دانلود ترجمه مقاله مطالعه بیماری روانی و درگیری تروریستی (APA 2017) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

آنجا و بازگشت دوباره: مطالعه بیماری روانی و درگیری تروریستی

There and Back Again: The Study of Mental Disorder and Terrorist Involvement

الگوی فکری ۱: اختلال فکری و روانی در نقش یک کلید

الگوی فکری ۲: شخصیت به عنوان کلید

الگوی فکری ۳: تلفیق شواهد

الگوی فکری ۴: مسیرها، جداسازی، و پیوستگی ها

“از پیشینه تا مسیر”

توسعه رویکردهای آسیب شناسی روانی

تفکیک تروریست

نتیجه گیری

در ۴۰ سال گذشته محققان به مطالعه رابطه بین اختلال روانی و مشارکت تروریست پرداخته اند. مطالب مربوط به این موضوع بر اساس ۴ الگوی فکری بسط داده شده اند، که هر یک از این الگوها بر حسب شواهد تجربی مربوطه، اختلال خاص روانی تحت مطالعه، و مفهوم مشارکت تروریست؛ با دیگری تفاوت دارد. با این حال، اثبات نشده که این الگوهای فکری همراستا بوده اند و یا بر اساس اصلاح یک الگو، الگوی دیگر شکل گرفته است. با اینکه در یک برهه زمانی معمولاً یکی از این الگوها به طور گسترده غالب بوده، بسیاری از فرضیات اشتباه و تفاسیر نادرست از آثار قدیمی تر به مابحث امرزی نفوذ می کند. در مقاله حاضر، پیشینه مطالعات مربوط به اختلالات روانی و تروریست مطرح می شود. در ابتدا خلاصه ای از اصول بنیادی و مهم دو الگوی فکری اول و دوم را بیان می کنیم، سپس به طرح استدلال ها اصلی عنوان شده در نقد و بررسی های اولیه در خصوص الگوی فکری ۳ می پردازیم. در ادامه شرح می دهیم که چطور این یافته ها در استنادهای بعدی، همواره به اشتباه تفسیر شدند. سپس تازه اندیشی های اخیر در مطالعه تروریست اختلال روانی که بر گرفته از نقد و بررسی های متنوع متون تاثیر گذار در این زمینه از سال های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۵ هستند، مطرح می شوند. در پایان با ارائه طرحی کلی از نحوه بهبود تحقیقات بعدی در این حوزه در سال های آتی از طریق افزایش درک خود از مشارکت تروریست و آسیب شناسی روانی، با اجتناب از تفکر دو بخشی ساده لوحانه به نتیجه گیری مطالب می پردازیم.

نتیجه گیری

در ۹ سال و ۱۱ ماه گذشته (اشاره به واقعه ۱۱ سپتامبر)، مطالعات در زمینه تروریسم به شدت افزایش یافتند. تقاضا برای گرفتن پاسخ های سریع اغلب به طرح سوالات ساده، چارچوب های ساده و تفکر خطی منجر شده است. در بسیاری از تحلیل ها به جای پرداختن به تروریسم و آسیب شناسی روانی به عنوان یک مساله پیچیده و چند بعدی، تفاسیری به دست آمده که بسیار کلی و یکنواخت هستند. به جای شناخت پیچیدگی های موجود در پس تشخیص های مختلف، واژه بیماری روانی و سایر کلمات مشابه انتخاب شدند. به جای درک اینکه گروه های تروریستی از طیف وسیعی از رفتارها، اعضاء و عملکردها تشکیل می شوند، معمولاً در تحلیل ها تلاش شده واژه تروریست به افراد زیادی اطلاق شود. تعجب آور نیست که بگوییم وقتی چنین تفکر ساده ای مسلط می شود، پاسخ های ساده ای نظیر “نبود هیچگونه رابطه” در متون مربوطه رایج می شود. حتی اگر شواهد مختلفی تلفیق شوند که مبتنی بر نتایجی باشند که با دقت بسیار جمع آوری شده، به خوبی مورد استدلال قرار گفته و حاوی نکات دقیق و ظریف باشند، این اتفاق ممکن بود رخ دهد. دو بخشی کذب بر این باور دامن زد که اقدام به خشونت هدفدار در معرض عموم صرفاً یا توسط یک تروریست انجام می شود یا فردی که از دارای اختلال روانی است.

For the past 40 years, researchers studied the relationship between mental disorder and terrorist involvement. The literature developed in 4 paradigms, each of which differs in terms of their empirical evidence, the specific mental disorders studied, and their conceptualizations of terrorist involvement. These paradigms have not, however, witnessed linear and incremental improvements upon 1 another. Although 1 paradigm has generally tended to dominate a temporal period, many false assumptions and incorrect interpretations of earlier work permeate into today’s discourse. This article provides a history of the study of mental disorders and the terrorist. First, we briefly outline the core fundamental principles of the first 2 paradigms, The article then outlines the core arguments produced by the seminal reviews conducted in Paradigm 3. We highlight how these findings were consistently misinterpreted in subsequent citations. We then highlight recent innovations in the study of terrorism and mental disorder since the various influential literature reviews of 1997–۲۰۰۵٫ We conclude by outlining how future research in this area may improve in the coming years by broadening our understanding of both terrorist involvement and psychopathology away from simple dichotomous thinking.

Conclusion

In the months and years that followed 9/11, the terrorism studies literature grew enormously. The clamor for quick answers often led to simple questions, simple frameworks and linear thinking. Rather than treating both terrorism and psychopathology for the complex and multifaceted issues that they are, many analyses reached for the most aggregate and static interpretations. Instead of understanding the complexities behind different diagnoses, the term mentally ill and others like it were often adopted. Instead of understanding that terrorist groups are made up of a wide-range of behaviors, members and functions, analyses typically sought to understand the “terrorist” as if they were all similar. It is unsurprising that when such straightforward thinking dominated, straightforward answers like “there is no relationship at all” became a common mantra within the literature. This all occurred even in the presence of several rigorous syntheses of the evidence base that made very carefully crafted, well-argued, and nuanced conclusions. Instead, the conclusions and recommendations of these reviews were swept aside or largely misinterpreted. A false dichotomy prevailed that an act of targeted public violence was either carried out by a terrorist or a mentally disordered individual.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

آنجا و بازگشت دوباره: مطالعه بیماری روانی و درگیری تروریستی

There and Back Again: The Study of Mental Disorder and Terrorist Involvement