دانلود ترجمه مقاله اثرگذاری و اعتماد بیش از حد (سیج ۲۰۰۸)

اثرگذاری و اعتماد بیش از حد: پاسخ به ساراسواتی و دیو

Effectuation and Over-Trust: Response to Sarasvathy and Dew

فرضیات محدود کننده و نتایج گمراه کننده (نسخه استدلال امکان گرایی S&D)
تصمیم گیری در مورد اعتماد بیش از حد به عنوان یک استراتژی پیشگویانه مطرح نمی‌شود 
امکان گرایی و پیش نیاز های آن در مورد گروه های فردی نسبت به یک معامله
اهمیت شناخت، نگرش ها، اهداف و رفتار کارآفرینی
فرضیات رفتاری جایگزین S&D
نتیجه گیری
منابع

ساراسواتی و دیو (S&D) در پاسخ به مقاله ما، با این موضوع موافق هستند. که امکان گرایی اعتماد بیش از حد را لحاظ کرده و نشان می دهد که اعتماد ارتباطی به یک کارآفرین مؤثر ندارد. همچنین آنها ادعا کردند که رویکرد ما در قبال کارآفرینی به صورت خصلت (صفت) محور است. ما به این نظرات با تبیین روش های دقیق تر در مورد نگرش کارآفرینان به اعتماد، پاسخ می دهیم. علاوه براین، با بیان فواید ( و محدودیت های) یک رویکرد خصلت محور در بیان نظریه کارآفرینی، ما نظر آنها را که مقاله ما مبتنی بر این رویکرد است، رد می کنیم. در نهایت ما به بیان فرضیات رفتاری جایگزین مورد اشاره S&D می پردازیم. صرف نظر از مزیت های این فرضیات جایگزین، آنها تناقضی با مقاله ما ندارند. ما معتقدیم که لازم است تا این فرضیات به شکل گسترده تر جهت تأثیر گذاری بر بحث در مورد مزیت های آنها جهت ایجاد نظریه پیشرفت در کارآفرینی، ارائه شوند.

در پاسخ به مقاله ما (گوئل و کری ۲۰۰۶)، ساراسواتی و دیو (۲۰۰۸ که از این به بعد، S&D خطاب می شوند) سه مسئله را در ارتباط با درجات متغیر ارتباط میان اعتماد بیش از حد و منطق امکان گرایی مطرح کردند. در فرآیند ارزیابی استدلال امکان گرایی، S&D فرضیاتی را در مورد فرآیند های امکان گرایی که منجر به عدم ارتباط اعتماد بیش از حد به استدلال امکان گرایی می شود، مطرح کرده اند. از طرفی، S&D به بررسی چرایی عدم ارتباط ویژگی های روان شناختی کارآفرینان هنگامی که کارآفرینی از نظر امکان گرایی مشاهده می شود، پرداخته اند. در نهایت، S&D مجموعه ای از فرضیات رفتاری را جهت ارائه نظریه در تحقیقات کارآفرینی مطرح کرده اند که البته این موضوع ارتباطی به نظریه محوری ما ندارد.

تصمیم گیری در مورد اعتماد بیش از حد به عنوان یک استراتژی پیشگویانه مطرح نمی‌شود
بحث های S&D منجر به این نتیجه شد که اعتماد (بیش از حد) در چارچوب استدلال امکان گرایانه چندان ضروری نیست، زیرا استدلال امکان گرایانه دارای ماهیت پیش گویانه نیست و تصمیم گیری در مورد اعتماد به صورت پیشگویانه است. ما معتقدیم که این موضوع نیازمند بررسی دقیق تری است. اولاً، باید توجه داشت که هیچ یک از بحث های ارائه شده توسط گوئل و کری (۲۰۰۶) نسبت به منطق امکان گرایی و کاربرد آن نسبت به اعتماد بیش از حد نشان می دهد که استدلال امکان گرایی به عنوان یک استراتژی پیشگویانه محسوب می شود (گوئل و کری ۲۰۰۶، صفحه ۴۸۰). به طور مثال، S&D به طور گسترده به بحث در مورد داستان سیمپلات با بیان جزئیات در مورد رخداد های تجربیات تجاری سیمپلات پرداخته و نشان دادند که گوئل و کری (۲۰۰۶) به صورت اشتباه اصول منطق امکان گرایی را بر اساس تحقیق ساراواتی بیان کرده اند (۲۰۰۱). مخالفت S&D مبتنی بر استفاده ما از عباراتی از متن اصلی (اندرس ۲۰۰۴) مانند انجام هر موضوع و شرط بر روی ظن او است. این عبارات جهت نشان دادن تفاوت های آشکار میان نگرش یک کارآفرین تحت تأثیر امکان گرایی و رابطه علت و معلول است. جزئیات بیشتر در مورد داستان سیمپلات نشان می دهد که S&D تنها به بیان این موارد بر روی دو عامل کلیدی در آن داستان پرداخته اند. با این حال، تشریح گسترده این موضوع توسط S&D به طور دقیق انجام نشده است که در تحقیق گوئل و کری (۲۰۰۶) نیز نمایان است.

با این حال، ارزیابی منشا دیگر محدودیت S&D که استفاده از قرار گیری شرط در برابر فرصت گرایی است، مفید خواهد بود (گوئل و کری ۲۰۰۶، صفحه ۴۷۹). ما معتقدیم که امکان گرایان به طور سنجیده خلاف جهت یک کارآفرین ویلیامسونی حرکت می‌کنند به طوری که بر اساس این نگرش، عوامل دیگر همواره به صورت فرصت گرایانه عمل می‌کنند. به جای این باور که عوامل همواره به شکل فرصت طلبانه عمل می‌کنند، امکان گرایان اعتماد را در دیگران به شکل یک محدودیت با خسارات حداقل، جستجو می‌کنند. به عبارت دیگر، قرار دادن شرط در این خصوص چندان مورد توجه قرار نمی گیرد، زیرا امکان گرایان با دقت بالا شرط بندی نمی‌کنند. از این رو، نگاه ما به این صورت است که امکان گرایان شروط خود را لحاظ می‌کنند، اما این شروط به شکل معیار های قابل شناخت و موضوعی هستند که فراتر از معیار خسارت حداقل در آن بازه زمانی، نخواهند بود. بنابراین از نگاه امکان گرایان، تصمیم جهت اعتماد وابسته به یک اثر ثابت مورد قبول نیست. در واقع، اعتماد و اعتماد بیش از حد، دارای ظرفیت لازم جهت ایجاد منابعی هستند که در یک حالت معمول، ایجاد نمی شوند. باید توجه داشت که این رویکرد موجب تعریف هیچ رویکرد پیشگویانه ای مورد اثرات مورد نظر آنها، نمی‌شود. از نظر S&D، قرار دادن شروط دارای بار منفی است؛ در صورتی که قرار گیری شروط با انجام انتخاب ها بر اساس یک توزیع احتمالاتی مشخص یکسان باشد، از معیار خسارت حداقل صرف نظر می شود. در واقع، می توان به قرار گیری شروط به عنوان تلاش های کارآفرینی جهت ایجاد گزینه هایی در مورد معیار های تصمیم گیری امکان گرایانه خسارت حداقل توجه داشت.