دانلود ترجمه مقاله تحلیل روش نظریه زمینه ای

فهرست مطالب:

نکته ویراستار
شش تصور غلط معمول
نظریه پایه یک عذر و بهانه برای نادیده گرفتن ادبیات نیست
نظریه پایه نمایش داده های خام نیست
نظریه پایه تست نظریه، تحلیل محتوا یا شمارش کلمه نیست
نظریه پایه کاربرد روتین ساده تکنیک فرمولی برای داده ها نیست
نظریه پایه کامل نیست
نظریه پایه راحت نیست
نظریه پایه عذر و بهانه ای برای نبود روش نیست

بخشی از ترجمه:

به ویژه از مشاهده این مسئله تعجب زده و حیرت زده شدم که اکثر مقالات شناسایی شده به عنوان تحقیق جالب توجه در بررسی اخیر AMJ محصول روشهای کیفی بودند. کشفیات جدید همیشه نتیجه سفرهای پرخطر به قلمرو ناشناخته می باشند. Darwin، کولومبس و فرود، هر یک به طرق مختلفی، تحقیقات کیفی را انجام دادند.
با این حال، از سوء تفاهیم شگرف در مورد عامل تشکیل دهنده تحقیق کیفی حیرت زده شدم. این نوع آشفتگی و دست پاچگی زمانی بیشتر از همیشه مشهود می باشد که مولفین ادعا کنند از نظریه پایه استفاده می کنند.
در نسخه های مرور شده برای AMJ ، دیده ام که اصطلاح نظریه پایه برای تشریح تحلیل از طریق همبستگی ها، تعداد کلمه (شمارش کلمه)و درونگرایی محض بکار برده شده بود. در این وضعیت پیشنهاد نمی کنم که از این تکنیک ها نمی توان در مطالعه نظریه پایه استفاده نمود. بلکه تا حدی با نگرانی به این مسئله اشاره می کنم که مولفین ناآشنا با تحقیق کیفی و کسانی که میل به اجتناب از تشریح نزدیک یا روشن سازی روشهایشان دارند، ازنظریه پایه اغلب به عنوان تردستی بدیعی دست استفاده می کنند. مسئله نگران کننده شاید این باشد که وقتی آنها دست به تشریح روشهایشان می زنند، آنگاه مشخص می شود که بسیاری از مولفین تصورات غلط جدی در مورد نظریه پایه داشتند.
تصورات غلط مذکور چیستند؟ قبل از مرور آنها، شرحی مختصر از نظریه پایه به شما ارائه می کنم. همانند اکثر موضوعات سخت و دشوار، نظریه پایه از لحاظ تاریخی به بهترین شکل ممکن شناخته شده است. این روش توسط گلاسر و استراوس به عنوان واکنشی برعلیه مثبت گرایی افراطی توسعه یافت که به درون اکثر تحقیقات اجتماعی نفوذ کرده بود. آنها در مورد این نگرش بحث کردند که علوم اجتماعی و طبیعی با موضوع اصلی سرو کار داشتند. مخصوصاً، گلاسر و استراوس با فرضیات رایج نظریه گرند مخالفت کردند، تصور اینکه هدف تحقیق اجتماعی، آشکارسازی توضیحات عمومی و از پیش موجود در مورد رفتار اجتماعی می باشد. …

بخشی از مقاله انگلیسی:

I was not particularly surprised to observe that most of the articles identified as “interesting research” in a recent AMJ survey were the product of qualitative methods (Bartunek, Rynes, & Ireland, 2006). New discoveries are always the result of high-risk expeditions into unknown territory. Darwin, Columbus, and Freud, each in different ways, were conducting qualitative inquiries.

I am continually surprised, however, by the profound misunderstanding of what constitutes qualitative research. Such confusion is most apparent when authors claim to be using “grounded theory.”

In the manuscripts I review for AMJ I have seen the term “grounded theory” used to describe analysis via correlations, word counts, and pure introspection. I am not suggesting that these techniques cannot be used in a grounded theory study. But I note, with some concern, that “grounded theory” is often used as rhetorical sleight of hand by authors who are unfamiliar with qualitative research and who wish to avoid close description or illumination of their methods. More disturbing, perhaps, is that it becomes apparent, when one pushes them to describe their methods, that many authors hold some serious misconceptions about grounded theory.

What are these misconceptions? Before reviewing them, I offer you a short description of what grounded theory is. Like most difficult subjects, grounded theory is best understood historically. The methodology was developed by Glaser and Strauss (1967) as a reaction against the extreme positivism that had permeated most social research. They disputed the view that the social and natural sciences dealt with the same type of subject matter. Specifically, Glaser and Strauss challenged prevalent assumptions of “grand theory,” the notion that the purpose of social research is to uncover preexisting and universal explanations of social behavior. In making their challenge, Glaser and Strauss looked to the pragmatism of Charles Saunders Peirce (1839–۱۹۱۴) and early symbolic interactionists, particularly George Herbert Mead (1863–۱۹۳۱) and Charles Cooley (1864–۱۹۲۹), each of whom rejected the notion that scientific truth reflects an independent external reality. Instead, they argued that scientific truth results from both the act of observation and the emerging consensus within a community of observers as they make sense of what they have observed. In this pragmatic approach to social science research, empirical “reality” is seen as the ongoing interpretation of meaning produced by individuals engaged in a common project of observation.