دانلود رایگان ترجمه مقاله تجزیه تحلیل برنامه درسی سبز در آموزش تکنولوژیکی (سال ۲۰۱۸)

این مقاله انگلیسی ISI در نشریه الزویر در ۸ صفحه در سال ۲۰۱۸ منتشر شده و ترجمه آن ۱۰ صفحه میباشد. کیفیت ترجمه این مقاله ارزان – نقره ای ⭐️⭐️ بوده و به صورت کامل ترجمه شده است.

 

دانلود رایگان مقاله انگلیسی + خرید ترجمه فارسی
عنوان فارسی مقاله:

تجزیه تحلیل برنامه درسی سبز در آموزش تکنولوژیکی

عنوان انگلیسی مقاله:

Green Curriculum Analysis in Technological Education

 
 
 
 
 

 

مشخصات مقاله انگلیسی (PDF)
سال انتشار ۲۰۱۸
تعداد صفحات مقاله انگلیسی ۸ صفحه با فرمت pdf
رشته های مرتبط با این مقاله علوم تربیتی
گرایش های مرتبط با این مقاله تکنولوژی آموزشی، مدیریت و برنامه ریزی آموزشی – برنامه ریزی درسی
چاپ شده در مجله (ژورنال) مجله بین المللی آموزش پیشرفت – International Journal of Progressive Education
کلمات کلیدی آموزش تکنولوژیکی، توسعه پایدار، شاخص برنامه درسی سبز، هند
ارائه شده از دانشگاه مؤسسه ملی فناوری دورگاپور
رفرنس دارد  
کد محصول F1593

 

مشخصات و وضعیت ترجمه فارسی این مقاله (Word)
وضعیت ترجمه انجام شده و آماده دانلود
تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش  ۱۰ صفحه با فونت ۱۴ B Nazanin
ترجمه عناوین تصاویر و جداول ترجمه شده است ✓ 
ترجمه متون داخل تصاویر ترجمه شده است   
ترجمه متون داخل جداول ترجمه شده است  
درج تصاویر در فایل ترجمه درج شده است 
درج جداول در فایل ترجمه درج شده است  
منابع داخل متن به صورت انگلیسی درج شده است  
کیفیت ترجمه کیفیت ترجمه این مقاله پایین میباشد 

 

فهرست مطالب

چکیده
مقدمه
اهمیت برنامه درسی سبز در آموزش تکنولوژیکی
مروری بر دانشگاه تکنولوژی و صنعت دهلی
متدولوژی
جمع اوری داده ها
نتایج و بحث
توصیف برنامه درسی
ساخت شاخص برنامه درسی سبز
تحلیل برنامه درسی سبز واحد محور
تحلیل برنامه درسی سبز سالانه
تحلیل برنامه درسی سبز رشته محور
نتیجه گیری

 

بخشی از ترجمه
 چکیده
با توسعه فناوری و روند صنعتی شدن سریع، هند با اثرات نامطلوب الگوی ناپایدار تولید و مصرف روبرو است. آموزش برای توسعه پایدار موجب کاهش تهدید تخریب محیط زیست و تخلیه منابع می شود. این مقاله از تحلیل محتوی برای بررسی میزان نقش برنامه درسی سبز در آموزش مهندسی استفاده کرده است.شاخص برنامه ریزی درسی سبز نشان می دهد که آموزش تکنولوزیکی هند از ادغام عمودی با تاکید کم تر بر ادغام افقی برنامه درسی سبز پیروی می کند که این موضوع منجر به ایجاد رفتار زیست محیطی و فرهنگ سبز ناپایدار در میان دانش اموزان شود. به علاوه، موسسات آموزش عالی بایستی قادر به درک و پذیرش اهمیت توسعه پایدار به جای پاسخ به رسمیت قانونی برای ایجاد یک اقتصاد سبز و کم کربن باشند.
 
۱- مقدمه
 در عصر حاضر، کودکان از طبیعت جدا و دور شده اند. آن ها بایستی قادر به درک چالش های تغییر اقلیم، تنوع زیستی، الگوهای تولید و مصرف ناپایدار باشند. در کتاب آینده مشترک ما، که موسوم به گزارش کمیسیون برادتلند می باشد مفهوم توسعه پایدار به صورت حفاظت اکولوژیکی، توانمندی اقتصادی و عدالت اجتماعی در نظر گرفته شد( WCED 1987).در این گزارش بر اهمیت ریشه کن سازی فقر، اصول عدالت بین نسلی و درون نسلی، ارتباط بین اقتصاد سالم و محیط سالم و محدودیت ها از طریق ظرفیت برد یا گنجایش محیط تعیین می شود(WCED 1987). مفهوم توسعه پایدار در اجلاس زمین ریو مطرح شد که در آن دستور کار ۲۱ ، فصل ۳۶ نقش آموزش را در رفع نیاز های فعلی بدون به خطر انداختن توانایی نسل های آینده برای رفع نیاز هایشان برجسته تر کرده است( UNECD, 1992).
آموزش برای توسعه پایدار (ESD) نتیجه اصلی نشست سران زمین در ریو در سال ۱۹۹۲ بود. ESD شامل موضوعات کلیدی توسعه پایدار مانند تغییر آب و هوا، کاهش خطر فاجعه، تنوع زیستی، کاهش فقر، تولید و مصرف پایدار است. آموزش به عنوان یک عامل مهم در دست یابی به آینده پایدار از طریق ترویج آگاهی، توسعه ارزش و اثر گذاری بر رفتار در نظر گرفته شده است.ECD موجب ارتقای ویژگی ها و مهارت هایی نظیر تفکر نقادانه، تصور سناریوهای اینده و تصمیم گیری به شیوه مشارکتی به خصوص در اموزش فنی و حرفه ای می شود( مولا و تیلبوری، ۲۰۰۹). با پیشرفت در اموزش توسعه پایدار، هم تکاملی آموزش رخ داده است که در آن توسعه پایدار در همه سطوح اموزش از طریق سبز کردن برنامه درسی قرار گرفته است.
سبز کردن برنامه ریزی درسی نیازمند سرمایه گذاری واقعی است زیرا موجب ارتقای اگاهی زیست محیطی شده و مشارکت در کاهش اثرات زیست محیطی نامطلوب را امکان پذیر می کند. در ۱۹۹۱، دادگاه عالی هند، آموزش زیست محیطی را در همه برنامه های کارشناسی برای پرورش شهروندان مسئول و حساس به محیط زیست لحاظ کرد. این دستور العمل موجب ابجاری شدن آموزش محیط زیست در همه دوره های کارشناسی شد به طوری که ۸۵ درصد ثبت نام دانش جویان در اموزش عالی هند را شامل می شد. در دسامبر ۲۰۰۲، سازمان ملل در حلسه ۵۷ ام خود،دوره زمانی بین ۲۰۰۵ و ۲۰۱۴ را به عنوان دهه آموزش برای توسعه پایدار نام گذاری کرد. اهداف DESD، ادغام اصول، ارزش ها و شیوه های توسعه پایدار در تمام جنبه های آموزش و یادگیری بود. از زمان آغاز فعالیت خود در سال ۲۰۰۵، DESD یک کاتالیزور برای ترویج دستور کار تغییر در حمایت از آموزش برای توسعه پایدار (ESD) در کشور بوده است (کولا وتولبای). در طول دهه، در میان بسیاری از دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی (HEI)، علاقه ای رو به رشد در توسعه برنامه های توسعه پایدار به برنامه های درسی خود مشاهده شده است.

 

بخشی از مقاله انگلیسی

Abstract

With rapid industrialization and technological development, India is facing adverse affects of unsustainable pattern of production and consumption. Education for sustainable development has been widely recognized to reduce the threat of environmental degradation and resource depletion. This paper used the content analysis method to explore the extent to which green curriculum has been incorporated in engineering education. The green curriculum index suggests that Indian technological education is following vertical integration, with low emphasis on horizontal integration of green curriculum resulting into non-sustained green culture and environmental behaviour among the students. Furthermore, higher educational institutions should understand and accept the relevance of sustainable development rather than responding to the legitimate formality for creating a low- carbon and green economy.

۱ Introduction

In the present era, children are disconnected from nature. They must understand the challenges of climate change, biodiversity, unsustainable production and consumption patterns. In ‘Our Common Future’, also known as Brundtland Commission Report advocated the concept of Sustainable Development (SD) as ecological preservation, economic viability and social justice (WCED, 1987). The report pointed out the significance of poverty eradication, principles of intergenerational and intra-generational equity, link between a healthy economy and healthy environment and limitations set by the carrying capacity of the environment (WCED, 1987). The notion of sustainable development was further popularized in the Rio Earth Summit where Agenda 21, Chapter 36 highlighted the role of education in meeting the needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their needs (UNCED, 1992).

Education for Sustainable Development (ESD) was the key outcome of the Rio Earth Summit held in 1992. ESD includes key sustainable development issues like climate change, disaster risk reduction, biodiversity, poverty reduction, sustainable production and consumption. It has been seen as a major contributor towards the achievement of sustainable future through promoting awareness, developing values and influencing behaviour. ESD consequently promotes competencies like critical thinking, imagining future scenarios and making decisions in a collaborative way, particularly in professional and technical education (Mulà and Tilbury, 2009). With the progress in Education for Sustainable Development (ESD), a co-evolution of pedagogy has occurred where sustainable development is included at all levels of education through greening of the curriculum.

Greening curriculum needs genuine investment as it encourages environmental awareness as well as empowers participation in minimizing adverse environmental impacts. In 1991, Honourable Supreme Court of India mandated Environmental Education (EE) in all undergraduate programs to develop more environmentally sensitive and responsible citizens of the country. This directive has made Environmental Education (EE) compulsory in almost all undergraduate courses accounting for 85 per cent of students’ enrolment in higher education in India. In December 2002, United Nations (UN) at its 57th session proclaimed the time period between 2005 and 2014 as Decade of Education for Sustainable Development (DESD). The objective behind DESD was to integrate the principles, values and practices of sustainable development into all aspects of education and learning. Since its inception in 2005, DESD has been a catalyst to promote the agenda for change in support of education for sustainable development (ESD) in the country (Mulà and Tilbury, 2009). During the decade, a growing interest has been observed among many universities and higher educational institutions (HEI’s) in embedding sustainable development into their curricula.

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا