دانلود رایگان ترجمه مقاله از سلول های سوماتیک به سلول های بنیادی پرتوان – NCBI 2016

مقالات انگلیسی و ترجمه های فارسی رایگان با فرمت PDF آماده دانلود رایگان میباشند

همچنین ترجمه مقاله با فرمت ورد نیز قابل خریداری و دانلود میباشد

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

فهرست مقاله:

سینتیک و کارایی برنامه ریزی مجدد
رویکرد های وکتور ویروسی برای برنامه ریزی مجدد
رتروویروس
لنتی ویروس
آدنوویروس
ویروس سندای
باکلوویرال
رویکرد های غیر ویروسی برای برنامه ریزی مجدد
پلازمید های استاندارد
پلازمید های اپیزومال
پلازمید های کوچک حلقه
ترانسپوزون ها
سیستم های قابل حذف از ژنوم
سیستم Cre–loxP
ادغام مکان-ویژه قابل حذف
سایر سیستم های تحویل نوظهور
انتقالmiRNA
سیستم کروموزوم مصنوعی
RNA پیام رسان سنتتیک
مگنتوفکشن لیپوزومی
حامل های سنتتیک
انتقال پروتین مستقیم
مولکول های کوچک
تنظیم کننده های اپی ژنتیک
مسیر های سیگنال
موانع اپی ژنتیک و فرایند برنامه ریزی مجدد
نتیجه گیری و مطالعات آینده

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

 سینتیک و کارایی برنامه ریزی مجدد
به منظور درک بهتر سیستم های برنامه ریزی مجدد، محققان به دنبال روش های مختلف و نشانگر هایی برای تعیین کارایی در فرایند برنامه ریزی مجدد می باشند. ویژگی های اپی تلیال و فعال سازی برخی نشانگر های ESC در سلول های سوماتیک پس از شروع برنامه ریزی مجدد از طریق انتقال MET نیاز است که یک گام مهم ولی غیر ضروری برای برنامه ریزی مجدد می باشد. سپس، ژن های مرتبط باپرتوانی فعال سازی شده و نشانگر های AP، SSEA1، NANOG و نشانگر سطحی TRA-1-60 به تدریج در مراحل مختلف برنامه ریزی مجدد(۸-۱۱) فعال سازی می شوند. نشانگر های سطح سلول CD44 و ICAM1 را می توان برای نشان دادن فرایند برنامه ریزی مجدد تدریجی از جمله حالت مزانشیم، حالت اپیدرمی، حالت پرتوان اولیه و حالت پرتوان پایانی(۱۲) استفاده کرد. نسبت بین تعداد سلول های اصلی دریافت کننده مجموعه ای از TF ها و تعداد کلنی های سلول های بنیادی پرتوان القایی اصلی و سینتیک برنامه ریزی مجدد برای برنامه ریزی مجدد موفق از اهمیت زیادی برخوردار است، اگرچه اندازه گیری آن ها سخت است. به علاوه، سلول نوع دهنده و شرایط کشت مشخص بدون شک بر کارایی و سینتیک برنامه ریزی مجدد اثر می گذارند. در مقایسه با فیبروبلاست ها، کراتیتوسیت های انسان را می توان ۱۰۰ برابر کارامد تر از MEF ها برنامه ریزی مجدد کرد(۱۳). و حالت های اپی ژنتیکی اولیه در سلول های دهنده خاص در افزایش کارایی، TF های کم تر و کیفیت سلول های بنیادی پرتوان القایی(۱۴) نقش دارند. برای مثال، لول های بنیادی هسته با بیان درونزای Sox2 را می توان در نبود sox2 و یا با oct 4 به تنهایی برنامه نویسی مجدد کر(۱۵-۱۶). به طور هم زمان، افزایش در سرعت تکثیر و کاهش اندازه سلول از نظر مولکولی با انتقال متوالی همراه است(۱۷). ترانسکریپتاز معکوس تلومراز و آنتی ژن T بزرگ SV40، که دارای اثرات مثبتی بر روی تکثیر هستند، موجب افزایش مقدار سلول های بنیادی پرتوان القایی حاصله می شود(۱۸). مولکول های کوچک و mi-RNA که قادر به تنظیم چرخه سلولی می باشند، موجب افزایش تعداد کلنی های برنامه ریزی شده مجدد می شود(۱۹-۲۰). شرایط هیپوکسیک(۲۱)، فاکتور های رشد ترشح شده توسط سلول های تغذیه کننده(۲۲) و مواد افزودنی به محیط کشت(۲۳) به طور مطلق موجب بهبود کارایی برنامه ریزی مجدد می شود. سینتیک ها با چندین فاکتور تنظیم می شوند و در نتیجه یک استاندارد طلایی برای ارزیابی صحیح در مورد برنامه ریزی مجدد برای شرایط مختلف برنامه ریزی مجدد وجود دارد.
رویکرد های وکتور ویروسی برای برنامه ریزی مجدد
در طی فرایند برنامه ریزی مجدد، خاموش سازی القایی به تدریج اتفاق می افتد، با این حال ژن های ویروسی به طور سازنده ای بیان می شوند. علی رغم امکان تولید ایمن سلول های بنیادی پرتوان القایی، ویروس ها یک ظرفیت انتقال ژن نسبتا پایین را نشان داده و از این روی عفونت های مکرر اغلب برای بسیاری از انواع سلول ها نیاز هستند. در نتیجه، روتروویروس ها(۲۴) و لنتی ویروس ها(۲۵) هنوز جزو سیستم های تحویل رایج و کاربردی می باشند.
رتروویروس
رتروویروس های حاصل از وکتورهای فاقد قدرت همانند سازی و به عنوان رایج ترین گزینه مطالعاتی قادر است تا سلول های هدف را آلوده کرده و محموله ویروسی خود را به آن ها تحویل دهند و در عین حال از لیز و مرگ سلولی با بازدارندگی مسیر لیتیک، جلوگیری کنند. قابلیت آلودگی روتروویروس ها محدود به سلول های تقسیم شونده است و به این ترتیب نوع سلول برای برنامه ریزی مجدد تحت برخی محدودیت ها قرار دارد. سلول های بنیادی پرتوان القایی به واسطه رتروویروس برای فسفاتاز قلیایی به صورت مثبت هستند و بیان ژن های پرتوانی جدید و ویژگی های فراساختاری را از جمله دانه های گلیکوژن را در سیتوپلاسم(۲۶) نشان داده و تشکیل تراتوم های درون تنی(۲۷) می دهند. اخیرا، کاست پلی سیسترونیک کد کننده چهار TF تفکیک شده با پپتید های ۲A در رتروویروس تحت پروموتور LTR یا EF1a تست شده و کارایی بسیار بیشتر از( بیش از ۰٫۶ درصد) نسبت به وکتور های دیگر بود(۲۸). به طور خلاصه، موتاژنز الحاقی، بیان باقی مانده و فعال سازی مجدد TF در طی متمرکز سازی ویروس و ذخیره آن مانع از آلودگی گونه یا انواع سلول ها شده و در نتیجه منجر به ایجاد محدودیت هایی در برنامه ریزی مجدد می شود.

بخشی از مقاله انگلیسی:

The reprogramming kinetics & efficiencies

To better evaluate the reprogramming systems, investigators are seeking for various methods and markers to determine the efficiency in the reprogramming process. Epithelial characteristics and activation of some ESC markers are acquired in somatic cells after initiation of reprogramming through MET transition, which is deemed as a critical but nonessential step for reprogramming. Later, pluripotency-related genes are activated, and markers of AP, SSEA1, NANOG and the surface marker TRA-1-60 gradually turn to be expressed in the different reprogramming stages [8–۱۱]. Cell surface markers of CD44 and ICAM1 can be used to indicate the gradual reprogramming process including mesenchymal state, epidermal state, early pluripotent state and late pluripotent state [12]. The ratio between the number of original cells receiving the set of TFs and the number of genuine iPSC colonies and the kinetics of reprogramming are important for the successful reprogramming, while they are hard to be measured. Besides, the donor cell type and defined culture conditions will undoubtedly influence the reprogramming efficiencies and kinetics. Compared with fibroblasts, human primary keratinocytes can be reprogrammed 100-times more efficiently than MEFs [13]. And the intrinsic epigenetic states in specific donor cells contribute to the higher efficiency, fewer TFs and the quality of the resulting iPSCs [14]. For example, neural stem cells with endogenous expression of Sox2 can be reprogrammed in the absence of Sox2 or with Oct4 alone [15,16]. Concurrently, an increase in proliferation rate and a decrease in cell size are molecularly accompanied with the sequential transition [17]. Telomerase reverse transcriptase and the SV40 large T antigen, which have positive effects on proliferation, can also increase the quantity of resulting iPSCs [18]. Small molecules and miRNA which are able to regulate the cell cycle may take effect to increase the number of fully reprogrammed colonies [19,20]. Intriguingly, hypoxic conditions [21], growth factors secreted by feeder cells [22] and additions in culture medium [23] can absolutely improve the reprogramming efficiency. The kinetics are regulated by multiple factors, consequently there is no golden standard for accurate evaluation about the reprogramming for various reprogramming conditions.

Viral vector approaches for reprogramming

During the reprogramming process, induction silencing occurs gradually but viral genes are expressed constitutively. Despite the possibility of making safe iPSCs, nonintegrating viruses display a rather low gene transfer capacity and thus repeated infections are often required for many cell types. Consequently, retroviruses [24] and lentiviruses [25] are still the widely applicable delivery systems.

Retrovirus

As the most common choice in studies, retroviruses from replication-defective vectors can infect their target cells and deliver their viral payload but avoid cell lysis and death by inhibiting the lytic pathway. The infectivity of retroviruses is limited to dividing cells, thus the cell type for reprogramming is under restrictions. Retrovirus-mediated iPSCs stained positive for alkaline phosphatase, showed renewed expression of pluripotency genes, exhibited ultrastructural features including massive glycogen granules in the cytoplasm [26] and formed teratomas in vivo [27]. Recently a polycistronic cassette encoding four TFs separated by 2A peptides was tested in a retrovirus under an LTR or EF1α promoter, and the efficiency was much higher (up to 0.6%) than any other vectors [28]. In brief, the insertional mutagenesis, residual expression and reactivation of TFs, as well as titer loss during viral concentration and storage inhibited the infection of species and cell types resulting in reprogramming limitations.