دانلود ترجمه مقاله هزینه های پولشویی و حسابرسی (تیلور و فرانسیس ۲۰۱۷) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

هزینه های پولشویی و حسابرسی

Money laundering and audit fees

۱ مقدمه

۲ مقالات پیشین و تدوین فرضیه

۳ طرح تحقیق

۴ نتایج تجربی

۵ نتیجه گیری

منابع

     ما به بررسی رابطه بین مجازاتهای پولشویی در سطح ایالتی و حق الزحمه حسابرسی در ایالات متحده می‌پردازیم. پولشویی شامل طیف گسترده‌ای از جرائم مربوط به معاملات مالی با استفاده از منابع مالی یا ابزارهای پولی به دست آمده از طریق فعالیت‌های مجرمانه و فرار مالیاتی می‌باشد. ما در می‌یابیم که شرکتهایی که در ایالتهای ایالات متحده مستقر هستند و دارای نرخ بالای مجازاتهای پولشویی هستند، حق الزحمه حسابرسی بیشتری را می‌پردازند. نتایج ما نشان می‌دهد هنگامی که مشتریان دراین ایالت‌ها به فعالیت می‌پردازند، حسابرسان ریسکهای بیشتر مربوط به آن را نیز در حق الزحمه خود لحاظ می‌کنند. ما برای مشخصات جایگزین پروکسی‌های پولشویی و شمول تعدادی از متغیرهای کنترل در سطح شرکت و سطح ایالتی، نتایج پایداری را ارائه می‌دهیم. همچنین از حداقل مربعات دو مرحله‌ای و تجزیه و تحلیل جورسازی نمره تمایل استفاده می‌کنیم تا مشکل درون زایی که ممکن است از حذف متغیرها، علیت معکوس یا مسائل بدمشخص سازی مدل ناشی شود را کاهش دهیم.

مقالات پیشین و تدوین فرضیه
به گفته Simunic (1980)، حق الزحمه حسابرسی را می‌توان بصورت زیر مدلسازی کرد:

     بطوریکه E(C) مجموع هزینه‌های حسابرسی یا حق الزحمه حسابرسی مورد انتظار حسابرس است؛ C هزینه عوامل تولید است؛ q مقدار منابعی است که حسابرس در انجام حسابرسی از آن استفاده می‌کند؛ E(d) ارزش فعلی مورد انتظار زیانهای آینده است که ممکن است از حسابرسی در یک دوره خاص حاصل شود، و E (θ) احتمال این است که حسابرس مجبور به پرداخت چنین زیانهایی باشد. بنابراین انتظار می‌رود که حق الزحمه حسابرسی شامل دو عامل باشد: عامل هزینه منابع (cq) و عامل زیان مورد انتظار (E(d) × E (θ)). Prattو Stice (1994) خاطرنشان کرده‌اند که در یک بازار رقابتی، حسابرسان برای ارزیابی عامل زیان مورد انتظار و صرف هزینه منابع از قضاوت استفاده می‌کنند، تا جاییکه هزینه حاشیه‌ای یک واحد هزینه اضافی با کاهش حاشیه‌ای زیانهای مورد انتظار برابر است.

     به منظور توجه درست به ریسک زیانهای مورد انتظار ناشی از ریسک کسب و کار مشتریان در طی دهه ۱۹۹۰، برخی از شرکتهای حسابرسی پیشرو، حسابرسی ریسک کسب و کار را اقتباس کرده‌اند که این امر مستلزم استفاده از پایگاه‌های اثبات شدۀ گسترده، ارزیابی جامع‌تر ریسک، بکارگیری متخصصانی که از دانش و شایستگی لازم برای اجرای این ارزیابیهای پیچیده ریسک برخوردارند، و هدایت مجدد منابع حسابرسی مطابق با این ریسکهای ارزیابی شده می‌باشد (Bell و همکاران، ۲۰۰۸؛ ص۷۳۰).

     Beasley و همکاران (۱۹۹۹، ص۴۳) نشان می‌دهند که” غربالگری مؤثر ریسکهای احتمالی قبل از پیشبرد کار … می‌تواند منجر به توجه بهتر به ریسک حسابرسی کلی شود”. استانداردهای حسابرسی حرفه‌ای به منظور حصول اطمینان از عدم وجود تحریفات عمده در صورتهای مالی، حسابرسان را به برنامه ریزی و انجام حسابرسی ترغیب می‌کنند (PCAOB، ۲۰۱۰). برای انجام این کار ، حسابرسان ماهیت حسابرسی، زمان بندی و حدود روند حسابرسی را پس از در نظر گرفتن میزان ریسک تحریفات عمده در گزارشگری مالی در بین سایر عوامل دیگر مشخص می‌کنند.

     با این حال، ارزیابی ریسک مشتری فراتر از ریسک تحریفات مالی، مؤلفه مهمی در روند برنامه ریزی حسابرسی است. Arens و Loebbecke (2000، ص۲۶۲) ریسک کسب و کار را به عنوان ریسکی تعریف می‌کنند که حسابرس یا شرکت حسابرسی به دلیل روابط مشتری حتی در صورت صحیح بودن گزارش حسابرسی ارائه شده به مشتری متحمل خواهد شد. Houston و همکاران (۲۰۰۵) ریسک‌های غیرحسابرسی را به عنوان ریسک باقیمانده و ریسک غیرقضایی (برای مثال، زیان‌های ناشی از صدمه به اعتبار، عدم پرداخت حق الزحمه، و کاهش در تعهدات آتی حسابرسی) تعریف می‌کنند. انواع خاصی از زیانهای احتمالی که به عنوان ریسک باقیمانده کسب و کار حسابرس به آنها اشاره می‌شود (Kannan و همکاران، ۲۰۱۴) از ریسکهای غیرحسابرسی ناشی می‌شوند که حتی با سرمایه گذاری بیشتر در منابع حسابرسی نیز نمی‌توانند تا سطوح قابل قبولی کاهش یابند. حسابرسان در صورت وجود ریسک غیر حسابرسی، دامنه حسابرسی را افزایش داده و پاداشی را به حق الزحمه خود اختصاص می‌دهند (Stanley، ۲۰۱۱). ما ریسک کسب و کار مشتریان را که به عنوان فعالیت مشتریان در ایالتهای دارای نرخ بالای مجازاتهای پولشویی به عنوان یک ریسک غیرحسابرسی ادراک می‌شود را در نظر می‌گیریم. ریسک بالاتر از حد متوسط باید حسابرسان را ترغیب کند که یا برای پرداخت زیانهای آتی حق بیمه را مطالبه کنند و یا تلاشهای حسابرسی خود را برای کاهش دادخواستهای آینده یا صدمه به اعتبار افزایش دهند و یا هر دو کار را نجام دهند (Simunic، ۱۹۸۰؛ Pratt و Stice1994؛ Simunic و Stein 1996، Bell و همکاران، ۲۰۰۱، Seetharaman و همکاران، ۲۰۰۲).