دانلود ترجمه مقاله تاثیر درمان دستی شامل روش های نورودینامیک برای درمان نشانگان مجرای مچ دستی (NCBI 2017) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

تاثیر درمان دستی شامل روش های نورودینامیک برای درمان نشانگان مجرای مچ دستی: یک آزمایش تصادفی کنترل شده

Efficacy of Manual Therapy Including Neurodynamic Techniques for the Treatment of Carpal Tunnel Syndrome: A Randomized Controlled Trial

چکیده

مقدمه

روش‌ها

موارد اخلاقی

طراحی مطالعه

شرکت‌کنندگان

پروتکل ها

مداخله

آنالیز آماری

نتایج

بحث

محدودیت‌ها

نتیجه‌گیری

کاربردهای عملی

چکیده

هدف: هدف این کارآزمایی تصادفی، مقایسه‌ی اثربخشی درمان‌های دستی از جمله استفاده از تکنیک‌های نورودینامیک و با روش‌های الکتروفیزیکی بر روی بیماران مبتلا به سندروم تونل کارپ (CTS) خفیف و متوسط است. روش‌ها: این مطالعه بر روی ۱۴۰ بیمار مبتلا به سندروم تونل کارپ انجام شد؛ این بیماران به طور تصادفی در گروه‌های درمان دستی (MT) که شامل استفاده از تکنیک‌های نورودینامیک، ماساژ عملکردی و تکنیک‌های موبیلیزاسیون استخوان کارپ یا گروه روش‌‌های الکتروفیزیکی (EM) که شامل لیزر و اولتراسوند درمانی بود؛ قرار گرفتند. هدایت عصبی ، شدت درد، شدت علائم و وضعیت عملکردی توسط پرسشنامه تونل کارپ دانشگاه بوستون، قبل و بعد از درمان ارزیابی شد. درمان دوبار در هفته انجام شد و هر دو گروه ۲۰ جلسه درمانی را دریافت کردند. نتایج: یک ارزیابی پایه تفاوت‌های گروهی را در هدایت حسی عصب میانی (P<.01) اما نه در هدایت حرکتی (P=.82) نشان داد. چهار هفته بعد از آخرین جلسه‌ی درمانی، سرعت هدایت عصبی مجددا اندازه‌گیری شد. در گروه MT، سرعت هدایت حسی عصب میانی ۳۴ درصد و سرعت هدایت حرکتی ۶% (در هر دو مورد، P<.01) افزایش یافت. هیچ تغییری در سرعت هدایت حسی و حرکتی عصب میانی در گروه EM ایجاد نشده بود. در هر دو گروه، زمان تاخیر عصب حرکتی دیستال کاهش یافت (P<.01). ارزیابی پایه هیچ گونه تفاوت گروهی را در شدت درد، شدت علائم یا وضعیت عملکردی نشان نداد. بلافاصله بعد از درمان، تجزیه‌و‌تحلیل واریانس تفاوت‌های گروهی در شدت درد (P<.01) را نشان داد؛ در هر دو گروه میزان درد کاهش یافته بود (MT:290%، P<.01؛ EM:47%، P<.01). بر اساس نتایج بدست آمده از پرسشنامه دانشگاه بوستون، تفاوت‌های گروهی در شدت علائم (P<.01) و عملکرد (P<.01) وجود داشت. در هر دو گروه، بهبود وضعیت عملکردی (MT: 47%, P < .01; EM: 9%, P < .01) و کاهش شدت علائم ذهنی سندروم تونل کارپ (MT: 67%, P < .01; EM: 15%, P<.01) دیده شد. نتیجه‌گیری: هر دو روش درمانی، تاثیر مثبتی بر روی هدایت عصبی، کاهش درد، وضعیت عملکردی و علائم غیرعینی را در افراد مبتلا به سندروم تونل کارپ داشتند. با این حال، نتایج مربوط به کاهش درد، علائم غیرعینی و وضعیت عملکردی در گروه MT بهتر بودند.

محدودیت‌ها محدودیت‌‌های مختلفی در این مطالعه وجود داشتند؛ مهم‌تر از همه اینکه ارزیابی در دوره‌‌ی پیگیری وجود نداشت؛ از این رو ما نتوانستیم در مورد اثرات درازمدت درمان نتیجه‌گیری کنیم زیرا پیشرفت‌هایی که ما مشاهده کردیم ممکن است موقتی باشند. هر دو روش درمانی که مورد بررسی قرار گرفته‌اند؛ اثرات مفید قابل‌توجهی بر علائم متعدد سندروم تونل کارپ دارند. نبود گروه شاهد که درمانی بر روی افراد آن صورت نگرفته، محدودیت دیگر این مطالعه است، این بدان معناست که ما قادر به اندازه‌گیری اثر التیام خودبخودی در مطالعه نیستیم. به همین ترتیب، عدم وجود گروهی که درمان شبیه‌سازی شده را دریافت می‌کند، به این معنی است که ما نمی‌توانیم اثر دارونما را در این مطالعه اندازه‌گیری کنیم. با قرار دادن گروه درمان با دارونما، این امکان وجود دارد که میزان تأثیرات درمانی را که فقط به دلیل مشارکت در درمان به جای استفاده از تکنیک‌های درمانی خاص مشاهده می‌شوند، برآورد کنیم. استفاده از روش‌های درمانی چندمرحله‌ای، نقص بالقوه‌ برای طراحی مطالعه است؛ این بدان معناست که ارزیابی سهم مستقل هر یک از تکنیک‌ها غیرممکن است؛ با این حال، این روش‌های جامع مطلوب و از نظر بالینی رایج هستند زیرا اغلب نتایج بهتری را ایجاد می‌کنند.

Abstract

Objective: The purpose of this randomized trial was to compare the efficacy of manual therapy, including the use of neurodynamic techniques, with electrophysical modalities on patients with mild and moderate carpal tunnel syndrome (CTS). Methods: The study included 140 CTS patients who were randomly assigned to the manual therapy (MT) group, which included the use of neurodynamic techniques, functional massage, and carpal bone mobilizations techniques, or to the electrophysical modalities (EM) group, which included laser and ultrasound therapy. Nerve conduction, pain severity, symptom severity, and functional status measured by the Boston Carpal Tunnel Questionnaire were assessed before and after treatment. Therapy was conducted twice weekly and both groups received 20 therapy sessions. Results: A baseline assessment revealed group differences in sensory conduction of the median nerve (P b .01) but not in motor conduction (P = .82). Four weeks after the last treatment procedure, nerve conduction was examined again. In the MT group, median nerve sensory conduction velocity increased by 34% and motor conduction velocity by 6% (in both cases, P b .01). There was no change in median nerve sensory and motor conduction velocities in the EM. Distal motor latency was decreased (P b .01) in both groups. A baseline assessment revealed no group differences in pain severity, symptom severity, or functional status. Immediately after therapy, analysis of variance revealed group differences in pain severity (P b .01), with a reduction in pain in both groups (MT: 290%, P b .01; EM: 47%, P b .01). There were group differences in symptom severity (P b .01) and function (P b .01) on the Boston Carpal Tunnel Questionnaire. Both groups had an improvement in functional status (MT: 47%, P b .01; EM: 9%, P b .01) and a reduction in subjective CTS symptoms (MT: 67%, P b .01; EM: 15%, P b .01). Conclusion: Both therapies had a positive effect on nerve conduction, pain reduction, functional status, and subjective symptoms in individuals with CTS. However, the results regarding pain reduction, subjective symptoms, and functional status were better in the MT group. (J Manipulative Physiol Ther 2017;40:263-272)

Limitations

There were several methodological limitations to the study, most importantly that there was no follow-up evaluation; we were therefore unable to draw conclusions about the long-term effects because the improvements that we observed may have been temporary. Both therapy regimes investigated have nevertheless been reported to have substantial beneficial effects on multiple symptoms of CTS. The lack of a no-treatment control group is another limitation, meaning that we were unable to quantify any effect of spontaneous healing in the study. Similarly, the lack of a control group receiving simulated therapy meant that we were unable to quantify any placebo effect in this study. Including a placebo treatment group would have made it possible to estimate the extent to which the therapeutic effects observed simply were due to participation in therapy rather than to the specific therapeutic techniques used. The use of multicomponent therapy regimens is a potential drawback to our study design, meaning that it was not possible to assess the independent contribution of each of the techniques; however, such comprehensive regimens are desirable and typical of clinical practice because they often produce better results.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

تاثیر درمان دستی شامل روش های نورودینامیک برای درمان نشانگان مجرای مچ دستی: یک آزمایش تصادفی کنترل شده

Efficacy of Manual Therapy Including Neurodynamic Techniques for the Treatment of Carpal Tunnel Syndrome: A Randomized Controlled Trial