دانلود رایگان ترجمه مقاله چاپ سه بعدی و چاپ های زیستی سه بعدی در اطفال (نشریه MDPI 2017)

این مقاله انگلیسی ISI در نشریه MDPI در ۱۱ صفحه در سال ۲۰۱۷ منتشر شده و ترجمه آن ۱۷ صفحه میباشد. کیفیت ترجمه این مقاله ارزان – نقره ای ⭐️⭐️ بوده و به صورت کامل ترجمه شده است.

 

دانلود رایگان مقاله انگلیسی + خرید ترجمه فارسی
عنوان فارسی مقاله:

چاپ سه بعدی و چاپ های زیستی سه بعدی در اطفال

عنوان انگلیسی مقاله:

۳D Printing and 3D Bioprinting in Pediatrics

 
 
 
 
 

 

مشخصات مقاله انگلیسی (PDF)
سال انتشار ۲۰۱۷
تعداد صفحات مقاله انگلیسی ۱۱ صفحه با فرمت pdf
رشته های مرتبط با این مقاله پزشکی
گرایش های مرتبط با این مقاله مهندسی بافت، انفورماتیک پزشکی
چاپ شده در مجله (ژورنال) مهندسی زیستی – Bioengineering
ارائه شده از دانشگاه گروه مهندسی مکانیک، دانشگاه ملی سنگاپور (NUS)
رفرنس دارد  
کد محصول F1348
نشریه MDPI

 

مشخصات و وضعیت ترجمه فارسی این مقاله (Word)
وضعیت ترجمه انجام شده و آماده دانلود
تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش  ۱۷ صفحه با فونت ۱۴ B Nazanin
ترجمه عناوین تصاویر و جداول ترجمه شده است ✓ 
ترجمه متون داخل تصاویر ترجمه نشده است  
ترجمه متون داخل جداول ترجمه شده است  
درج تصاویر در فایل ترجمه درج شده است  
درج جداول در فایل ترجمه درج شده است  
منابع داخل متن  درج نشده است 
کیفیت ترجمه کیفیت ترجمه این مقاله متوسط میباشد 

 

فهرست مطالب

چکیده
مقدمه
کاربرد در اطفال
برنامه ریزی جراحی
پروتز ها
ساختار های بافت
چاپ کردن دارو
جمع بندی

 

بخشی از ترجمه
 چکیده
تولید افزایشی، که معمولا با نام چاپ سه بعدی شناخته میشود، تکنولوژی است که ساختار های سه بعدی را ایجاد کرده و آن ها را به صورت ساختار هایی لایه به لایه ایجاد میکند. چاپ زیستی در واقع استفاده از تکنولوژی چاپ سه بعدی برای ایجاد بافت ها، به منظور درمان مولد از جوهر های زیستی پر از سلول میباشد. چاپ های سه بعدی و چاپ های زیستی دارای پتانسیل بسیار زیادی برای ایجاد انقلاب در زمینه ی مهندسی بافت و دارو های مولد میباشد. این مقاله به بررسی کاربرد چاپ سه بعدی و چاپ زیستی در زمینه ی اطفال ، میپردازد.
 
۱- مقدمه
چاپ سه بعدی یا تولید افزایشی ( AM) یک روند تولید اشیای سه بعدی صلب یا مدل های سه بعدی یا فایل های دیجیتال میباشد. تولید افزایشی شامل تکنیک های مختلف برای ایجاد کردن لایه های سه بعدی به صورت لایه به لایه میباشد که تحت هفت دسته ، توسط انجمن تست و مواد آمریکا ( ASTM) در زمینه ی تکنولوژی تولید افزایشی دسته بندی شده است که این دسته ها در جدول ۱ نشان داده شده است. توصیف هر روند نیز در جدول ارائه شده است.
چاپ زیستی به عنوان استفاده از تکنولوژی های چاپ سه بعدی با استفاده از موادی تعریف میشود که از سلول های زنده ی پایدار استفاده میکند تا به عنوان مثال بتواند بازسازی های بعد از عمل جراحی را ایجاد کند. پلیمر های زیستی یا هیدروژل های حاوی سلول های زنده به صورت فضایی در الگو های سه بعدی گرایش پیدا میکند و به صورت لایه به لایه ، یک اندام یا یک بافت را ایجاد میکنند. سه تکنیک اصلی چاپ زیستی مورد استفاده ، چاپ زیستی به کمک لیزر، چاپ زیستی با رانش جوهر و استفاده از چاپ زیستی اکستروژن میباشد که این موارد در شکل ۱ نشان داده شده است. چاپ زیستی با کمک لیزر ، پالس های لیزر را بر روی طرف دهنده متمرکز میکند، ازین رو فشار زیادی را ایجاد میکند تا هیدروژل های حاوی سلول های زنده بر روی طرف گیرنده، پیش براند. روش چاپ با استفاده از رانش جووهر نیز قطره های پلیمر های زیستی یا هیدروژل های حاوی سلول های زنده را از طریق یک نازل یا با استفاده از انرژی گرمایی ( گرمایش الکتریکی برای ایجاد کردن حباب های بخار که موجب میشود قطره ها از نازل خارج شود) یا با استفاده از فعال ساز پیزوالکتریک ( فعال سازی کریستال های پیزوالکتریک با اعمال کردن انرژی الکتریکی با فرکانس بالا) خارج میکند. اکستروژن یا چاپگر های زیستی روباتیک نیز پلیمر های زیستی یا هیدروژل های حاوی سلول های زیستی را از طریق یک نازل ، با اعمال کردن فشار هوا ( پنوماتیک) یا سیستم های مکانیکی ( پیستون یا پیچ) خارج میکند. مزایا و معایب این سه نوع از روند های جاپ زیستی در جدول ۲ نشان داده شده است. با وجود این که چاپ زیستی یکی از تکنولوژی های بالقوه برای مهندسی بافت و پزشکی ترمیمی میباشد، بسیاری از موضوعات اخلاقی، قانونی و اجتماعی و نگرانی هایی وجود دارد که قبل از این که بتوان از این تکنولوژی ها به صورت بالینی استفاده کرد، باید مورد بررسی قرار بگیرد.
انتخاب مواد یکی از مهم ترین مواد برای استفاده ی مناسب از AM و تکنیک های چاپ زیستی میباشد. انتخاب مواد مبتنی بر کاربرد مورد نظر میباشد. برای تولید کردن مدل های سه بعدی از اندام برای برنامه ریزی های جراحی، تفکیک مدلی که قرار است چاپ شود، تعیین کننده ی تکنیک AM مورد استفاده و ازین رو مواد مورد نیاز میباشد. در صورتی که روند های پلیمری سازی خمره ای مانند SLA مورد استفاده قرار بگیرد، سپس مواد مورد استفاده نیز فوتوپلیمر ها خواهد بود. ازین رو تفکیک مورد نیاز مشخص کننده ی روند و مواد است، زیرا کاربرد آن ها برای برنامه ریزی جراحی و تمرین میباشد. اما، انتخاب مواد زمانی که قصد عملیات، چاپ کردن یک بافت یا یک روند باشد، گام حیاتی تیری میباشد. برای چاپ زیستی یک بافت نرم مانند پپوست، هیدروژل های مبتنی بر پلیمر طبیعی مانند کلاژن ها، ژلاتین ها و چیتوسان مورد استفاده قرار میگیرد. در طرف دیگر، برای بافت های سخت مانند استخوان ، موادی با ویژگی های مکانیکی بهتر مورد ترجیح میباشد تا نیاز های عملکردی بافت ها تامین شود. ازین رو، پلیمر های ترکیبی مانند پلی کاپرولاکتون ها (PCL) و مواد طبیعی مانند هیدروکسی آپاتایت (HA) برای مهندسی بافت های استخوانی مورد استفاده قرار میگیرد.

 

بخشی از مقاله انگلیسی

Abstract

Additive manufacturing, commonly referred to as 3D printing, is a technology that builds three-dimensional structures and components layer by layer. Bioprinting is the use of 3D printing technology to fabricate tissue constructs for regenerative medicine from cell-laden bio-inks. 3D printing and bioprinting have huge potential in revolutionizing the field of tissue engineering and regenerative medicine. This paper reviews the application of 3D printing and bioprinting in the field of pediatrics.

۱ Introduction

۳D printing or additive manufacturing (AM) is a process of fabricating three dimensional solid objects from a 3D model or digital file. Additive manufacturing consists of several techniques to build 3D objects layer by layer, which are grouped under seven categories by American Society for Testing and Materials (ASTM) Committee F42 on Additive Manufacturing Technologies, as shown in Table 1 [1]. The description of each process is also given in the table.

Bioprinting is defined as the use of 3D printing technology with materials that incorporate viable living cells, e.g., to produce tissue for reconstructive surgery [2]. Biopolymers or cell-laden hydrogels are arranged spatially in a 3D dimensional pattern and built layer by layer into a tissue or organ. The three main bioprinting techniques are laser-assisted bioprinting, inkjet bioprinting, and extrusion bioprinting [3,4], as shown in Figure 1. Laser-assisted bioprinting focuses laser pulses on to the donor slide, thus creating high pressure to propel droplets of cell-laden hydrogel on to the collector slide. Inkjet printing ejects droplets of biopolymer or cell-laden hydrogels through a nozzle by either thermal energy application (electrically heating to produce vapor bubbles that forces droplets to come out through the nozzle) or a piezoelectric actuator (actuation of piezoelectric crystals by applying electrical energy at high frequencies). Extrusion or robotic dispensing bioprinters extrude biopolymers or cell-laden hydrogels through the nozzle by applying air pressure (pneumatic) or mechanical systems (piston or screw). The pros and cons of these three types of bioprinting processes are given in Table 2. Though bioprinting is a potential technology for tissue engineering and regenerative medicine, there are many ethical, legal, and social concerns which are to be overcome before it can be successfully put into clinical use [4,5].

Material selection is key for the successful application of AM and bioprinting techniques. The choice of material depends on the intended application. For the fabrication of 3D organ models for surgical planning, the resolution of the to-be printed model determines the AM technique to be used and hence, the material. If one of the Vat Polymerization processes such as SLA were used, then the material would be a photopolymer. Here, the resolution required determines the process and the materials, as their intended use is for surgery planning and training. However, the selection of materials becomes a critical step when it comes to tissue or organ printing. For the bioprinting of soft tissues such as skin, natural polymer-based hydrogels such as collagen, gelatin, and chitosan are used. On the other hand, for hard tissues such as bone, materials with better mechanical properties are preferred to meet the functional tissue requirement. Hence, synthetic polymers such as Polycaprolactone (PCL) and naturally occurring minerals such as hydroxyapatite (HA) are used for bone tissue engineering [6–۸].

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا