دانلود رایگان ترجمه مقاله چالش های مدیران در پیاده سازی تربیت بدنی در مدارس متوسطه دولتی (نشریه iiste 2015)

این مقاله انگلیسی ISI در نشریه iiste در ۹ صفحه در سال ۲۰۱۵ منتشر شده و ترجمه آن ۱۸ صفحه میباشد. کیفیت ترجمه این مقاله ارزان – نقره ای ⭐️⭐️ بوده و به صورت کامل ترجمه شده است.

 

دانلود رایگان مقاله انگلیسی + خرید ترجمه فارسی
عنوان فارسی مقاله:

چالش های پیش روی مدیران در پیاده سازی تربیت بدنی در مدارس متوسطه دولتی در منطقه GITHUNGURI

عنوان انگلیسی مقاله:

Challenges Faced by Principals in Implementing Physical Education in Public Secondary Schools in Githunguri District

 
 
 
 
 

 

مشخصات مقاله انگلیسی (PDF)
سال انتشار ۲۰۱۵
تعداد صفحات مقاله انگلیسی ۹ صفحه با فرمت pdf
رشته های مرتبط با این مقاله تربیت بدنی، علوم تربیتی
گرایش های مرتبط با این مقاله مدیریت و برنامه ریزی آموزشی، مدیریت ورزشی
چاپ شده در مجله (ژورنال) تحقیقات علوم انسانی و علوم اجتماعی – Research on Humanities and Social Sciences
کلمات کلیدی تربیت بدنی، پوشش برنامه درسی، مدارس متوسطه، نگرش معلمان و پرسنل آموزش دیده
ارائه شده از دانشگاه گروه آموزش مدیریت و مطالعات سیاست، دانشگاه Moi، کنیا
رفرنس دارد  
کد محصول F1261
نشریه IISTE

 

مشخصات و وضعیت ترجمه فارسی این مقاله (Word)
وضعیت ترجمه انجام شده و آماده دانلود
تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش  ۱۸ صفحه با فونت ۱۴ B Nazanin
ترجمه عناوین تصاویر و جداول ترجمه شده است 
ترجمه متون داخل تصاویر ترجمه شده است  
ترجمه متون داخل جداول ترجمه شده است  
درج تصاویر در فایل ترجمه درج شده است 
درج جداول در فایل ترجمه درج شده است  
منابع داخل متن به صورت انگلیسی درج شده است  
کیفیت ترجمه کیفیت ترجمه این مقاله متوسط میباشد 

 

فهرست مطالب
چکیده
سابقه و هدف از مطالعه
بیان مسئله
هدف از مطالعه
اهداف پژوهش
محدودیت های مطالعه
طراحی و روش شناسی تحقیق
نتایج و بحث
پوشش برنامه درسی در برنامه درسی تربیت بدنی
در دسترس بودن پرسنل آموزش دیده برای پیاده سازی برنامه درسی تربیت بدنی
وضعیت امکانات برای پیاده سازی برنامه درسی تربیت بدنی
نگرش معلمان و دانش آموزان نسبت به برنامه درسی تربیت بدنی
نتایج
پیشنهادات
خلاصه ای از یافته ها
 

 

بخشی از ترجمه
 چکیده
هدف از این مطالعه, بررسی چالش های پیش روی مدیران در پیاده سازی تربیت بدنی در مدارس متوسطه دولتی در منطقه GITHUNGURI بود. این مطالعه اهداف زیر را پوشش می دهد؛ پیدا کردن پوشش برنامه درسی، در دسترس بودن پرسنل آموزش دیده، وضعیت امکانات و نگرش معلمان و دانش آموزان نسبت به تربیت بدنی. این مطالعه, طرح پیمایشی (نظرسنجی) را اتخاذ نمود و توسط نظریه برنامه درسی هدایت شد. این تحقیق ۳۰ مدیر، ۱۸۰ معلم تربیت بدنی و ۷۲۰ نفر از دانش آموزان را از کلاس های ۲ و ۳ در ۳۰ مدارس متوسطه دولتی در منطقه GITHUNGURI هدف قرار داد. این مطالعه به صورت تصادفی ۳۰ درصد از ۳۰ مدرسه را نمونه برداری نمود. روش نمونه گیری هدفمند برای نمونه برداری ۵۴ معلم تربیت بدنی و ۷۲ دانش آموز مورد استفاده قرار گرفت. این مطالعه از ۳۰٪ از معلمان و ۱۰٪ از دانش آموزان نمونه برداری نمود. نتیجه ۹ مدیر، ۵۴ معلم تربیت بدنی و ۷۲ دانش آموز بود. پرسشنامه ها برای دانش آموزان و برنامه های زمانبندی مصاحبه برای مدیران و معلمان برای جمع آوری داده ها استفاده شدند. اعتبار ابزارهای پژوهش با بحث با سرپرست و همکاران تضمین شد. قابلیت اطمینان با انجام یک پیش آزمون و محاسبه ضریب آلفای کرونباخ تضمین شد. این پژوهش از آمار توصیفی استفاده نمود و آنها را به صورت جدول و نمودار ارائه داده است. این مطالعه نشان داد که زمان کافی برای تربیت بدنی وجود ندارد. کارکنان کافی برای تربیت بدنی وجود ندارد و هیچ امکاناتی در مدرسه برای تربیت بدنی وجود ندارد. وضعیت امکانات موجود ضعیف است. نگرش اکثر معلمان تربیت بدنی نسبت به این درس منفی است. مدیران باید در مورد اهمیت تربیت بدنی حساس باشند تا نقش خود را در پیاده سازی برنامه درسی تربیت بدنی درک نمایند. هر مدرسه موظف به ارائه امکانات مورد نیاز برای برنامه درسی تربیت بدنی می باشد. یافته های پژوهش می تواند وزارت آموزش را در توسعه برنامه درسی تربیت بدنی و شناسایی چالش های پیش روی پیاده سازی آن در مدارس متوسطه کمک نماید. دانشگاه ها نیز می توانند از این مطالعه به عنوان پایه ای برای مطالعه بیشتر بهره مند شوند.
 
سابقه و هدف از مطالعه
با توجه به گفته (Brooker، ۲۰۰۶), تربیت بدنی، فرایندی است که به واسطه آن، تغییرات در فرد از طریق تجربیات جنبش به وجود می آیند. تربیت بدنی نه تنها در توسعه فیزیکی هدف گذاری شده است، بلکه با آموزش از طریق فعالیت های فیزیکی نیز مرتبط است. تربیت بدنی (P.E.) یک دوره اتخاذ شده در طول آموزش ابتدایی و متوسطه است که یادگیری حرکتی-روانی را در یک محیط اکتشافی بازی و یا جنبش در کنیا تشویق می کند, همانطور که توسط (Arnold، ۲۰۰۰) اظهار شده است. بنابراین مشخص می شود که تربیت بدنی چقدر برای دانش آموزان مهم است. به منظور بهبود روانی-حرکتی آنها، آنها باید از طریق بازی و یا شرکت در بازی ها ورزش نمایند. این کار برای سلامت، تناسب اندام و رفاه بسیار مهم است. قدرت را می سازد، تحرک را حفظ می کند، و بدن و ذهن را به چالش می کشد. این برنامه یک پایه و اساس برای زندگی فعال و، در بهترین حالت آن وجود منافعی است که برای یک طول عمر (Pangrazi، ۲۰۰۷) ادامه می یابند. نگرانی هایی در مورد تناسب اندام و مشارکت در فعالیت های فیزیکی کودکان جوان مطرح شده اند.
در میان پسران و دختران در اسکاتلند, دانش آموزان دبیرستان, افزایش چشمگیری در چاقی دوران کودکی را گزارش دادند. گزارش جراح عمومی در در وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۹۶, ارتباط روشنی بین سطوح عدم فعالیت و مشکلات بهداشتی در کودکان و جوانان را نشان داد و سازمانهای دولتی و مروج های سلامت بسیاری از طرح ها رابرای بهبود سلامت و تناسب اندام جوانان توسعه داده اند. وزارت های آموزش و پرورش، که متوجه نگرانی برای سلامت جوانان و تناسب اندام شده اند، برنامه های درسی P.E. جدید را در بسیاری از ایالت های کانادا توسعه داده اند (Luke، ۲۰۰۰). در پاییز سال ۱۹۹۹، Nova Scotia یک برنامه آموزشی جدید P.E. را برای رده های ۷-۹ منتشر نمود- که میانه راه دوره چهارساله برنامه درسی P.E. جدید برای تمام سطوح است (Penney، ۲۰۰۱). (Krouscas، ۲۰۰۹) می گوید: “هدف از این برنامه درسی برای دانش آموزان, توانمند ساختن آنها در تبدیل شدن به افراد تحصیل کرده از لحاظ جسمی است که منجر به سبک های زندگی فعال از نظر جسمی می شود “. این برنامه, اهداف در سطوح مختلف از ” آموخته های ضروری” کلی تا نتایج خاص برای هر سطح کلاس، در هر رده جنبش را تعریف می کند. این برنامه درس, پنج دسته حرکت را ارائه می کند: زندگی فعال، فعالیت ها در فضای باز، تجربه ورزش، رقص و ژیمناستیک آموزشی.
با توجه به تحقیق (Bunker، و Thrope، ۲۰۰۷), انجمن ملی ۱۹۹۷ برای پیمایش ورزش و تربیت بدنی گزارش داده است که در ایالات متحده، بسیاری از مدارس حتی حداقل توصیه ها برای فعالیت بدنی از ۵۰ تا ۲۰۰ دقیقه را رعایت نمی کنند. حتی اگر بچه ها یک کلاس تربیت بدنی منظم را داشته باشند, ممکن است هر ورزش واقعی را در آن انجام ندهند. در برخی از مدارس، کلاس PE فقط دوره ای از فراغت است. کاهش های بودجه و عدم آموزش معلمان واقعاً یک مشکل است. درصدی از جوانان که اضافه وزن دارند در ۳۰ سال گذشته, بیش از دو برابر شدند.
با توجه به Ongong’a، Okwara وOkello (2010) در مطالعه خود در مورد ورزش ها و مدارس متوسطه در کنیا, مشخص شد که در برنامه درسی کنیا، تربیت بدنی به طور رسمی در جدول زمانی گنجانده می شود و یک دوره چهل دقیقه ای در فرم بخش متوسطه پایین تر ۱ و ۲ و دو دوره در فرم بخش متوسطه بالاتر اختصاص داده می شود. انتظار می رود هر مدرسه دارای دپارتمان بازی و یک معلم بازی باشد. علاوه بر این، نویسندگان مشاهده کردند که دولت کنیا, تربیت بدنی را در سطح مدرسه در سال ۲۰۰۲, در برنامه درسی مدرسه یکپارچه و اجباری نمود. با این حال، این، مطالعه نشان داد که تاکید کمی بر تاثیر تربیت بدنی در مدارس وجود دارد.
تربیت بدنی (P.E.) در کنیا توسط مدیران استعماری، مهاجران، معلمان و مبلغان مسیحی در دوره استعمار معرفی شد. تاکید زیادی روی تمرینات نظامی و فعالیت هایی واقع شد که در جنبش های هنگ آسا انجام می شدند و شاید برجسته ترین عنصر از قبل از استقلال PE, عدم ارتباط به فرهنگ و سنت های بومی (Wamukoya، ۱۹۹۴٫، و Nteere، ۱۹۸۲) بود. پس از استقلال، PE به عنوان مقوله کمک کننده به سبک زندگی سالم، سازنده روابط بین گروه و ایجادکننده انسجام و یکپارچگی پیش بینی شد. در میان کمیسیون آموزش های مختلف و تغییرات در سیستم آموزش در کنیا، PE همچنان به عنوان یک موضوع در نظر گرفته می شود که هیچ فرصتی برای پیشرفت در داخل و خارج از ساختار آموزش رسمی (Wamukoya، ۱۹۹۴) را ارائه نمی دهد.
با توجه به گفته (Ongong’a، ۲۰۱۰): “فقدان سیاست برای PE ملی, این برنامه به تفصیل شرح داده است اما کاملا انجام نشده است (و به) برخی از تغییرات نیاز دارد؛ به روز نشده است؛ مدیران در PE, متخصص نیستند. کمک های دولت کافی نیست؛ فقدان زیرساخت؛ کمبود مواد، منابع، امکانات و تعمیر و نگهداری وجود دارد؛ محیطی مناسب برای آموزش وجود ندارد؛ کمبود زمان برای آموزش وجود دارد – زمان اختصاص داده شده در برنامه های درسی برای رسیدن به این اهداف خیلی کوتاه است؛ یک سیاست ملی (وجود دارد) (اما) دولت توجهی به آن ندارد؛ قوانینی وجود دارد اما دنبال نمی شوند … “این کمیسیون توصیه می کند که PE باید در تمام مدارس تدریس شود و برخی از مهارت های بقا به عنوان دفاع از خود، تمرین شلیک، ایمنی جاده و در صورت امکان، نجات زندگی در شنا باید در PE به منظور جذاب تر و معنی دارتر نمودن این موضوع (Koech، ۱۹۹۹) گنجانیده شوند.

 

بخشی از مقاله انگلیسی

Abstract

The purpose of the study was to establish the challenges faced by principals in implementing Physical Education in public secondary schools in Githunguri district. This study covered the following objectives; to find out the curriculum coverage, availability of trained personnel, status of facilities and the attitude of teachers and students towards Physical Education. The study adopted survey design and was guided by curriculum theory. The study targeted 30 principals, 180 Physical Education teachers and 720 students of the form 2 and 3 classes in the 30 public secondary schools in Githunguri district. The study randomly sampled 30% of the 30 schools. Purposive sampling technique was used to sample the 54 Physical Education teachers and 72 students. The study sampled 30% of the teacher and 10% of the student. This resulted to 9 principals, 54 Physical Education teachers and 72 students. Questionnaires for the students and interview schedules for the principals and teachers were used for data collection. Validity of the research instruments was ensured by discussing with the supervisor and colleagues. Reliability was ensured by undertaking a pre-test and calculating the Cronbach coefficient. The research utilized descriptive statistics and presented them in tables and graphs. The study found that there is no enough time provided for Physical Education. Physical Education is not adequately staffed and there are no facilities in school for Physical Education. The condition of the available facilities is poor. The attitude of the majority of Physical Education teachers towards the lesson is negative. The principals should be sensitized on the importance of Physical Education to understand their role in the implementation of the Physical Education curriculum. Every school should be mandated to provide the necessary facilities needed for Physical Education curriculum. Research findings may enable the Ministry of Education in development of Physical Education curriculum and to identify challenges facing its implementation in secondary. Academia also benefit from the study as basis for further study.

Background of the Study

Physical Education is the process by which changes in the individual are bought about through movements’ experiences according to (Brooker, 2006). Physical Education aims not only at physical development but is also concerned with education of the whole person through physical activities. Physical Education (P.E.) is a course taken during primary and secondary education that encourages psychomotor learning in a play or movement exploration setting in Kenya as asserted by (Arnold, 2000). This therefore illustrates how important the Physical Education is to the students. In order for them to improve their psychomotor, they need to exercise through playing or participate in games. It is crucial to health, fitness and well-being. It builds strength, maintains mobility, and challenges body and mind. It provides a foundation for active living and, at its best fosters interests which continue for a lifetime asserts (Pangrazi, 2007). Concerns have been raised concerning fitness and participation in physical activities of young children.

High schools students reported a dramatic rise in childhood obesity amongst both boys and girls in Scotland. The Surgeon General’s Report in United States Department of Health and Human Services, 1996 demonstrated a clear link between inactivity levels and health problems in children and youth, government bodies and health promoters have developed many initiatives to improve young people’s health and fitness. Ministries of Education, driven by concerns for young people’s health and fitness, have developed new P.E. curricula in most Canadian provinces asserts (Luke, 2000). In the fall 1999, Nova Scotia released a new PE curriculum for grades 7 – ۹, midway through a four-year phase-in period of new P.E. curricula for all grade levels says (Penney, 2001). The goal of this curriculum was to enable students to become physically educated persons “who lead physically active lifestyles” says (Krouscas, 2009). It defines objectives on several levels from general “essential graduated learnings” to specific outcomes for each grade level, in each movement category. The curriculum presents five movement categories: active living, outdoor activities, sport experience, dance, and educational gymnastics.

In the United States, most schools do not even meet the minimum recommendations for physical activity of 50 to 200 minutes a week, according to a 1997 National Association for Sport and Physical Education survey according to (Bunker, & Thorpe, 2007). Even if the kids have a regular Physical Education class they may not be getting any real exercise. In some schools PE class was just another period of recess. Budget cuts and lack of teacher training is really a problem. The percentage of youngsters who are overweight has more than doubled in the past 30 years.

According to Ongong’a, Okwara & Okello (2010) in their study on sports and secondary schools in Kenya revealed that in the Kenyan curriculum, Physical Education is included formally in the timetable and is allocated one period of forty minutes in the lower secondary section form 1 and 2 and two periods in the upper secondary section form 3 and form 4. Less formally, every school is expected to have a games department and a games teacher. In addition, the authors observed that the government of Kenya made Physical Education compulsory and examinable at school level in 2002. However, despite the effort of the government and Physical Education being integrated in the school’s curriculum, the study revealed that there is little emphasis and impact of Physical Education in schools.

Physical education (PE) was introduced to Kenya by colonial administrators, settlers, teachers and Christian missionaries during the colonial period. Much emphasis was placed on military drills and activities which were performed in regimented movements and perhaps the most striking element of the pre-independence PE was the lack of relevance to indigenous culture and traditions (Wamukoya, 1994., & Nteere, 1982). After independence, PE was envisaged as contributing to healthier lifestyle, building inter-group relations and fostering integration. Amid various education commissions and changes in the education system in Kenya, PE continues to be regarded as a subject that offers no opportunity for advancement both within and outside the formal education structure (Wamukoya, 1994).

According to (Ongong’a, 2010) “Lack of policies for national PE; programme is elaborated but not totally carried out (and is in) need of some changes, it is not updated; Directors in PE are not specialists; government contributions are not enough; lack of infrastructure; lack of materials, resources, facilities and maintenance: there is not the appropriate environment for teaching; lack of time for teaching – the time assigned in the curriculum is too short to reach the objectives;; (there is) a national policy (but) the government does not take care of it; there are laws but they are not followed…” The commission recommends that PE be taught in all schools and some survival skills such as self-defense, fire drills, road safety and, where applicable, live saving in swimming be incorporated in PE in order to make the subject more appealing and meaningful (Koech, 1999).

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا