دانلود ترجمه مقاله سیاستی به نام زیبایی شناسی

• بخشی از ترجمه:

چکیده
در جشنواره دوسالانه‌ ٢٠٠۵ ونیز، برای نخستین‌ بار نمایشگاه نادر و اغواکننده مشترکی به نام ” آرشیو معاصر” از کشورهای قرقیزستان، ازبکستان و قزاقستان در کلاه‌فرنگی (پاویون) آسیای مرکزی به نمایش گذاشته شد. چندین ویدئو و چیدمان این نمایشگاه با کار دوباره روی فرم‌های آوانگارد دهه‌ ٧٠ و ٨٠ میلادی ـ نور/تاریکی آبراموویچ و اولی (١٠٧٧)، اندرونی‌‌های خانگی روسیه شوروی ناباکوف ـ احساس غریب “آشناپنداری” را به وجود می‌اورد که با جست‌وجوی هویت سیاسی و قومی این جمهوری‌های نوپا که پس از فروپاشی شوروی پا به هستی گذاشته‌اند، همراه بود، شیوه‌ای که این شکلهای هنری، از گذشته سفر می‌کرد تا معنایشان را در زمان حال تغییر دهد، پرسشی را پیش می‌کشید که جابه‌جایی هنر انتقادی در زمینه‌‌های تازه ، و فراتر از آن بود ، این نمایشگاه پرسشی را مطرح می کرد که آیا درک‌ ودریافت هنر این کشورها به شکلی مستقل از این زمینه‌ی خاص سیاسی است یا نه؟ اینکه شدنی است یا نه، یا خواه چنین چیزی شدنی باشد یا نه، آیا می‌توان این کارها را به هر حال سیاسی تعبیر کرد، در حالی ‌که عنوتن نمایشگاه، شکل مهارشده‌تری از آرشیو را برمی‌انگیخت؟ انگیزه‌های درهم ‌تنیده‌ی سیاسی، سود جستنِ دوباره از شکلهای آوانگارد و استفاده از بایگانی، از آن‌گونه پرسشهایی است که فیلسوف فرانسوی ژک رنسییر در کتاب تازه‌اش به نام بیماری در زیبایی‌شناسی (پاریس، ٢٠٠۴) پیش می‌کشد.
علاقه‌ی رنسییر با دنبال کردن کارش در رشته‌ی فلسفه‌ی سیاسی، در این سالها به فرهنگی دیدنی (بصری) و رابطه‌ی میان سیاست و زیبایی‌شناسی کشیده شد؛ دو رشته‌ای که بنا به دریافت رنسییر، به جای آنکه خودمختار باشند، به شکلی درونزدادی به یکدیگر تعلق دارند. در حالی ‌که کتاب تازه‌اش برخی از نظریه‌هایی را بازبینی می‌کند که پیش از ان در زیبایی‌شناسی سیاست پرورانده بود، بازاندیشی‌های تازه‌اش، او را به گفت ‌وشنود نمونه‌های خاصی کشانده که از نمایشگاه‌های هنری این سالها بیرون کشیده شده است. چنین می‌نماید که بیماری در زیبایی‌شناسی روشی کاری برای پی بردن به سرشت سیاسی زیبایی‌شناسی در زمینه‌ی خاص هنر امروز پیشنهاد می‌دهد که در عین حال، راززدایی تندرستی‌بخشی از “هنر انتقادی” دهه‌ی شصت و میراثش است.

• بخشی از مقاله انگلیسی:

In the 2005 Venice Biennale, Kyrgyzstan, Uzbekistan and Kazakhstan were represented for the first time in a shared Central Asia pavilion that presented a curious and seductive group exhibition entitled ‘A Contemporary Archive’. Several videos and installations included in the show conveyed a strange feeling of déjà vu, by reworking avant-garde forms of the 1970s and 1980s – Abramovic and Ulay’s Light/Dark (1977), Kabakov’s domestic interiors of Soviet Russia – to make them espouse a search for political and ethnic identity initiated by these new post-soviet republics. The way these artistic forms travelled from the past to change meaning in the present raised the question of the displacement of ‘critical’ art in new contexts and beyond this, the exhibition begged the question of whether or not it was possible to perceive the art of these countries independently from their specific political context. Whether or not this was possible, could the works nonetheless be interpreted as political, even though the title of the exhibition evoked the more restrained form of the archive? The interlacing of political motivations, re-use of avant-garde forms and use of the archive are the kind of question the French philosopher Jacques Rancière addresses in his recent book, Malaise dans l’esthétique. (Paris, 2004). Following his work in the field of political philosophy, Rancière’s interest has in recent years shifted towards visual culture and the relation between politics and aesthetics; two fields he perceives as inherently belonging to one another rather than being autonomous. While his new book reviews some of the theories developed earlier in The Aesthetics of Politics, (translated into English in 2004), it extends his reflection with the discussion of specific examples drawn from recent art exhibitions. Malaise dans l’esthétique seems to propose a working way of apprehending the political nature of aesthetics in the specific context of today’s art and provides at the same time a salutary demystification of the ‘critical art’ of the 1960s and its legacy. In order to achieve this, Rancière’s program is rather ambitious: it involves nothing less than shredding notions we usually happily go by with: modernism and postmodernism, autonomous art and avant-garde.

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

خرید ترجمه فارسی مقاله