری شدن) ماهیچه را در کنار مشارکت تغییرات درون عضلانی که منجر به بهبود SI، دسترسی به GLUT4 و کنترل قند خون می‌شود، در نظر بگیرند.

مطالعات همچنین نیاز به بررسی تفاوت‌های احتمالی در سازگاری‌های ناشی از روش‌های مختلف ورزشی، هوازی در مقایسه با REX، شدت و حجم تمرین شامل تمرین تناوبی (تمرین تناوبی شدید) و تمرین تناوبی سرعتی (SIT)؛ و تفاوت‌ها در سازگاری انواع مختلف فیبرها دارند.

به همین ترتیب، پتانسیل انطباق و بهبود SI به احتمال زیاد تحت‌تاثیر حالت پایه شرکت کنندگان قرار می‌گیرد: شرکت کننده های سالم، دارای اضافه‌وزن / چاق، دارای سندروم متابولیکی پیش دیابتی، و بیماران مبتلا به دیابت، همگی به احتمال زیاد در میزان انطباق و بهبود تفاوت دارند.

با توجه به مزایای آشکار مداخلات مردمی / ورزشی برای پیش‌گیری از دیابت، حتی در میان افراد با عوامل خطر متابولیک، مطالعات به دنبال شناسایی استراتژی‌های پیشگیرانه موثر برای جلوگیری از افزایش بیشتر در شیوع دیابت نوع ۲ هستند، به ویژه از آنجایی که تنها ۱۰ درصد از مطالعات بالینی فعلی بر روی پیش‌گیری متمرکز هستند و تنها ۱۲ درصد مطالعات از مداخلات رفتاری مانند PA به جای دارو استفاده می کنند که کانون توجه ۶۳.۱ درصد از مطالعات هستند.